Stiefvater Maggie Drżenie 02 Niepokój

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Twarze widoczne na zdjęciach przyczepionych do szafek odwzajemniały mój uśmiech.Tysiąceróżnych kombinacji przedstawiających mnie i Becka, Becka i Urlika, Paula i Dereka, Urlika i mnie.Twarzeczekające na to, aż ktoś ponownie w nich zamieszka.Fotografie wyglądały na stare i wyblakłe w świetlekuchennym.Przypomniałem sobie, jak Beck przyklejał je tutaj, gdy były nowiuteńkie i stanowiły namacalnydowód naszej więzi.Pomyślałem o tym, jak łatwo moi rodzice podjęli decyzję, że nie będą mnie już dłużej kochać, tylkodlatego, że nie potrafiłem utrzymać się w ludzkiej skórze.I o tym, jak odepchnąłem od siebie Becka, gdypomyślałem, że stworzył trzy nowe wilki wbrew ich woli.Niemal poczułem niedoskonałą miłość rodzicówpłynącą w moich żyłach.Wszyscy pochopnie wydawaliśmy sądy o innych.Gdy w końcu zauważyłem, że Cole zniknął, otworzyłem tylne drzwi i zabrałem jego ubranie zpodwórka.Stałem tam, trzymając zimny tobołek, i pozwalałem, żeby nocne powietrze mnie przenikało.Pokonywało kolejne warstwy, które tworzył Sam-człowiek, i docierało do wilka, który jak sobiewyobrażałem nadal czaił się wewnątrz mnie.Odtworzyłem w myślach rozmowę z Cole em.Czy on naprawdę prosił mnie o pomoc?Podskoczyłem na dzwięk telefonu.Słuchawki nie było w kuchni, więc poszedłem do salonu.Odszukałem ja i odebrałem, siadając na oparciu sofy. Grace modliłem się żarliwie. Niech to będzieGrace.- Cześć. Dopiero w tym momencie dotarło do mnie, że gdyby Grace dzwoniła o tak póznejporze, to oznaczałoby, że stało się coś złego.Ale po drugiej stronie linii odezwał się głos nieznajomej kobiety.- Kto mówi?- Słucham? powiedziałem zaskoczony.- Ktoś dzwonił na moja komórkę z tego numeru.Aż dwukrotnie.- A kto mówi? zapytałem.- Angie Baranova.- A kiedy ten ktoś dzwonił?- Wczoraj.Bardzo wcześnie.Nie zostawił wiadomości.Cole.To musiał być on.Ckliwy drań.- To musiała być pomyłka skłamałem.- Tak.Na pewno zauważyła. Zwłaszcza że ten numer znają może ze cztery osoby na świecie.Skorygowałem swoja opinię o Cole u.Głupi drań.- To musiała być pomyłka upierałem się.- Albo Cole rzuciła Angie.- Słucham?Zaśmiała się brzydko, bez humoru.- Kimkolwiek jesteś, wiem, że nie powiedziałbyś mi niczego, nawet gdyby on stał obok.Bo Colejest rzeczywiście niezły w te klocki, prawda? Zmusza cię, żebyś robił dokładnie to, czego onchce.Cóż, jeśli on tam jest i to on do mnie dzwonił, to przekaż mu, że zmieniłam numer.Na917-wynoś-się-z-mojego-życia.Dzięki.I rozłączyła się.Odłożyłem słuchawkę na stolik obok sofy i spojrzałem na leżącą na nim stertę książek Becka.Obokstało oprawione w ramkę zdjęcie, które zrobił mu Urlik tuz po tym, jak Paul opryskał go musztardą wtrakcie grillowania burgerów.Beck patrzył na mnie, mrużąc oczy, a smugi obrzydliwej żółci przecinały jegobrwi i ściekały z rzęs.- Wygląda na to, że naprawdę dokonałeś znakomitego wyboru wyznałem mu.GRACETamtej nocy leżałam na łóżku i starałam się zapomnieć o tym, jak patrzyły na mnie wilki.Usiłowałamudawać, że Sam jest ze mną.Zamrugałam w ciemnościach i przytuliłam się mocniej do jego poduszki, alenie było już na niej ani śladu jego zapachu; znowu stała się tylko jego rzeczą.Odrzuciłam ja i podniosłamdłoń do nosa, sprawdzając, czy nadal cuchnę wilkiem.Przypomniałam sobie, jak wyglądała Isabel, gdymówiła: Wiesz, że to ma coś wspólnego z wilkami , i starałam się zinterpretować wyraz jej twarzy.Obrzydzenie? Jakby bała się, że mogę ją zarazić& A może jednak litość& ?Gdyby Sam był tutaj, wyszeptałabym: Czy myślisz, że umierający ludzie wiedzą, że odchodzą?.Skrzywiłam się w mroku nocy.Wiedziałam, że melodramatyzuję.Chciałam wierzyć, że tylko przesadzam.Położyłam rękę na brzuchu i pomyślałam o dręczącym mnie bólu, który zadomowił się kilkacentymetrów pod moimi palcami.W tej chwili wydawał się tępy, uśpiony.Wiem, że tam jesteś.To wydawało mi się takie żałosne.Leżałam bezsennie w łóżku, rozważając w samotności kwestięswojej śmiertelności, podczas gdy Sam znajdował się tak blisko zaledwie kilkanaście minut jazdysamochodem.Rzuciłam daremne spojrzenie na sufit, w stronę sypialni moich rodziców, poirytowana tym,że pozbawili mnie jego obecności wtedy, gdy najbardziej go potrzebowałam.Jeśli teraz umrę, nigdy nie pójdę do college u.Nigdy nie zamieszkam sama.Nigdy nie kupię ekspresudo kawy (chciałam mieć czerwony).Nigdy nie wyjdę za Sama.Nigdy nie stanę się taką Grace, jaką miałambyć.Przez całe życie byłam taka ostrożna.Zaczęłam wyobrażać sobie własny pogrzeb.Nie ma mowy, żeby mamie starczyło zdrowego rozsądku,żeby zaplanować coś takiego.Pewnie zrobiłby to tata, pomiędzy telefonami do inwestorów i członkówzarządu.Albo babcia.Ona z pewnością stanęłaby na wysokości zadania, gdyby się zorientowała, jakgówniana pracę odwalił jej syn, wychowując córkę.Rachel by przyszła, i prawdopodobnie kilku moichnauczycieli.Na pewno pani Erskine, która chciała, żebym została architektem.Isabel też, choć pewnie bynie płakała.Przypomniałam sobie pogrzeb jej brata pojawiło się na nim całe miasto, bo Jack zginął w takmłodym wieku.Więc może mnie też przyszedłby pożegnać tłum, nawet jeśli nie byłam legendą Mercy Falls.Bo umarłam zbyt wcześnie, żeby tak naprawdę zacząć żyć.Czy ludzie przynoszą na pogrzeby prezenty, takjak na śluby albo przyjęcia z okazji narodzin dziecka?Usłyszałam skrzypnięcie.Trzask deski pod stopą.A potem drzwi do mojego pokoju cichutko sięuchyliły.Przez sekundę myślałam, że może to Sam jakimś cudem zakradł się do środka.Ale zobaczyłam zarysramion i głowy mojego ojca.Udałam, że śpię, ale wciąż miałam lekko uchylone powieki.Tato zrobił kilkapełnych wahania kroków; z zaskoczeniem pomyślałam: On sprawdza, czy wszystko ze mną w porządku.Ale potem delikatnie uniósł podbródek i spojrzał na miejsce tuż za mną, a ja uświadomiłam sobie, żenie zjawił się tutaj, żeby sprawdzić, czy dobrze się czuję.Przyszedł tylko po to, żeby się upewnić, że nie maze mną Sama.ROZDZIAA DWUDZIESTY �SMYCOLEKucałem na lodowatej ziemi, sosnowe igły wbijały mi się w dłonie, a na nagich kolanach miałemrozmazaną krew.Nie mogłem sobie przypomnieć, od jak dawna jestem człowiekiem.Byłem zawieszony w bladym błękicie poranka.Mgła zabarwiała wszystko na pastelowo, przepływającpowoli obok mnie.Powietrze cuchnęło krwią, odchodami i brudną wodą.Wystarczyło jedno spojrzenie,żeby poznać zródło tych zapachów.Jezioro znajdowało się zaledwie kilka metrów ode mnie, a pomiędzymną a linią brzegu na boku leżała martwa łania.Płat skóry oderwany od jej żeber odsłaniał wnętrzności,jakby były jakimś makabrycznym podarunkiem.To jej krwią miałem ubrudzone kolana i co dopiero teraz zauważyłem ręce [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki