Gauze Jan Brazylia 02 Brazylia mierzona krokami

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Droga do Catanduvas była niezła.Nasze wierzchowce wypoczęte posuwały się razno izanim zapadł zmierzch ujrzeliśmy dymy mizernej mieściny leżącej na szlaku Porto Uni�o Foz do Igua�u.W Catanduvas zaopatrzyliśmy się w żywność i różne drobiazgi a między innymi w dłu-gie, ostre noże-fakony, służące do torowania sobie drogi w puszczy.Pozbyliśmy się równieżMichałowego konia, który tylko by utrudniał drogę.Następnego dnia wypoczęci i pełni zapa-łu wyruszyliśmy zagłębiając się w labirynt leśnych ścieżek, które, jak twierdzili miejscowicaboclos, mogły nas zaprowadzić nawet do Porto Guaira.Na ramionach nieśliśmy wyładowa-ne torby, a w ręku ciężkie, ostre fakony.Otoczyła nas ponura, wilgotna, parna dżungla pod-zwrotnikowa.Pierwszą noc spędziliśmy nad jakimś strumyczkiem rozpaliwszy duże ognisko.Noctętniła życiem.W krzakach krążyły setki świetlików, w pobliskim bagnie pojękiwały ponurożaby i ćwierkały cykady.Nocny ptak łkał głosem płaczącego dziecka, na sąsiednim drzewieulokował się puszczyk strasząc nas swym szatańskim śmiechem, wtórowało mu hukanie wie-lkiego mrówkojada, który dłuższy czas krążył wokół ogniska zdziwiony widocznie nie zna-nym mu widokiem.Wreszcie po wielu kluczeniach, gubieniu ścieżek i wyrąbywaniu nowych, nieoczekiwa-nie natknęliśmy się na obozowisko Indian z plemienia Chocreni.Nad strumykiem, na niewielkiej polanie ujrzeliśmy parę nędznych szałasów zbudowa-nych z trzciny, paproci i liści palmowych.Pośrodku tliło ognisko, przy którym przykucnął napiętach jakiś nagus.Gdy podeszliśmy bliżej, łypnął na nas oczami spod rozwichrzonej czupryny.Był tostary, zasuszony jak śliwka Indianin o pomarszczonej twarzy i czarnych, przetykanych nitka-mi siwizny włosach. Bom dia compadre pozdrowiliśmy go kucając obok.Stary coś odmruknął i trwał w milczeniu gmerając dużym palcem nogi w popiele.Byli-śmy przekonani, że cała ludność obozu siedzi w krzakach i obserwuje nasze zachowanie. %7łeby tylko kto nie spróbował wypuścić w nas strzały pomyślałem kurcząc się inieufnie spoglądając w zarośla.Michał próbował rozruszać starego zagadując, ale dopiero gdy poczęstował go papiero-sem skręconym w liściu kukurydzy i sam zapalił, stary rozkrochmalił się.Zagulgotał cośłamaną portugalszczyzną i wreszcie przyłożywszy dłonie do ust huknął parę razy.Na ten sygnał z krzaków wylazło paru mężczyzn z łukami w ręku, a za nimi gromadkakobiet z dziećmi.Wkrótce byliśmy otoczeni gromadą golasów, nie tyle groznie ile z cieka-wością nas oglądających.Jeden z nich, krępy, muskularny drab, przysiadł obok i dotknąwszy każdego z nas lekkow ramię, oświadczył w łamanej portugalszczyznie, że jest kacykiem tego toldo i nazywa sięBoruma.Poklepaliśmy go po ramieniu i Michał wręczył mu uroczyście długi nóż w rogowejoprawie.Indianinowi błysnęły oczy, lecz twarz pozostała nieruchoma i pozornie obojętna.Roz-gadał się jednak i pozbył dotychczasowej sztywności.Gdy wreszcie udało nam się wytłuma-czyć, że przychodzimy bez żadnych złych intencji, nastąpiło odprężenie i atmosfera stała sięniemal przyjacielska.Pozostali Indianie, przeważnie młodzi chłopcy, odłożyli za siebie łuki isiedli na piętach wokół ogniska.Michał wydobył z sakwy cuia do picia herva-mate, a Boruma przyniósł suszoną herva ipo chwili piliśmy gorzki napój podając sobie kolejno cuia, którą każdy z głośnym siorbaniemwysączał.Kobiety stały z daleka obserwując nas w milczeniu.Gdy wieczorem układaliśmy się w naprędce skleconym szałasie Michał zauważył: Wiesz co, te Bugry (popularna nazwa Indian), muszą coś wiedzieć o tych ruinach.Sąprzecież potomkami tamtych, a włócząc się ciągle po puszczy musieli natknąć się na ruiny. Możliwe.Zapytamy o to jutro odpowiedziałem, bo sen mi kleił oczy.Nazajutrz długo wyjaśnialiśmy Borumie cel naszej wędrówki, który nie bardzo mógłsobie uzmysłowić.Gdy jednak przyniosłem parę płaskich kamieni ze strumyka i zbudowałemcoś na kształt domu, tłumacząc mu, że takie budowle są gdzieś w puszczy, zrozumiał.Kiwnąłpotakująco głową i oświadczył, że widział je, są dość daleko, ale gotów nas zaprowadzić.Jako człowiek praktyczny dodał zaraz, że pragnąłby otrzymać parę potrzebnych mu przed-miotów, między innymi wskazał na siekierę.Przyrzekliśmy mu solennie, że otrzyma ją poodszukaniu ruin, gdyż teraz siekiera może jeszcze być nam potrzebna.Nazajutrz Boruma, dobrawszy jeszcze jednego młodzieńca do pomocy, uzbrojony wbojowy łuk i fakon ruszył w dżunglę torując drogę.Odziani w ledwie trzymające się na bio-drach opaski posuwali się zwinni i piękni jak leśne bożki, a za nimi podążaliśmy my obydwaj,ciężcy, obładowani sprzętem, groteskowi i śmiesznie niezdarni.Wędrowaliśmy tak przez parę dni, przedzierając się przez zarośla, przez nikogo nieuczęszczane ścieżki, tnąc gęstwinę traw i trzcin, zalani potem, cięci przez chmury moskitów imaleńkich muszek z zazdrością patrząc na Indian, dla których była to przyjemna, beztroskawycieczka.Teren stawał się coraz trudniejszy, bardziej górzysty.Czasami natrafialiśmy na rozległebagna i trzęsawiska.Rzekę Piquiri przeszliśmy w bród dzięki od dawna panującej suszy.Teraz należało odszukać wskazane na planie ruiny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki