Smith Craig Włócznia przeznaczenia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chluśnij sobie porządnie, przyjacielu.Przerażasz mnie, kiedyjesteś trzezwy.Oczywiście Otto nie zawsze się tak zachowywał.Gdyby cały czas był w takpaskudnym humorze, jego towarzystwo byłoby nie do wytrzymania dlaBachmanów.Niekiedy opowiadał o dziewczynie, którą niedawno poznał.Twierdził, że być może jej się oświadczy.Ani Eliza, ani Bachman nie widzieliwybranki Rahna.Był bardzo tajemniczy.Powtarzał tylko, że na pewno by im sięspodobała.Potem się uśmiechał i mówił, że chce zaprosić Heiniego na swój ślub.Tak nazywali Himmlera jego najbliżsi oraz kompletni głupcy.Rahn nie był jegobliskim.Bachman odpowiadał wtedy, że Reichsf�hrer na pewno ucieszy się z za-proszenia.- Zaproś go, oczywiście! Przynajmniej zobaczy na własne oczy, że spo-ważniałeś, Otto.Kto wie, może nawet pojawi się na ceremonii? Wielokrotniewspominał, że jego zdaniem twoim problemem jest samotność.Musisz się ożenići mieć dzieci.W przeciwnym razie będziesz całe życie dryfował.A ty po-trzebujesz kotwicy!- Astrid będzie moją kotwicą! O tak, porządnie mnie zakotwiczy - odparł Rahn.- Zmienię się nie do poznania, zobaczycie!- Kiedy zamierzasz poprosić ją o rękę? - zapytała Eliza.- Na razie zbieram w sobie odwagę.ale chyba już wkrótce to zrobię!- Na twoim miejscu bym nie zwlekał - radził Bachman.W jego głosie pobrzmiewało ostrzeżenie.Eliza zauważyła, że Rahn to wyczuł.Miała przeczucie, że zdarzy się coś strasznego.Przed snem Bachman powiedział, że martwi się o Rahna.Eliza próbowała gouspokoić.-Wygląda lepiej.I częściej jest trzezwy niż pijany, prawda? A ta dziewczyna,Astrid, chyba myśli o niej poważnie.- Wypowiadając to ostatnie zdanie,uświadomiła sobie, że Rahn może aż nazbyt poważnie myśli o Astrid.Zastanowiłasię przez moment, czy on jej aby nie wymyślił.Może wcale nie było żadnejAstrid.Może tym imieniem określał swoje.samobójstwo? Kiedy o niej mówił,jego spojrzenie stawało się dziwne, mroczne.Eliza martwiła się o niego, ponieważmimo wszystko nadal go kochała.- Szczerze mówiąc, Elizo - zaczął Bachman - wątpię, czy na tym etapie jestjeszcze jakiś ratunek dla Rahna.Himmler wszczął śledztwo przeciwko niemu.Jestto absolutna tajemnica, nie mogę o tym nawet wspominać.Sytuacja jest jednakbardzo delikatna.Nasz przyjaciel może stracić wszystko!- Dlaczego? - przestraszyła się Eliza.- Czy zrobił coś złego?- Nie chodzi o to, co zrobił, tylko o to, kim jest.- Widząc, że nie zrozumiałajego słów, dodał: - Istnieje podejrzenie, że Otto coś ukrywa.- Ukrywa? Co ukrywa?- Na przykład to, że jest %7łydem.Unika przedstawienia dokumentów po-twierdzających jego czystość rasową.Himmler doszedł więc do wniosku, że Rahnchce coś przed nim zataić.Zlecił dokładne zbadanie historii jego rodziny.Eliza zadrżała.Wśród jej przodków również byli %7łydzi z Europy Wschodniej,którzy przeprowadzili się do Niemiec, gdzie zaczęło im się dobrze powodzić.Przeszył ją strach.Już do tego doszło? Grzebią w historiach rodzin, żebysprawdzić, czy ktoś ma w sobie kilka kropel żydowskiej krwi?- Uważam, że na jakiś czas powinniśmy przestać się widywać z Rahnem -oświadczył Bachman.- Powinniśmy się od niego nieco odsunąć, na wypadekgdyby podejrzenia okazały się prawdziwe.- A co powiemy naszej córce? Ona jest zapatrzona w wujka!- Powiedz jej to, co zawsze jej mówimy.Wujek Otto jest bardzo zajęty i niemoże już nas tak często odwiedzać.- Ale przecież chcesz całkowicie zakazać mu wizyt w naszym domu!- Jeśli się okaże, że jest %7łydem, ściągnąłby na nas poważne problemy! Niemożemy się z nim zadawać.A w szczególności nasza Sara.Soglio, czwartek, 13 marca 2008Wioska Soglio, założona jakieś trzysta czy czterysta lat temu, położona jest nawzgórzu z widokiem na dolinę Bergell oraz wiecznie ośnieżone wierzchołki górPiz Cengalo oraz Piz Badile.W centrum wioski stoi hotel Salis, dawniej znanyjako Palazzo Salis.Istnieje od ponad stu lat, a nazwisko Salis jest jednym znajstarszych nazwisk rodowych w okolicy.Rodzina Salisów zbiła fortunę nasprzedawaniu żołnierzy najemnych monarchom europejskim.Droga wiła się przed pagórki wśród ogromnych kasztanowców.Samochóddojechał na obrzeża wioski, na wielki parking.Wjazd na teren Soglio wymagałokazania pozwolenia.Dzień był słoneczny, lecz chłodny.Parking świecił pust-kami.Stały na nim jedynie auta wieloletnich rezydentów hotelu.Salis byłprawdziwym pałacem z X VII wieku.Teraz oferował pokoje gościnne i znakomitąkuchnię.Od frontu znajdował się placyk, do którego dochodziły trzy alejkiwyłożone kocimi łbami.Z tyłu, w ogrodzie, rosły dwa najwyższe drzewa w całejEuropie - sekwoje sprowadzone na kontynent pod koniec xix wieku.Za ogrodemwznosił się wysoki szary mur, odgradzający posesję od rozległych terenówgórskich.W marcu 1997 roku Roland Wheeler przywiózł tu swoją córkę, aby spotkałasię ze swoim ojcem chrzestnym, Giancarlem Bartolim.Roland i Kate nocowali whotelu.Następnego ranka przyjechał Bartoli i odwiedził Wheelerów w ich apar-tamencie.Tak się złożyło, że i tym razem Kate dostała ten sam pokój co wtedy.Spało sięjej wyjątkowo dobrze.Z pewnością była to zasługa czystego powietrza górskiegooraz ciszy, której współcześni ludzie rzadko mają okazję zaznać.Zjadła lekkieśniadanie i wróciła o kulach na górę do apartamentu.Usiadła i czekała naczłowieka, któremu ufała kiedyś jak ojcu.Giancarlo podjechał ciemnozielonym mercedesem w asyście szofera i dodat-kowego ochroniarza.Kierowca nie musiał okazywać pozwolenia na wjazd.Za-parkował na środku skweru.Giancarlo przeszedł przez plac, rozglądając się po-dejrzliwie.Wysłał jednego ze swoich ludzi do pokoju Kate.Przez chwilę pomy-ślała, że goryl dostał rozkaz, by ją zastrzelić, ale to był przejaw zwykłej paranoi.Giancarlo zawsze trzymał się z daleka od miejsc zbrodni, które zlecał.Ochroniarz powiedział, że musi sprawdzić jej pokój.Kate stanęła z boku ipozwoliła mu wejść.Mężczyzna przeczesał całe pomieszczenie, szukając ukrytychdyktafonów, podsłuchów i broni.Zeskanował ściany, by wykryć wszelkienadajniki.Kiedy skończył, zarekwirował telefon komórkowy Kate i zszedł na dół.Kilka minut pózniej przez otwarte drzwi wszedł Giancarlo.Rozejrzał sięzaciekawiony po apartamencie i uśmiechnął się, rozpoznając go w końcu.Byłrozbawiony tym przejawem ironii Kate - ponieważ to właśnie w tym pokojuprzyrzekł jej, że odnajdzie zabójcę Roberta.Nie było pocałunku na powitanie.Giancarlo stał przy drzwiach, zaniepo-kojony.Kate siedziała na krześle [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki