Pollak Paweł Kanalia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wygrywa ten, kto umie dalej policzyć.Arcymistrzowie potrafiąrozpatrzyć różne warianty dwadzieścia kilka posunięć naprzód.Stąd to długie myślenie, które laikom wydaje się bezowocnymdumaniem nad szachownicą.W rzeczywistości toczy się tam pa-sjonująca walka.Przychodząc tutaj, nie miał pan planu gry, chciał pan zdobyćjakiś dowód, ale nie próbował określić jaki ani w jaki sposób.Nieprzyszło panu do głowy, że mogę się przyznać.A taki ruch byłdo przewidzenia.W łapaniu zabójców pomaga ich psychika.Czę-sto zabójstwo jest dla nich tak wielkim obciążeniem, że muszą toz siebie wyrzucić.Czytał pan Zbrodnię i karę"?- Czytałem, w liceum.- Pewnie z niechęcią jako obowiązkową lekturę?- Rzeczywiście, niezbyt mi się podobała.- Bo z książkami jest jak z szachami: trzeba je zrozumieć -wygłosiwszy tę sentencję, profesor podniósł się i sięgnął na półkępo Dostojewskiego.Otworzył i przeczytał: �Dlaczego tu salopa? - zastanowił się - przecie nie było jejtu przedtem.� Zbliżył się cicho i odgadł, że za salopą ktoś się ukry-wa.Ostrożnie odchylił salopę ręką i zobaczył, że tu stoi krzesło,a na krześle w kąciku siedzi staruszka, zgięta w kabłąk, z głowąprzekrzywioną, tak że ani rusz nie mógł dojrzeć jej twarzy; leczbyła to ona.Postał nad nią.�Boi się!� - pomyślał, oględnie wyjął202z pętli siekierę i grzmotnął starą po ciemieniu raz, drugi raz.Rzeczdziwna: stara ani drgnęła pod razami, jakby była zrobiona z drze-wa.Przestraszył się, pochylił niżej i chciał zajrzeć; ale ona schyliłagłowę jeszcze niżej.Wówczas przytknął głowę aż do podłogi, zaj-rzał od dołu w jej twarz, zajrzał i skamieniał: starowinka siedziałai śmiała się, aż się zanosiła cichym, bezgłośnym śmiechem, krztu-sząc się, by on nie słyszał.Nagle wydało mu się, że drzwi sypialnileciutko uchylono i że tam również śmieją się, rozmawiają szep-tem.Porwała go furia: z całej siły jął bić staruchę po głowie, ale zakażdym ciosem siekiery śmiech i szept dochodził z sypialni corazwyrazniej, staruszka zaś aż się trzęsła z wesołości.Rzucił się doucieczki, ale sień już pełna ludzi, drzwi na schody są pootwiera-ne, na podeście, na schodach, niżej - wszędzie ludzie, głowa przygłowie, wszyscy patrzą, ale wszyscy się czają, czekają, milczą.Zcisnęło mu się serce, nogi nie chcą ruszyć, wrosły w ziemię.Chciał krzyknąć - i zbudził się".Lepka słuchał nieuważnie.%7łałował, że w tak głupi sposóbpozwolił profesorowi się wymknąć.Ile to było wziąć dyktafon,Myszka kupiła sobie niedawno, żeby nagrywać wykłady.Skończywszy czytać, profesor położył książkę koło sza-chownicy.Przez długą chwilę panowało milczenie, które przerwałLepka.- Skoro pan profesor się przyznaje, to chyba może mi powie-dzieć, skąd na Talmudzie wzięły się odciski palców Kincla?- Nie ma pan dowodów, ale chce mnie ukarać za zabójstwo,więc samodzielnie wymierza sprawiedliwość i mnie zabija.Musipan wytrzeć swoje odciski palców.Proszę mi powiedzieć, gdzieje pan zostawił.Aspirant zastanowił się.- Tutaj w pokoju na fotelu, poza tym niczego więcej nie doty-kałem.Wchodząc po schodach, trzymałem się poręczy.Wszystko.Furtkę do ogrodu otworzył mi pan profesor.- Na pewno wszystko?Aspirant jeszcze raz przemyślał swoje wejście do domu.- Parasol! Podał mi pan parasol do potrzymania, kiedy szukałkluczy.- No właśnie.Ale zapomniałby pan o nim, gdybym nie dopy-tał.A musiał pan zrekonstruować wydarzenia niedawne i niezbytliczne.Kinclowi podałem Talmud na poczcie.Stanąłem za nim203w kolejce.Oczywiście najpierw musiałem zorientować się w je-go nawykach: na poczcie płacił rachunki w okolicach dziesiątego,pojawiał się tam zwykle godzinę przed zamknięciem.Włączyłemstoper w komórce, który uruchomił melodyjkę.Reakcja osobystojącej przed tobą jest zazwyczaj taka, że mimowolnie odwracasię, by zobaczyć, gdzie to dzwoni.Nic bardziej naturalnego, gdyw obu rękach trzyma się książki, jak podać jedną z nich odwra-cającemu się z prośbą: Potrzyma mi pan na moment?" i wyjąćtelefon.Nie było siły, żeby po miesiącu Kincel pamiętał tak błahezdarzenie.- A czyje były te drugie odciski palców?- Moje.-Pana?!- Tak - Wikliński z wyrazną przyjemnością obserwował zdu-mienie aspiranta.- Czemu ich pan nie wytarł?!- %7łeby sąd doszedł do takich wniosków, do jakich doszedł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki