Raz na zawsze Andreas Pfluger

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dziękuję.Proszą go do sąsiedniego pokoju.Aaron patrzy przez chwilęw ślad za nim, za tym olbrzymem w cielistych skarpetkachi sandałach, który przechodząc przez drzwi, schyla głowę,odwraca się do niej i po raz trzeci mówi: Dziękuję.Nazajutrz Aaron na próżno szuka w szufladzie biurkamedalionu, który podarowała jej matka.Odłożyła go, bo popsułsię zamek.Ten medalion wiele dla niej znaczy.Chociaż onai matka często nie potrafią ze sobą rozmawiać, Aaron wie, żejest to szczególny prezent medalion był własnością jej babki.Kiedy go otrzymała, był pusty.Może matka miała nadzieję, żeAaron włoży do niego jej zdjęcie.Mogła oczywiście samaumieścić w nim swoją fotografię, ale pewnie pomysł, żebycórka zrobiła to z własnej woli, wydał się jej lepszy taka jużbyła.Niedawno Aaron zaczęła się zajmować filozofią DalekiegoWschodu.Postanowiła, że włoży do medalionu dwa japońskieznaki symbolizujące życie i śmierć.Burza zaciemnia okno, pierwsze grube krople deszczuuderzają o szybę.Naraz Aaron traci pewność, czy rzeczywiściewłożyła medalion do szuflady.Postanawia, że poszuka gow domu.Ale tego nie robi.Póznym popołudniem czyta trzecie zeznanieBoenischa, porównuje je z dwoma poprzednimi i dzwoni dojego drzwi.Od tej pory nic nie jest już takie jak wcześniej. Zamyka medalion w pięści.To wspomnienie zatraciło się w jejpamięci.Po raz trzeci od powrotu z Berlina udaje się jejwydrzeć coś płomieniom.Przypomina sobie, jak wyglądaPavlik.I to, że postrzeliła %7łetonowe Oko w szyję.Trzymaw ręce medalion ukradziony jej wówczas przez Boenischa fetysz, którego troskliwie strzegł przez te wszystkie lata.Aaron przychodzi na myśl, że płomienie wcale nie zniszczyłyjej wspomnień.Może w tej bibliotece jest nieskończenie wieledrzwi, każde z nich ognioodporne, i wspomnienia ukryły się zanimi.A teraz tylko czekają, kiedy drzwi się otworzą.Ta myśl zostaje jednak natychmiast wyparta przez kolejną: żeBoenisch myśli o niej w tym momencie.%7łetonowe Oko wie, coona trzyma w ręce, i to go bawi.Chce z niej zrobić gumowąlalkę, z którą Boenisch ma zaspokoić swoje żądze.Aaron chowamedalion, zapala papierosa i dmucha %7łetonowemu Okudymem w twarz.Demirci i Niko stoją w sąsiednim pomieszczeniu przedlustrem weneckim i śledzą przebieg przesłuchania.WchodząB�ker i Majowski.Obaj byli odpowiedzialni za przywiezienie tuSaschy. Co się dzieje? Rozmawiał pan z więzniem? pyta Demirci. Nie.Dlaczego pani pyta? On wie o trzech zabitych mówi Niko. Rozmawialiścieo tym? Podsłuchiwał was? Masz nas za kretynów?Demirci i Niko wymieniają spojrzenia. Chcę wiedzieć, czy ktoś wchodził do jego celi od czasu, gdysiedzi w pojedynce.Niko, Majowski i B�ker wychodzą.Po chwili dzwoni telefon.Demirci odbiera. Tak? Proszę przesyłać mi wideo z pokoju przesłuchań.Demirci bierze iPada i wkłada słuchawki do uszu.Kiedywchodzi do centrali dowodzenia znajdującej się o troje drzwidalej, już widzi na ekranie Aaron i Saschę. W mieście jest tylko jeden autokar ze skandynawskimidziećmi dowiaduje się od Giulii Delmonte. Szósta klasaszkoły podstawowej z �rhus, z Danii.Dwadzieścioro siedmiorouczniów i dwoje nauczycieli.Próbowano połączyć sięz kierowcą drogą radiową, ale nie odbiera, ma też wyłączonytelefon komórkowy. Czy policja berlińska jest poinformowana? Od minuty.Poprosiliśmy o zlokalizowanie jego telefonu. Proszę podać wszystkim mediom online i rozgłośniberlińskiej typ pojazdu, lakier i tablice rejestracyjne, ale niewspominać o zakładnikach.Poszukujemy autokaru, towystarczy.Czy wiemy, gdzie doszło do porwania? Przy pomniku ofiar Holokaustu.Za piętnaście dziewiąta. Tam są patrole strażników, każcie je przesłuchać.Poza tympersonel budek z kiełbaskami i z pamiątkami.Chcę wiedzieć,czy ktoś zauważył coś między ósmą a za piętnaście dziewiąta.Na budynku ambasady amerykańskiej, który znajduje sięnaprzeciw, są zainstalowane kamery.Skontaktujcie się z jejpracownikami.Demirci spogląda na tablet.Aaron mówi: Wątpię, czy pańska kariera więzienna dzisiaj się skończy.I myślałam, że jest pan inteligentniejszy.Sascha rozwala się na krześle i śmieje się szyderczo.Demirci zwraca się do Majowskiego: Niech obydwa zespoły szybkiego reagowania będąw gotowości do interwencji. Czy to znaczy, że zaatakujemy, jak tylko autokar zostaniezlokalizowany? Nie.Zostanie podstawiony samochód do ucieczki.Z pieniędzmi.Przygotujcie to.Demirci wraca do pomieszczenia za lustrem.Pavlik stawia spodeczek przed Aaron, a ona gasi na nimpapierosa.Słowa %7łetonowego Oka ciągną się jak smarki: Jak ktoś tak tchórzliwy jak ty może być taki wyniosły? Pan nazywa mnie tchórzem? Facet, który dusi bezbronnąkobietę plastikową torebką, żeby Boenisch się podniecił? Wiesz, że to nie był powód.Ty jesteś tutaj i ja jestem tutaj.O to chodzi, kurwo.Aaron słyszy Demirci w swojej słuchawce: Przerywamy. On chce wrócić do celi mówi do Pavlika. Można się roztrzaskać o tchórzostwo albo też dzięki niemuurosnąć.Niekiedy decyduje się to pierwszego dnia drewnaw miesiącu życzliwości ciągnie %7łetonowe Oko.Pavlik ściąga go z krzesła. Wystarczy. Nie, poczekaj powstrzymuje go Aaron.Miesiąc uczucia tak nazywał się styczeń w czasachsamurajów.Dzisiaj jest czwartek.Dzień drewna.To nie%7łetonowe Oko ze mną rozmawia.To jego brat. Równo sześć lat temu. O czym on mówi? pyta Demirci.Sześć lat.Pierwszy czwartek stycznia.Co to było? Jest jeszcze jedna nazwa na dzień drewna mówi%7łetonowe Oko słowami swojego brata.Dzień Jowisza.Teraz Aaron już wie: Ukrainka.Pi.Na kilka tygodni zakwaterowali wówczas dwie Ukrainkiw mieszkaniu operacyjnym we Frankfurcie nad Odrą.Byłygłównymi świadkami oskarżenia w procesie mężczyznykierującego siecią przymusowej prostytucji.Chronił je zespółszybkiego reagowania, pięciu mężczyzn.Chociaż zasłony byłyzasunięte, snajperowi, który leżał na pozycji w odległości okołoczterystu metrów od budynku, udało się namierzyć jednąz kobiet czujnikiem ciepła.Użył amunicji przebijającej szkłopancerne i zabił ją strzałem w głowę.Kobieta, która przeżyła,została umieszczona w bezpiecznym miejscu.Wystarczyłoprzetrwać tylko jedną noc, pojutrze miał się zacząć proces.Koledzy Aaron wybrali hotel Jowisz.Zajechali tam wieczorem.Wychodzącą z limuzyny Ukrainkę otaczało pięciu mężczyzn.Z dachu naprzeciwległego domu ponownie przeprowadzonozamach.Ralf Paretzki, którego wszyscy nazywali Pi, rzucił się, żebyosłonić kobietę.Dwie kule trafiły go w klatkę piersiową, alezatrzymała je kamizelka.Trzecia kula utkwiła w skroni.Pistracił dużo krwi, jednak przeżył.Na dachu znaleziono trzyłuski od nabojów.Strzelca nigdy nie schwytano. Widzę, że sobie przypominasz mówi %7łetonowe Oko.Czy to on był zamachowcem? Nie.To Holm. On ocalił życie tej kobiecie, wyrównał dług.Jedyne odgłosy to trzaski w neonówce.W sąsiednim pokoju Demirci wstrzymuje oddech. Nie mam pojęcia, o czym pan mówi odzywa się Aaron.Ale znakomicie rozumie sens jego słów.Pi zawiódł weFrankfurcie nad Odrą.Był z Ukrainką sam w pokoju i widziałna zasłonie czerwony punkt sensora wychwytującego faleultrafioletowe.Natychmiast padł na podłogę, ale nie pociągnąłkobiety za sobą, co powinien był zrobić.Działał odruchowo,żaden kolega mu tego nie wyrzucał, sam jednak bardzo sięobwiniał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki