vanina vanini stendhal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tegoż wieczora szukał jej wszędzie, gdzie mógł mieć nadzieję, że ją spotka.Nie20znalazłszy jej nigdzie i dowiedziawszy się, że Lanfranchi wydaje wieczerzę, powziąłpodejrzenie i koło północy zjawił się u Lanfranchiego w towarzystwie wielu zbrojnych.Otworzono mu drzwi, zaproszono go, by usiadł i wziął udział w zabawie; ale po kilku dośćoschłych siewach dał znak Martuccji, aby wstała i wyszła z nim.Gdy się wahała, zmieszana iprzewidując, co ją czeka, wziął ją za rękę, chcąc ją pociągnąć za sobą.Kardynał, na któregocześć Martuccja przybyła, sprzeciwił się żywo jej odejściu; ale Capecce silił się wyciągnąć jąz sali.Kardynał minister, który tego wieczora przywdział strój zgoła nie zdradzający jegowysokiej godności, dobył szpady i z całą swą znaną w Rzymie odwagą i energiązaprotestował przeciw uprowadzeniu dziewczyny.Marceli, pijany gniewem, zawołał swychludzi, ale byli to przeważnie Neapolitańczycy: kiedy poznali książęcego sekretarza, anastępnie kardynała, którego skryło im zrazu niezwykłe przebranie, nie chcieli się bić i sililisię załagodzić zwadę.W czasie tego zamętu Martuccja, koło której skupili się wszyscy i którą Marceliprzytrzymywał za rękę, zdołała się wymknąć.Skoro Marceli spostrzegł jej nieobecność,pognał za nią, a wszyscy znowuż za nim.Noc była ciemna, z czego zrodziły się najosobliwsze wieści.Rano 2 stycznia wszędziemówiono w stolicy o zaciętej bitwie, jaką stoczyli (powiadano) kardynał bratanek zMarcelim Capecce.Książę Palliano, naczelny wódz armii Kościoła, uznał sprawę zapoważniejszą o wiele, niż była; że zaś nie był zbyt dobrze z bratem swoim, ministrem, tejsamej nocy kazał uwięzić Lanfranchiego, a nazajutrz wczesnym rankiem i Marceli znalazł sięw więzieniu.Niebawem spostrzeżono, że nikt nie postradał życia i że te kroki pomnożyłyjedynie zgorszenie, które w całości spadło na kardynała.Czym prędzej uwolniono więzniów,a bracia zespolili swą olbrzymią władzę, aby zdławić sprawę.Sądzili zrazu, że im się to uda;ale trzeciego dnia wieść o wszystkim doszła uszu papieża.Kazał wezwać dwóch bratanków iprzemówił do nich tak, jak mógł przemówić monarcha pobożny i głęboko obrażony.Piątego stycznia, w którym to dniu zebrała się wielka liczba kardynałów w kongregacjisancti officii, Ojciec święty pierwszy przemówił o tej okropnej sprawie; spytał obecnychkardynałów, w jaki sposób ośmielili się nie donieść mu o niej. Milczycie? A wszak zgorszenie dotyka wysokiej godności, w którą was obleczono!Kardynał Carafa ośmielił się zjawić na ulicy w świeckim stroju i z gołą szpadą w dłoni.I poco? Aby gonić bezwstydną kurtyzanę!Można sobie wyobrazić śmiertelną ciszę, jaka zaległa wśród dworaków w czasiepodobnego ataku na pierwszego ministra.To starzec osiemdziesięcioletni grzmiał naukochanego bratanka, dotąd panującego nad nim samowładnie.W oburzeniu swoim papieżchciał odebrać bratankowi kapelusz kardynalski.Podsycił jeszcze gniew papieża ambasador wielkiego księcia Toskanii, który przyszedł siężalić na jakieś świeże zuchwalstwo pierwszego ministra.�w kardynał, dotąd tak potężny,zjawił się u Jego Zwiątobliwości na zwykłą pracę.Papież wytrzymał go całe cztery godzinyw przedpokoju, wyczekującego na oczach wszystkich, po czym odprawił go bez posłuchania.Aatwo sobie wyobrazić, co musiała cierpieć niepohamowana duma ministra.Kardynał byłwzburzony, ale nie skruszony; myślał, iż starzec przyciśnięty wiekiem, całe życieoddychający miłością rodziny, a wreszcie mało nawykły do załatwiania świeckich spraw,będzie musiał się uciec do jego pomocy.Ale cnota świątobliwego papieża zwyciężyła; zwołałkardynałów i długo popatrzywszy na nich bez słowa, w końcu zalał się łzami i nie zawahałsię kajać niejako przed nimi. Niemoc wieku rzekł oraz troska, z jaką oddaję się sprawom religii, w których, jakwam wiadomo, pragnę wytępić wszystkie nadużycia, skłoniły mnie do tego, aby oddaćwładzę świecką trzem bratankom; nadużyli jej, wypędzam ich na zawsze.21Odczytano następnie breve, które odejmowało bratankom wszystkie godności i wypędzałoich do nędznych wiosek.Kardynała ministra wygnano do Civita Lavinia; księcia Pallianodo Soriano, a margrabiego do Montebello; breve to odejmowało księciu jego pensje, któredochodziły siedemdziesięciu dwóch tysięcy plastrów (więcej niż milion z roku 1838).Nie mogło być mowy o złamaniu tych surowych rozkazów.Carafowie mieli wrogów ikontrolerów w ludzie całego Rzymu, który ich nienawidził.Książę Palliano wraz z hrabią d'Aliffe, swoim szwagrem, oraz Leonardom del Cardinezamieszkał w miasteczku Soriano, gdy księżna i jej teściowa osiadły w Gallese, nędznymsiole niespełna o dwie mile.Są to urocze miejscowości, ale dla nich to była banicja: wypędzono ich z Rzymu, gdziedotąd władali tak zuchwale.Marceli Capecce podążył wraz z innymi dworzanami za swą p a n i ą do mieścinyprzeznaczonej na jej wygnanie.W miejsce hołdów całego Rzymu ta kobieta tak potężna kilkadni wprzódy i zażywająca władzy z upojeniem dumy ujrzała dokoła siebie jedynie prostychchłopów, których zdziwienie tym żywiej przypominało jej upadek.Nie widziała żadnejpociechy, stryj był tak sędziwy, że prawdopodobnie nie zdążyłby już przed śmiercią odwołaćbratanków.Na domiar nędzy bracia nienawidzili się między sobą; szeptano zgoła, że książę imargrabia, którzy nie podzielali nieokiełzanych namiętności kardynała, przerażeni jegowybrykami, postarali się go oskarżyć przed stryjem swym, papieżem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki