Roberts Nora Księżyc nad Karolinš 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widzisz, jaka jestem wyrachowana.- Nie, to racjonalne podejście do życia.- Wróciłam tu, żeby sobie udowodnić, że potrafię to uczynić.Spodziewałam się, żebędę musiała za to zapłacić.%7łe uspokoję ten wieczny niepokój, który jest we mnie, ale żebędę musiała za to zapłacić.Nie spodziewałam się, że spotkam ciebie.- Odwróciła się.- Niespodziewałam się ciebie, Cade.I naprawdę nie wiem, co mam zrobić z tym uczuciem, któremam dla ciebie.Podniósł się z miejsca, podszedł do niej, delikatnie odgarnął jej włosy z twarzy.- Sama musisz sobie na to odpowiedzieć.- Dla ciebie to takie proste i łatwe.- Mam wrażenie, że czekałem na ciebie.- Cade, mój ojciec.Część tego jest we mnie.Musisz to wziąć pod uwagę.- Tak uważasz? - Prowadząc ją w stronę sypialni, przyglądał się jej z uwagą.-Prawdopodobnie masz rację.Sadzę, że powinienem też coś ci powiedzieć.Mój pradziadekHoracy popadł w długi i miał romans z bratem swojej żony.Kiedy to odkryła - a nie trudnosobie wyobrazić, jakim to było dla niej szokiem i tragedią - i zagroziła, że go zdemaskuje,Horacy, wspólnie z kochankiem, poćwiartował ją i przez kilka dni tuczył nią uszczęśliwionealigatory.- Zmyślasz to wszystko.- Niezupełnie.- Pociągnął ją na łóżko.- No cóż, historia o aligatorach to rodzinnalegenda.Są tacy, którzy utrzymują, że prababcia po prostu uciekła do Savannah i dożyładziewięćdziesięciu sześciu lat w całkowitej samotności.W każdym razie nie jest to chlubnakarta w dziejach rodziny Lavelle'ów.Odwróciła się ku niemu i złożyła głowę na jego ramieniu.- Dobrze więc, że nie mam braci.- Prześpij się trochę, Tory.Jesteśmy tutaj tylko ty i ja.I to się teraz liczy.Kiedyzasnęła, leżał czuwając, wsłuchując się w dzwięki nocy.28Proszę, żebyś była dla mnie wyrozumiała.Tory spojrzała do góry, na Beaux R�ves.-Znowu mnie stawiasz między sobą i swoją matka, Cade.To nie fair wobec żadnej z nas.- Nie.Ale muszę z nią porozmawiać, a nie chcę, żebyś sama jechała do miasta.Niechcę, żebyś zostawała sama, dopóki to się nie skończy.- Równie dobrze mogę zaczekać na ciebie w samochodzie.- Pójdzmy więc na kompromis.- Od kiedy to wprowadziłeś ten wyraz do swojego słownictwa?- Obejdziemy dom.Możesz zaczekać w kuchni.Moja matka rzadko tam bywa.Już chciała zaprotestować, ale postanowiła się poddać.Wiedziała, że ją skołuje, zbijejej argumenty, wytrąci ją z równowagi, a była zbyt wyczerpana, żeby z nim walczyć.Zbytwiele snów w nocy, zbyt wiele obrazów przesuwających się w jej głowie w ciągu dnia.Dopóki to się nie skończy, powiedział.Jakby to miało wkrótce nastąpić.Wysiadła z samochodu, poszła z nim ścieżką, pośród dziko kwitnących róż, minęłalśniącą liściastą kamelię, gdzie kiedyś w tajemnicy Hope ukryła swój śliczny różowy rower,przecisnęła się pomiędzy kępami azalii, których okres kwitnienia dobiegał końca, ipachnących łodyg lawendy, których zapach będzie się unosił w powietrzu jeszcze przez długiczas, aż do zimy.Roślinność była tutaj bujna i soczysta, pachnąca, pełna barw.Przytulne, pięknemiejsce z brukowanymi ścieżkami, ze ślicznymi ławeczkami rozrzuconymi między krzewamii klombami, z wylewającymi się z donic różnorodnymi kwiatami, artystycznierozmieszczonymi wzdłuż strumyka.Efekt był taki, jakby miało się przed sobą doskonalenamalowany obraz.To też jest świat Margaret, uświadomiła sobie Tory, podobnie jak wystudiowane,doprowadzone do perfekcji wnętrza.Nie było tu nic, co mogłoby szpecić, nic, cowymagałoby zmiany.Jakim okrutnym gwałtem byłoby wtargnięcie tutaj intruza i zakłóceniepanującej wokół harmonii.- Ty jej nie rozumiesz.- Słucham?- Nie rozumiesz swojej matki.Zaintrygowany Cade wziął j ą za rękę.- Czy kiedykolwiek sądziłaś, że jest inaczej?- To jest jej świat, Cade, jej życie.Dom, ogród, widoki, które ogląda z okien.Nawetprzed śmiercią Hope stanowiło to istotę jej życia.To, co wypielęgnowała i wychowała.Robiła to nadal po utracie swojego dziecka.Mogła dotykać tego, patrzeć na to, upewniać się,że się nie zmieniło.Nie odbieraj jej tego.- Nie odbieram.- Ujął w dłonie jej twarz, zbliżył do swojej.- Ale też nie będę tolerował, żeby mnie szantażowała, wywierała na mnie presję.Niemogę jej dać więcej niż dałem.- Musi się znalezć jakiś kompromis.Sam to powiedziałeś.- Tak by się mogło wydawać.- Przytknął wargi do jej czoła.- Ale czasami, z pewnymi ludzmi, w grę wchodzi tylko stanowcza postawa.Nieangażuj się w to.Nie proś mnie o to, Wiktorio.Nie proś mnie, żebym szukał jej aprobaty zacenę naszego szczęścia.Zacznijmy od tego, iż nigdy nie uzyskałem jej aprobaty.Jakie to dziwne, gdy nagle świadomość tego dociera do człowieka.Był wychowany wzamku, a przecież nie mniej niż ona łaknął życzliwych słów.- To cię boli.Przepraszam, iż nie zauważyłem, że sprawiam ci ból.- Stare rany.- Znowu dotknął jej ramion, splótł z nią palce.- Już tak nie krwawią jakdawniej.Pomyślała, że jednak będą krwawiły.Nikt nigdy nie użył wobec niego pasa ani pięści.Były inne sposoby zadawania ciosów dziecku.Nawet tutaj, w tak pięknej scenerii, tak bardzo różnej od wyjałowionych zewszystkiego, dusznych pokojów jej dzieciństwa.Piękne dzieciństwo, pomyślała Toryprzechodząc pod pergolą porośniętą różnokolorowymi wilcami, ale samotne.Jeszcze jednosłowo na określenie jałowości.Powinien tu ktoś siedzieć na ławce albo zbierać do koszyka gerbery.Powinno byćjakieś dziecko wyciągnięte na brzuchu na ścieżce, obserwujące jaszczurkę albo ropuchę.Na tym obrazie nie było życia, dzwięku ani ruchu.- Chcę mieć dzieci.Cade stanął w miejscu.- Co takiego?Skąd to się wzięło i w jaki sposób wyrwało się z niej?- Chcę mieć dzieci - powtórzyła.- Męczą mnie te puste dziedzińce, ciche ogrody iwzorowo utrzymane pokoje.Jeżeli tu zamieszkamy, chcę, żeby panował tu gwar, żeby napodłogach był kurz, a w zlewie naczynia.Nie potrafiłabym żyć w tych absolutniedoskonałych, odczłowieczonych pokojach.Nie mógłbyś tego ode mnie żądać.Nie chcę tegodomu, jeżeli nie będzie w nim życia.Słowa sypały się z jej ust bezładnie.Cade uśmiechnął się.- Co za interesujący zbieg okoliczności.Myślałem o dwójce dzieci, a nawet o trójce.- Zgoda.W porządku.Powinnam była wiedzieć, że już to przemyślałeś.- Jestem farmerem.Farmerzy robią plany, a potem zdają się na łaskę losu.- Schyliłsię, żeby zerwać gałązkę rozmarynu.- Na pamiątkę - powiedział i wręczył jej.- Gdy będzieszna mnie czekała, pamiętaj, że musimy zaplanować takie życie, jakie nam odpowiada - wbałaganie i w harmidrze.Weszła z nim do środka, gdzie jak zawsze była Lilah, która stała teraz przy zlewie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki