Zasadzka Crowder Herbert

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chociaż reakcja Irakijczyków dotknęła go bardzo, była niczym wobecodprawy, jaka czekała go na Kremlu.Politbiuro, w sposób zupełnie dlasiebie nietypowy, podjęło jednomyślną decyzję już po kilku dniach.Bra-stow został w trybie przyspieszonym odwołany z placówki w Iraku i we-zwany do Moskwy w ceh� złożenia wyjaśnień.Nowe ostre rozkazy zaszo-kowały go, zwłaszcza dlatego, że początkowo dochodziły do niego po-myślne wieści od wojskowego kontyngentu w Politbiurze.Wojskowi wMoskwie nie kryli zadowolenia z powodu zwycięstwa odniesionego przezich nowe pociski nad izraelskimi myśliwcami, przy czym nic ich nie ob-chodziła porażka, jaką poniósł iracki program atomowy.Kiedy jednak sowieccy przywódcy spotkali się z nieoczekiwanie ostrą,powszechną krytyką opinii światowej, wojskowi szybko się wycofali izmienili ton.Na zasadzie spóznionego refleksu stwierdzili, że rozmiesz-czenie pocisków SAM z głowicami atomowymi było błędem.Z wyjątkiempaństw bloku radzieckiego oraz państw arabskich, świat zgodnie potępiałRosjan za rażące łamanie zakazu używania broni atomowej w czasie poko-ju.Ignorując protesty, że głowice były małe, o czysto obronnym, niestrate-gicznym charakterze, że to ostatecznie Izraelczycy okazali się agresorami,środki przekazu na całym świecie wystąpiły z nagonką na Związek Ra-dziecki.Prasa zachodnia przedstawiała izraelskich pilotów jako męczenników,schwytanych w pułapkę i wymordowanych z zimną krwią za pomocą siłyatomu, wobec której nie mieli żadnych szans.Potępienie Sowietów nieograniczało się do Zachodu; nawet kraje Trzeciego Zwiata i niezaangażo-wane w niezwykle ostrych słowach krytykowały Rosjan.Dla Brastowa gorzką pigułką był fakt, że wezwano go na dywanik zasponsorowanie planu, który przecież popierało samo Politbiuro.Gdybypowiódł się atak na AWACS-a, to nie Sowieci, ale Izrael spotkałby się zpublicznym potępieniem.Brastow wciąż nie miał pojęcia, co się nie po-wiodło, w jaki sposób potężnych rozmiarów bezbronny cel zdołał umknąć.Mimo tego niepowodzenia jego informator izraelski donosił o oznakachchwiania się znienawidzonego rządu Likudu; w świetle zajść w Osiraku iDimonie jego przyszłość rysowała się w najlepszym razie niepewnie.Kiedyś doprowadzenie do upadku tego rządu stanowiło nadrzędny celwszystkich machinacji Brastowa.Teraz zdawało się mieć niemal marginal-ne znaczenie; nawet gdyby w ciągu kilku dni rząd upadł, i tak by go to nieocaliło.Politbiuro potrzebowało kozła ofiarnego, a Brastow nie miał wąt-pliwości, że ta rola przypadła w udziale właśnie jemu.Nie zamierzał się z nią pogodzić.Nie po to przez całe życie walczył zaojczyznę, wkładał w pracę całe swe serce i duszę, żeby zakończyć karieręwracając do kraju w niesławie i przyjmując wyrok skazujący go na zesła-nie.Jeśli banicja była nieunikniona, sam wybierze miejsce i nie będzie tojakaś zimna, zapadła mieścina na Syberii czy na Archipelagu Gułag.Prawą dłonią sięgnął do kieszeni spodni i dotknął pojedynczego klucza wskórzanym futerale: jego gwarancja bezpieczeństwa, as w rękawie.Klucz dosejfu w podziemiach banku w Zurichu.Znacznie czystsza sprawa niż kontow szwajcarskim banku, znacznie bardziej bezosobowa.Sam pokazywałeśklucz, sam otwierałeś sejf, sam wyjmowałeś to, czego potrzebowałeś.Zawartość sejfu w zupełności zaspokoi jego potrzeby; pozwoli mu żyćwygodnie do końca dni.Kariera podwójnego agenta mogła być bardzointratna, pod warunkiem że nie wpadałeś.Jeśli postępowałeś z najwyższąskrupulatnością i dyskrecją, nie ufałeś nikomu i nie dawałeś się ponieśćchciwości, wówczas miałeś szansę.Zakładając, że wiedziałeś, kiedy jestczas, żeby się wycofać.Dla Siergieja Siergiejewicza Brastowa ten czaswłaśnie nadszedł.Czule przesuwając grubymi palcami po ząbkowanej krawędzi klucza,wyobrażał sobie moment otwarcia sejfu: paczki amerykańskich dolarów,szeleszczące banknoty o wysokich nominałach, oczy dawno zmarłych pre-zydentów wpatrzone w niego.Pasza kapitalizmu, symbol wszystkiego,czego od najmłodszych lat uczono go unikać i nienawidzić.A przecieżBrastow nie odczuwał winy; miał czyste sumienie.Nie zdradzał swej oj-czyzny dla tych pieniędzy.Robił tylko to, co i tak zrobiłby dla dobra wła-snego kraju.Był też na tyle rozsądny, że brał za to pieniądze od najbogat-szej agencji wywiadowczej na świecie.Fakt, że polityka znienawidzonej CIA wobec Izraela w sposób nie wyja-śniony pokryła się z radziecką, nie martwił go ani przez chwilę.Znał wieleprzypadków z przeszłości, kiedy działania CIA były Sowietom na rękę; poprostu miał teraz do czynienia z kolejną sytuacją tego typu.Kiedy dowie-dział się, że gotowi są zapłacić hojnie za gambit, który doprowadziłby doupadku radykalnego rządu izraelskiego, Brastow nie zaprzątał sobie głowypytaniem dlaczego.Agent CIA, z którym się kontaktował, znany mu tylkojako Mały Brat , zaakceptował jego plan ataku na AWACS-a.Do Bagda-du szybko przybył kurier z wysoką zaliczką.Pieniądze nie śmierdzą; niebyło się nad czym zastanawiać.Powolna jazda zatłoczonymi ulicami wreszcie dobiegła końca.Znalezlisię na obrzeżach miasta; limuzyna jechała gładko i szybko.Zaczął padaćlekki deszcz.Zwiatła nadjeżdżających z naprzeciwka samochodów lśniłyzłociście na mokrym asfalcie: Złota Droga do Zurichu.W tylnej szybie zaświeciły nagle inne światła.Odruchowo spojrzał zasiebie.Samochód znajdował się niebezpiecznie blisko.Z niepokojem po-znał, że to ten sam, który jechał za nimi w mieście.Uspokój się, odezwałsię wewnętrzny głos; gdyby cię śledził, nie podjeżdżałby tak blisko.Nie manic niezwykłego w spotkaniu się dwóch samochodów na tej drodze.Osta-tecznie wiele osób jechało na lotnisko.Tak czy inaczej, jego plan powinien zmylić wszelką potencjalną pogoń.Zarezerwował miejsce w samolocie Aerofłotu, odlatującym do Moskwy osiódmej wieczorem.Załatwi formalności przy okienku Aerofłotu, oddapaszport, bilet i bagaż, po czym wtopi się w tłum krążący wśród sklepów irestauracji lotniska.Kiedy przekona się, że zgubił niepożądanych tropicieli,przejdzie na inne stanowisko, skąd o szóstej trzydzieści miał odlecieć od-rzutowiec linii Swissair do Zurichu.W prawej kieszeni marynarki spoczy-wał bilet na ten samolot, wystawiony na Helmuta Sorge, zachodnioniemie-ckiego biznesmena; w tej samej kieszeni znajdował się paszport RepublikiFederalnej Niemiec na to samo nazwisko, z fotografią zdradzającą silnepodobieństwo do Nikity Chruszczowa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki