§ Deaver Jeffery Lincoln Rhyme 07 Zegarmistrz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sellitto skinął głową.- Muszę państwu powiedzieć.- Głos mu się załamał, więc do�kończył szeptem.- Nie kupił u mnie dwóch zegarów.Kupił dziesięćRozdział 11Ile? - zapytał Rhyme, z niedowierzaniem kręcąc głową i powtarza�jąc to, co przed chwiląusłyszał od Sellitta.- Planuje dziesięć za�bójstw?- Na to wygląda.Kathryn Dance i Sellitto siedzący w laboratorium obok Rhyme'a, pokazali mu portretpamięciowy Zegarmistrza, który detektyw spo�rządził w sklepie za pomocą komputerowegoprogramu EFIT - elek�tronicznej wersji dawnego zestawu do rekonstrukcji rysówpodejrza�nego na podstawie szczegółów zapamiętanych przez świadka.Portret przedstawiałbiałego mężczyznę około pięćdziesiątki, o okrągłej twa�rzy, podwójnym podbródku, szerokimnosie i niespotykanie jasnych niebieskich oczach.Sprzedawca zegarów wspomniał, żemorderca miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu.Był szczupły i miał ciemne włosy średniejdługości.Nie nosił żadnej biżuterii.Hallerstein pa-ętał ciemne ubranie, ale nie potrafił sobieprzypomnieć, co do�kładnie podejrzany miał na sobie.Jance zrelacjonowała Rhyme'owi opowieść Hallersteina.Męż-zyzna zadzwonił do sklepumiesiąc wcześniej, pytając o pewien ro-teaj zegara - nie chodziło mu o konkretną markę, ale ogłośno tyka�jący, niewielki zegar, pokazujący fazy księżyca.Na rym mu najbardziej zależało - powiedziała.- Na księżycu 1 głośnym tykaniu.e.Zegarmistrz odmówił, gdy Hallerstein zaofiarował mu pomoc w zaniesieniu zegarów dosamochodu.Chodził kilka razy, nosząc jesam105Prawdopodobnie chciał, żeby ofiary, umierając, słyszały zegar.Hallerstein zam�wil dziesięćsztuk.Kiedy je przywieziono, lePie zjawił się mężczyzna i zapłacił gotówką.Nie podałswoje-" nazwiska, nie zdradził, skąd pochodzi ani po co mu zegary, ale dużo wiedział ozegarmistrzostwie.Rozmawiali o cennych Plarzach kolekcjonerskich, o niedawnych aukcjachznanych ��w i wystawach chronometrycznych, jakie ostatnio urządzono w miescie.W sklepie nie zachowały się prawie żadne dowody.Hallerstein nie przyjmował zbyt częstogotówki, więc większość z dziewięciu stu.dolarówek i drobniejszych pieniędzy, którymizapłacił Zegarmistrz wciąż była w kasie.Sprzedawca uprzedził jednak Sellitta:- Jeżeli chcecie szukać odcisków palców, to raczej się nie uda.Miał rękawiczki.Mimo to Cooper sprawdził gotówkę, ale wykrył jedynie odciski palców sprzedawcy, któreSellitto zdjął dla porównania.Numery se�ryjne banknotów nie figurowały w żadnychrejestrach.Analiza mi-krośladów ujawniła tylko kurz bez żadnych cech charakterystycz�nych.Próbowali ustalić, kiedy dokładnie Zegarmistrz kontaktował się ze sklepem, i przeglądającbillingi, znalezli numery, spod których mógł dzwonić.Okazało się jednak, że telefonowano zautomatów na dolnym Manhattanie.Od Hallersteina nie dowiedzieli się już niczego więcej.Zadzwonili funkcjonariusze z obyczajówki z informacją, że w okolicach Wall Street nie udałosię znalezć prostytutki o imieniu Tiffanee, ani przez ee", ani przez y".Detektyw obiecał, żebędą dalej szukać, ale uprzedził, że na wiadomość o popełnionym mor�derstwie większośćdziewczyn zniknę!a z dzielnicy.W tym momencie wzrok Rhyme'a zatrzyma! się na jednym z na�pisów na tablicy dowodów.Ziemia z rybim białkiem.Ofiara wywleczona z samochodu do uliczki.Po chwili znów spojrzał na zdjęcia miejsca zdarzenia.Thom!Co? - zawołał z kuchni asystent.Jesteś mi potrzebny.Młody człowiek błyskawicznie zjawił się w pokoju.Co się stało?Połóż się na podłodze.Co takiego?Połóż się na podłodze.Mel, pociągniesz go w stronę stołu.Myślałem, że coś się stało - rzekł Thom.Bo się stało.No już, kładz się na podłodze!Asystent spojrzał na niego z drwiną i niedowierzaniem.Chyba żartujesz.Szybko, kładz się!Nie na tej podłodze.- Zawsze powtarzam, żebyś przychodził do pracy w dżinsach.ty się upierasz, żeby nosić takie drogie spodnie.I włóż kurtkę -co wisi na haku.Pospiesz się.Połóż się na wznak.Westchnienie.- To cię będzie słono kosztować.Asystent włożył kurtkę i rozciągnął się na podłodze.106_ Zaraz, zabierzcie stąd psa - zawołał Rhyme.Jackson zeskoczy! e gwojego legowiska,sądząc zapewne, że przyszła pora na zabawę.Cooper podniósł hawańczyka i podał go Dance._ Możemy zaczynać? Nie, zapnij kurtkę.To ma być zima.- Przecież jest zima - odparł Cooper.- Tylko nie w środku.Thom zasunął zamek po szyję i położył się na wznak.- Mel, wez na palce trochę proszku aluminiowego, a potem pociągnijgo przez pokój.Technik nawet nie pytał o cel tego eksperymentu.Posłusznie za�nurzył palce wciemnoszarym proszku daktyloskopijnym i stanął nadThomem.- Jak mam go pociągnąć?-Tego właśnie chcę się dowiedzieć - wyjaśni! Rhyme.Zmrużył oczy.- Jak by by!onajporęczniej? - Kazał Cooperowi złapać za dół kurtki, naciągnąć ją Thomowi na twarz ipociągnąć go głową na�przód.Cooper zdjął okulary i chwyci! kurtkę.Przepraszam - mruknął do asystenta.Wiem, że wykonujesz tylko rozkazy.Technik spełnił polecenie Rhyme'a.Dyszał z wysiłku, ale Thom zaczął gładko sunąć popodłodze.Sellitto przyglądał się tej scenie z niewzruszoną miną, a Kathryn Dance starała siępowstrzymywać uśmiech.Wystarczy.Zdejmij kurtkę i pokaż mi wewnętrzną stronę.Thom usiadł i zaczął rozpinać kurtkę.Mogę już wstać?- Tak, tak, tak.- Rhyme wpatrywał się w kurtkę.Asystent pod�niósł się z podłogi, otrzepując ubranie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki