[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.¯enerale ili ÿajnas sufiçe kontentaj, eç gajaj kaj vivavidaj, same kiel la la-69AL TORENTOeLIBROboristoj en Torento aû la lufarmetantoj en la profundaj arbaroj.Tuj kiam li alvenas, li forîetas la uniformon en angulon kaj surmetas civilan kostumon, enbuÿigas iom da man¸aîo kaj tason da kafo kaj poste iras en la urbon, Horon post horo ¸is malfrua nokto li iras sur la stratoj, aûskultas, rigardas, meditas, ensorbas per çiuj sentoj la vivon de tiu monstra estaîo, kiu estas la grandurbo.La perfekta soleco en la senfine fluanta homotorento unue tre plaçis al li.Cent miloj da homoj preterpasas onin, sed çiu zorgas nur pri si mem.Kion unu pensas kaj sentas, estas absolute indiferenta al la alia, kaj se iu vidas onin, oni estas al li nura ombro, kiu preterglitas sur lia vojo.Tian perfektan solecon li ne trovis eç en la arbaroj.Tiutempe li malÿatis la solecon.Nun ¸i ÿajnas al li bona afero.Komence li malmulte pensis pri Enjo.La sennombraj kaj intensaj impresoj de çio nova ne lasis lokon al ÿi en lia interno.Sed iom post iom li kutimi¸is al la grandurbo, kaj ¸i ÿajnis al li kiel giganta maÿino, kiu unue imponegas, sed en la daûro fari¸as seninteresa.Ree li komencis malÿati la solecon.Kio mi do estas en tiu homomaro? li kelkafoje demandis al si mem.Nura ombro, ombro kiu sencele kaj maÿine movi¸asinter miliono da aliaj ombroj.Tiam la bildo de Enjo komencis revivi¸i en lia interno.Ree li sentis doloron pro sia perdita revo.Sed strange, samtempe¸i estis kvazaû konsolo al li.Ekzistis tamen unu homo, kvankam por eterne disigita de li, kiu eble pensis pri li, kaj al kiu li estis pli ol nura ombro.Li ekmemoris la promeson skribi al ÿi, sed hezitis plenumi¸in.Çu ne estus sensence, sentimentale? Sed aliflanke ÿi es-70AL TORENTOeLIBROtis kompatinda, sola, senespera.Eble signeto de kompato kaj kompreno donus iom da konsolo al ÿi.En la komenco de la vintro li fine sendis al ÿi mallongan leteron.Post kelkaj tagoj li ricevis respondon.Estis sabata vespero, kaj li jam pretigis sin por foriro el la kazerno, kiam la letero atingis lin.Lia unua penso estis disÿiri la koverton kaj tuj legi ¸in, sed çirkaûrigardinte en la homplena koridoro, kie duonvestitaj junuloj bruadis kaj kondutis kiel petolemaj bo-voj, li metis ¸in en la poÿon kaj rapidis al la lo¸ejo de sia kuzo.Neniu estis hejme, kaj la malvasta çambreto ÿajnis al li kiel oazo de silento kaj trankvilo en la sençesa bruado de la urbo.Ekstere e˛is la voçoj de maristoj, havenlaboristoj kaj aliaj for-tuloj, kaj tiam kaj tiam akra sono de frakasitaj boteloj trançis la aeron.Sed tamen estis relative trankvile.Li bruligis sian pipon, eksidis apud la fenestro kaj malfermis la koverton.Li ekridetis preskaû petole kaj diris al si mem: “Nun mi imagu, ke ni sidas çe la Martira fonto, kaj ke vi parolas al mi pri viaj zorgoj kaj doloroj.” Kaj li komencis legi:Amiko!Mi dankas vin! Vi ne scias, kiom mi pensis pri vi dum la pasintaj monatoj, kiom mi deziris ricevi kelkajn vortojn de vi.Post nia disi¸o mi fari¸is soleca … Mi ja diris al vi, ke mi portos mian sorton.Jes, mi portis, portas kaj portos ¸in.Tamen … Post via foriro mi komencis esperi.Hodiaû mi ricevos leteron, mi pensis çiumatene.Sed semajnoj pasis, monatoj pasis.Fine mi komencis honti pri mi mem.Kia mi do estas, ke mi povus atendi signon de amikeco de homo, al kiu mi tiamaniere kondutis? Mi soli¸is ankoraû pli kaj kredis, ke vi 71AL TORENTOeLIBROestas forgesinta min.Nu, kial vi ne forgesu? Estus ja nur bone por vi, kaj mi ne devus esti çagrenita pro tio.Estis strange al mi, kiam mi legis viajn bonajn, fratajn vortojn.Mi ja neniel meritis ilin, kontraûe, kaj mi demandis min, çu estas vere, ke ekzistas homo, kiu komprenas kaj kompatas, kvankam li devus malÿati.Pardonu, eble mi fari-¸as sentimentala!Mia patrino nun scias çion.Fine mi ne povis silenti plu kaj parolis al ÿi.Ho, kiel mi timis ÿiajn larmojn, ÿian korÿiran doloron.Estis preskaû neeble eligi la vortojn.Sed ÿi ne ploris, ne ¸emis, nur rigardis min longe kaj iom kolere kaj poste diris: “Aça bubino, tion mi povis antaûvidi jam de longe.Kaj kiu estas la patro? Çu li estas en tia stato, ke li povas pagi? Aû çu li edzi¸os al vi?” Mi ne povis klarigi la aferon al ÿi, ÿi ja ne estus kompreninta min, kaj tial mi nur diris, ke li estas for kaj neniam revenos.Tiam ÿi komencis lamenti, sed ne pro mi kaj la naski¸onto nek pro si mem.Nur pro la mo-no ÿi lamentis.Mi asertis, ke mi laboros kaj honeste vivtenos la infanon kaj min mem.Jes, jes, tion ÿi kredis.Sed tamen”estas terure perdi tiom da mono, kiun li laûle¸e ÿuldas al vi, kaj kiun li devus pagi, se li ne estus en alia lando”.Tuj kiam mia frato venis hejmen, ÿi sciigis çion al li.Li rigardis min scivoleme, preskaû iom rikane, sed diris nenion.Do — vi komprenas.Se ili çagreni¸as, ili çagreni¸as pro mono.Kiam mi ekkomprenis tion, mi liberi¸is de peza sar¸o kaj preskaû gaji¸is interne.Sed samtempe ili fari¸is plene fremdaj al mi.Kaj mi estas fremdulino en tiu çi domo.Eble estis tiel jam antaûe, estis çiam, kvankam mi ne kredis aû ne volis kredi tion.Kaj same la filo al la patrino, kaj ÿi al li.Strange.Çu la homoj ¸enerale vivas tiel?72AL TORENTOeLIBROTamen estas multe pli facile nun ol antaûe.Se mi nur restos sana, çio ordi¸os.— —Li enpoÿigis la leteron kaj meditis pri ¸ia enhavo.¯i ja ne estis¸ojiga, kontraûe.Tamen ¸i iamaniere kura¸igis kaj fortigis lin.Finfine ÿi estas brava knabino.Kvankam juna kaj malforta, ÿi scias porti sian sorton.Vere, ÿi mem estis kaûzo de la malfeliço
[ Pobierz całość w formacie PDF ]