Allende Isabel Miłoć i cienie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ram�rez otarł pot z czoła.W biurze było gorąco.- Pozwoliliście jej wyjść na ulicę bez ubrania?- Obywatelka Ranquileo miała buty i poncho.- Przecież wyciągnęliście ją panowie z łóżka w środku nocy.Jestniepełnoletnia, dlaczego nie odwiezliście jej do domu?- Nie będę z panią dyskutował o postępowaniu policji -brzmiałasucha odpowiedz porucznika.- Woli pan to przedyskutować z moim narzeczonym, kapitanemartylerii Gustavem Morante?- Co pani sobie wyobraża! Odpowiadam wyłącznie przed moimbezpośrednim przełożonym!A jednak się zawahał.Wpojono mu zasadę wojskowego brater-stwa; ponad drobną rywalizację pomiędzy poszczególnymi forma-cjami przekładano święty interes ojczyzny i nie mniej święty - mun-duru.Powinni się wystrzegać tego podstępnego nowotworu szerzące-go się wśród ludu; ostrożność nakazywałaby nigdy nie ufać cywilom,strategia - zachować lojalność wobec towarzyszy broni.Armia po-winna stanowić monolit, ileż razy to słyszał.Zastanawiał się, co robićrównież z powodu wyraznie wyższej pozycji społecznej dziennikarki,przywykł bowiem do bezwzględnego szacunku dla pieniądza i władzy,a ona musiała posiadać i jedno, i drugie, skoro ważyła się z takimtupetem zadawać mu pytania i traktować go jak służącego.Wyciągnął księgę dyżurów i pokazał ją Irene.Zanotowano tam151przywiezienie do koszar Evangeliny Ranquileo Sanchez, lat piętna-ście, zatrzymanej w celu złożenia zeznań w sprawie niedozwolonychczynów popełnionych na obszarze stanowiącym własność rodzinyoraz napaści fizycznej na osobę porucznika Juana de Dios Ram�reza.Pod spodem stało, że z powodu ataku szlochu zmuszeni byli przerwaćprzesłuchanie.Podpisał kapral policji Ignacio Bravo.- Pewnie pojechała do stolicy.Chciała nająć się do pracy jako słu-żąca, jak jej starsza siostra - dodał Ram�rez.- Bez grosza i na pół naga, panie poruczniku? Nie wydaje się topanu dziwne?- Ta mała była na wpół szalona.- Czy mogę rozmawiać z jej bratem, Pradeliem Ranquileo?- Nie.Został przeniesiony w inny rejon.- Dokąd?- To informacja poufna.Jesteśmy w stanie wojny domowej.Irene zrozumiała, że tą drogą niczego więcej się nie dowie, a po-nieważ było jeszcze wcześnie, pojechała do miasteczka rozejrzeć się iprzy okazji pomówić z kilkoma osobami.Chciała się dowiedzieć, cosię myśli o wojskowych ogólnie, a o poruczniku Ramirezie w szcze-gólności, ale słysząc postawione wprost pytanie ludzie bez słowa od-wracali głowy i pospiesznie odchodzili.Lata dyktatury sprawiły, żedyskrecja gwarantowała przeżycie.Czekając, aż mechanik załata kołow samochodzie, Irene usiadła w barze w pobliżu placu.Wiosna ujaw-niała się w godowych barwach drozdów, defiladzie kur z orszakiemkurczaków, podnieceniu dziewcząt w kretonowych sukienkach.Brze-mienna kotka weszła do baru i z godnością ułożyła się przy stolikudziennikarki.152Irene zdarzyło się kilka razy w życiu pójść za głosem intuicji.Wie-rzyła w przeczucia i przypuszczała, że siłą umysłu może wywołaćpewne zdarzenia.Inaczej nie sposób wszak wyjaśnić pojawienia sięsierżanta Faustina Rivery właśnie w tym samym barze, do któregoweszła.Kiedy pózniej opowiadała o tym Franciscowi, podsunął jejprostsze wytłumaczenie: był to jedyny bar w Los Riscos, a o tej porzesierżanta męczyło pragnienie.Irene spostrzegła go, gdy tylko wszedłspocony i ruszył ku ladzie zamówić piwo; w mgnieniu oka poznałatwarz o indiańskich rysach, wysokie kości policzkowe, skośne oczy,proste włosy, wielkie i równe zęby.Był w mundurze, a czapkę trzymałw dłoni.Przypomniała sobie garść informacji, jakie miała od Digny, ipostanowiła wykorzystać to na swoją korzyść.- Pan sierżant Rivera? - spytała.- Do usług.- Syn Manuela Rivery, tego z zajęczą wargą?- Zgadza się, czym mogę służyć?Odtąd rozmowa potoczyła się gładko.Irene zaprosiła go na piwodo stolika.Przy drugim kuflu, rozparty na krześle, był już całkowiciew jej mocy, a przy trzecim nie ulegało wątpliwości, że ma słabą głowęi rozmowa potoczyła się w kierunku interesującym dziennikarkę.Napoczątek nie skąpiła mu pochlebstw, wmawiając, że przyszedł naświat, by zajmować odpowiedzialne stanowisko, przecież to od razuwidać, sama zauważyła jeszcze u Ranquileów, jak opanował sytuacjęmocą własnego autorytetu, nie tracąc zimnej krwi, jak prawdziwydowódca, skuteczny i energiczny, nie tak jak porucznik Ram�rez.- Ten porucznik zawsze taki w gorącej wodzie kąpany? Tak poprostu zacząć strzelać! Potwornie się przeraziłam.- Przedtem taki nie był.Nie był złym człowiekiem, zapewniam pa-nią - brzmiała odpowiedz.153Zna go jak własną kieszeń, bo od lat służy pod jego rozkazami.Tużpo skończeniu szkoły oficerskiej Ram�rez był wzorem dobrego żołnie-rza: schludny, nieprzejednany, dotrzymujący słowa.Znał na pamięćkodeksy i regulaminy, nie znosił błędów, patrzył, jak wyczyszczone sąbuty, ciągnął za guziki, sprawdzając, czy się trzymają, wymagał odpodwładnych poważnego stosunku do służby i miał obsesję na punk-cie higieny.Osobiście pilnował czyszczenia latryn i co tydzień kazałpodwładnym stawać w szeregu nago, by sprawdzić, czy nie mają wszyalbo chorób wenerycznych.Oglądał ich intymne części ciała przezlupę, a chorzy musieli znosić drastyczne metody kuracji i niezliczoneupokorzenia.- Ale nie robił tego ze złości, proszę pani, chciał nas wykierować naludzi.Myślę, że w tamtych czasach mój porucznik miał dobre serce.Rivera pamiętał dokładnie pierwszą egzekucję, tak jakby wciążjeszcze miał ją przed oczami.Odbyła się pięć lat temu, w kilka dni poprzewrocie wojskowym.Było jeszcze zimno i w nocy spadła prawdzi-wa ulewa.Strumienie wody lały się z nieba zatapiając świat; w kosza-rach zrobiło się czysto, pachniało w nich mchem i wilgocią.O świciedeszcz przestał wprawdzie padać, ale nadal wisiał w powietrzu, amiędzy kamieniami błyszczały kałuże jak kawałki szkła.W głębi dzie-dzińca stał pluton, a dwa kroki przed nim blady jak ściana porucznikRam�rez.Dwóch żołnierzy przyprowadziło skazańca, podtrzymującgo za ramiona, bo nie mógł utrzymać się na nogach.Z początkuRivera nie zdawał sobie sprawy z jego stanu, sądził, że to tchórz, jakci wszyscy, co to najpierw podburzają do buntu, żeby rozpieprzyćkraj, a potem mdleją, gdy przyjdzie im zapłacić za winę, ale po chwiliprzyjrzał się uważniej i dostrzegł, że człowiek ten ma zmiażdżone154nogi.Trzeba było go podnieść do góry, żeby stopami nie szorował pokamieniach.Faustino Rivera spojrzał na przełożonego i odgadł jegomyśli, bo podczas wspólnych wart rozmawiali jak ludzie, nie zważającna stopnie, i zastanawiali się nad przyczynami przewrotu i jego skut-kami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki