[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niejednokrotnie w ich wykonaniu dochodzi do najcięższej kategorii czynów karalnych, czyli zabójstw.Oprócz wyżej wymienionych, najbardziej kryminogennych subkultur, swój udział w dokonywaniu przestępstw mają także inne podkultury.Jednak ich przestępcza działalność nie jest tak nasilona i powszechna, ma raczej charakter sytuacyjny.Analizując problematykę przestępczości subkultur młodzieżowych można dojść do wniosku, iż jej cechą wyróżniającą jest chuligański charakter.Przez zachowania chuligańskie - jak twierdzi J.Wójcik (1992 , s.115).- rozumie się specyficzny styl życia, polegający na lekceważeniu zasad współżycia społecznego, awanturnictwie, agresji oraz działaniu przestępczym.Niektórzy identyfikują chuligaństwo, jako agresywną przestępczość grupową młodzieży.Przestępczość ta ma głównie charakter zabawowy.Wynika z tego, że każdy przechodzień może stać się obiektem nieuzasadnionego ataku oraz ofiarą rozboju, pobicia czy naruszenia nietykalności cielesnej, co niestety okazuję się być prawdą.Niewinni ludzie bardzo często stają się ofiarami zaczepek ze strony członków subkultur, postrzeganych jako grupy chuligańskie.Tego typu zachowania mają różne zakończenia, nierzadko jednak kończą się pobiciami, uszkodzeniami ciała czy rozbojami.Młodzież skupiona w takich podkulturach, najczęściej w grupach kilkuosobowych, spotyka się zazwyczaj w jednym miejscu, wspólnie spędza czas, pije alkohol.Wówczas to dochodzi do zaczepiania przechodniów, napadów i pobić.Takie zachowania są typowe dla członków takich subkultur jak blokersi, dresiarze, punkowie, szalikowcy, ale zdarzają się również u członków innych podkultur.Obecne lata cechują się wzrostem agresywnych zachowań nieletnich i młodocianych.Dotyczy to także chuligańskich zachowań niektórych ugrupowań podkultury młodzieżowej.Charakter tego rodzaju przestępczości jest zjawiskiem specyficznym, nie ma bowiem ona cech tak istotnych dla współczesnej przestępczości, gdyż w zasadzie nie ma ona podłoża ekonomicznego.Czyny chuligańskie nie są planowe.Są one spontaniczne i okazjonalne.Często dochodzi do przejawów wandalizmu, czyli nieumotywowanego niszczenia przedmiotów nie należących do działającego sprawcy.Ryzyko, gra, zabawa, szpan przed resztą grupy oraz zadowolenie z naruszenia norm, a przede wszystkim lekceważenie zasad współżycia społecznego, autorytetów oraz szczególna wrogość wobec wszystkich instytucji wychowawczych, to właśnie cechy charakterystyczne dla zachowań chuligańskich członków współczesnych subkultur agresywnych.Są to więc czyny w dużym stopniu uciążliwie dla ogółu i jeżeli nie będą konsekwentnie ścigane i tępione, mogą spowodować, że ich sprawcy będą jeszcze bardziej lekceważyć przestrzeganie porządku prawnego i będą coraz śmielsi w swoich czynach.lStosunek społeczeństwa polskiego do subkultur.lStosunek społeczeństwa polskiego w literaturze definiowany jest różnorodnie.Do chwili obecnej nie stworzono jednoznacznej definicji zagadnienia stosunku społeczeństwa do subkultur i jednolitego kryterium jego określania.Zagadnienie to możemy rozpatrywać w rozumieniu pojęć:Konserwatyzm - kierunek polityczny, ideologia i postawa charakteryzująca się przywiązaniem do istniejącego porządku społecznego oraz obowiązującego systemu wartości, przeciwstawiając się wszelkim zmianom.(Nęcki, 1996)Stosunki społeczne - względnie stałe, zorganizowane i społecznie utrwalone schematy zachowania się, osadzone w szerszym, społecznym systemie działań, obejmujące wzajemne, dwu - lub wielostronne i współzależne oddziaływania jednostek (interakcje społeczne).(Nęcki, 1996)Stosunki międzyludzkie - różne formy stosunków społecznych, występujących już od najniższego (jednostkowego) poziomu zorganizowania społecznego, obejmującego swym zasięgiem wszelki typy dwu i wielostronnych społecznych działań jednostek.(Nęcki, 1996)Postawa społeczna - uwewnętrzniona przez jednostkę, wyuczona, zsocjalizowana predyspozycja do reagowania w społecznie zdefiniowany sposób, szczególnie przez podejmowanie określonych działań w odpowiedzi na określone oczekiwania społeczne; wpływa na preferowanie pewnych celów i wartości.Werbalnym wyrazem postaw społecznych są opinie.(Nęcki, 1996)Opinia - domysł, mniemanie, przekonanie, sąd, pogląd dotyczący jakiejś idei, osoby zdarzenia itp.Oparty raczej na osobistym przekonaniu i wyobrażeniach niż na rzeczywistych danych.(Nęcki, 1996)Opinia społeczna - (opinia publiczna) jedna z form świadomości społecznej; zespół poglądów czy przekonań podzielanych przez duże zbiorowości i dotyczących ważnych wydarzeń i zagadnień, które są społecznie komunikatywne.(Nęcki, 1996)Procesy komunikowania się międzyludzkiego mają istotne znaczenie dla wyjaśnienia mechanizmów kształtujących zachowania społeczne człowieka.W stosunku społeczeństwa polskiego do subkultur dużą rolę odgrywają stereotypy i nietolerancja społeczna.Stereotypy i nietolerancja.Mówiąc o tolerancji mam na uwadze przede wszystkim takie znaczenie (rozumienie) tego terminu, które odnosi się do relacji międzyludzkich.Rozróżnić możemy trzy podstawowe znaczenia terminu „tolerancja”, jednak nas interesuje tylko jeden odnoszący się do jednostki i jej zachowań.Termin ten odnosi się do poglądów innych ludzi, choć poglądów tych nie podzielają i do ich zachowań, choć są im niesympatyczne.Nietolerancja w tym znaczeniu jest odwrotnością tolerancji reakcja agresją na poglądy im niesympatyczne i wyraźnie nie kryją swej antypatii do osób, które poglądy takie szerzą lub choćby się tylko do nich przyznają.(Ogonowski, 1995, s.26).W tym znaczeniu mówiąc o „tolerancji” mamy na myśli pewną zasadę, na ogół szeroko dziś akceptowaną, która głosi, że nie wolno odmawiać ludziom prawa do wyznawania i głoszenia poglądów, które my sami uważamy za błędne czy szkodliwe, a w szczególności, że nie wolno takich poglądów zwalczać stosując jakąkolwiek przemoc wobec osób, które je głoszą.Tolerancję w tym znaczeniu nie zawsze łatwo określić; i nieraz nie potrafimy wyróżnić tego co właśnie mamy na myśli: czy system stosunków społeczno - politycznych zapewniających wolność sumienia, czy postawę psychiczną jednostki wobec ludzi inaczej myślących, czy samą zasadę tolerancji.Wg Ogonowskiego (1995, s.28) „można być tolerancyjnym z natury, a mimo to nie akceptować zasady tolerancji, na przykład pod wpływem nauk otrzymanych w młodości czy też pod presją środowiska wrogiego tolerancji i, w konsekwencji, uznawać wolność sumienia za zjawisko szkodliwe i zgubne.I odwrotnie - można być nietolerancyjnym z natury, a mimo to afirmować zasadę tolerancji i uznawać wolność sumienia za wartość cenną”.(Ogonowski, 1995, s.28)Granice tolerancjiW miarę, jak tolerancja stawała się wartością coraz częściej i coraz szerzej akceptowaną, rzadziej poddawano w wątpliwość słuszność samej idei, dyskutowano natomiast, co należy i co można tolerować, a czego tolerować żadną miarą nie wolno.Problematyka religijna nie budzi dziś takich jak dawniej emocji i spory na ten temat należą, raczej do przeszłości.Problem jednak pozostaje nadal, lecz przybiera inną postać: „idzie teraz o tolerancję w ogóle, tj
[ Pobierz całość w formacie PDF ]