Robertis Carolina de Niewidoczna góra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wystarczało jej to, że pióro porusza się pokartce, że dobiega do jej brzegu i nadaje kształt bezkształtowi.Pióro samoszukało swojego domu.- Roberto na pewno tęskni za domem wyraziła przypusz-c/eniese�ora Caribe. Jeśli o nas chodzi, bardzo tęsknimy.Eva upiła łyk herbaty z delikatnej filiżanki.Już nie pamiętała, kiedyostatni raz Robertowi udało się wrócić przed północą.Owszem, tęskni powiedziała.%7łona doktora Caribe spojrzała na sufit, na którymwentylator międlił ciężkie powietrze.Kiedy czytam gazety, mówię sobie czasami, że Perón nie utrzyma sięjuż długo.Stał się nieobliczalny.Czternastolatka? Cóż to za prezydent,który bierze sobie czternastoletnią kochankę?Eva zacisnęła usta i pokręciła głową z dezaprobatą.Evitaprzewróciłaby się w grobie, gdyby miała normalny grób, a nie byłazabalsamowana.Najbardziej chciałabym zobaczyć swoją siostrę, zanim umrze.Mamtylko nadzieję, że zdrowie pozwoli jej przetrwać 1'cróna.Czasami śni misię, że umarła i wzywa mnie przez rzekę.Słyszę jej wołanie, ale nie mogęodpowiedzieć.Budzę mę zlana potem.Pani pewnie myśli, żezwariowałam.Nie, wcale nie.Se�ora Caribe spojrzała z wdzięcznością izapytała:Pani też miewa złe sny? Eva założyła nogę na nogę, po czym jąwyprostowała.Tak odparła.No to polecę pani świetne lekarstwo. Spojrzała ponad ramieniemEvy, jakby sprawdzając, czy w serwantce z porcelaną nie schował sięjakiś szpieg. Kto myje pani włosy?Sama je myję odpowiedziała Eva, która nie tego się spodziewała.Kto jeszcze?236 Mój fryzjer. To znaczy? Mój fryzjer z Pocitos. Ano właśnie, musi pani iść do mojej fryzjerki.W całym mieście niema lepszej.Jej szampon potrafi zmyć wszelkie troski.Eva uśmiechnęła się do gospodyni. Naprawdę, nie żartuję.Potem znacznie lepiej śpię.Poza tym onadoskonale strzyże. Dotknęła swoich srebrnych loków. Podam panijej telefon.Tego wieczoru Eva, kiedy już położyła dzieci do łóżek i pozmywałapo kolacji, otworzyła na balkonie karteczkę, którą dostała od doktorowejCaribe.Musiała natężyć wzrok, aby w świetle latarni odcyfrowaćodręczne pismo.Zol� Zapateada, 35-53-99.Mężczyzna w czarnej fedorze znowu kręcił się na dole.Był środeklata, a on nosił nisko opuszczony kapelusz i długi płaszcz.Czyżbynaprawdę spodziewał się znalezć na ulicy jakąś zgubę? Co może skłonićczłowieka do tego, aby przez trzy lata z rzędu krążył jak potępieniec wtym samym miejscu? Może to jakiś udręczony artysta, zawiedzionykochanek, bandyta czyhający na okazję albo szaleniec, który nie madokąd pójść.A może po prostu dryfuje sobie po świecie, który zmuszado dryfowania dusze nieszczęśników, bez uprzedzenia i bez powoduzrywa kotwice, które je trzymały.Eva wróciła do sypialni i do pustegołóżka.Wsunęła się pod prześcieradło, zamknęła oczy.Zol� Zapateada,cóż to za nazwisko? Zasnęła.Umówiła się na następny tydzień.Fryzjerka mieszkała w eleganckimwieżowcu z windą obsługiwaną przez boya w uniformie z błyszczącymiguzikami.Eva wysiadła na piętnastym piętrze i zapukała do drzwi znumerem 1555. Chwileczkę! odezwał się miękki głos po drugiej stronie.Otworzyła jej wysoka, szczupła kobieta. Buenas. powiedziała i umilkła.237Czy to Zol�? Tak, proszę.Eva weszła i rozejrzała się po pomieszczeniu.Marmurowe konsolki,ściany w kolorze kości słoniowej, kryształowy wazon z żywymikwiatami.Zol� miała na sobie perły i fioletowy jedwab, do tego ustapociągnięte ciemnoczerwoną szminką.1'rzyglądała się Evie zintensywnością, która graniczyła z impertynencją. Jakie ładne mieszkanie. Eva.Nie pamięta mnie pani? Czy pamiętam?Ta twarz, wyrazista, przyjemna, rzeczywiście wyglądała znajomo.Eva nie potrafiła jednak jej umiejscowić.Zaczęła przeszukiwaćzakamarki pamięci te rysy, włosy, oczy.Oczy.Coś ścisnęło ją wpiersi, nie mogła mówić.Popatrzyły na siebie.Minęła długa chwila.Evę zaczęły palić policzki i dłonie, (iospodynipierwsza odwróciła wzrok. Może podam mate? Eva stała bez ruchu. Proszę czuć się jak u siebie w domu.Kiedy Zol� zniknęła w kuchni, by zagrzać wodę, Eva usiadła nakanapce z gniecionego weluru [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki