[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Vi pravas.Sed kion fari? Tie çi mi sidas kiel sentaûgulo,farante nenion utilan.Laboro ne ekzistas.Kion fari? Kompreneble estas malagrable por vi, daûrigis la patri-no.Sed iel la aferoj ordi¸os.Estas stulte tro multe cerbumi.Cetere vi ja estis senlabora ankaû antaûe. Jes, ankaû antaûe, li diris medite.Sed tiam mi ne pensis.xajne mi havis tro multe da tempo por pensi dum la lastajmonatoj, kaj tial mi nun ne povas preni la aferojn tiel facile.La patrino ne trovis ion por aldoni al siaj konsiloj, kaj ilidaûrigis la man¸adon en silento.Antaû ol foriri Johano turnis sin al la frato kaj diris. Se vi ÿatas labori, vi povas haki hejtlignon.Mi volontelasos tion al vi.137 INFANOJ EN TORENTOeLIBROKaj Eriko denove ridetis. Vi estas prudenta, Johano.Eble tio iom malpezigos lakapon.*138 INFANOJ EN TORENTOeLIBROstis la tago antaû la Johana, la unua tago de la somer-Emeza festo.Alda venis el la arbaro kun la brakoj plenajde floroj kaj foliaj brançoj.Çe stratkruci¸o ÿi renkontis Joha-non. Agrablan feston! ÿi salutis kaj poste daûrigis: Mi ekhavisideon, kiam mi ekvidis vin.Ni kolektu florojn kaj iru al Aleksopor donaci ilin al li.Johano ne entuziasmi¸is.Li timis, ke Alekso trovos tion ri-dinda. Mi volas fari tion, çar mi ÿatas Alekson. Tamen & Ni faru tion kiel ludon, se tio pli plaças al vi.Aû çu vifari¸is tro a¸a por ludi? Se vi ne volas, mi iros sola.Johano tuj konsentis kaj akompanis ÿin hejmen.Poste iliiris al la hejmo de Arne.Regis festotaga atmosfero.La kortoj estis balaitaj aû belerastitaj, la florbedoj zorge sarkitaj.Verandoj kaj peronoj estisornamitaj per junaj betuloj, infanoj iris hejmen ÿar¸itaj persova¸aj floroj, la aero estis plena de freÿa betulfolia odoro.Multaj laboristoj revenis de la subtenlaboroj por festi lasomermezon en la hejmo, inter ili la patro de Arne.Li sidissur la kuireja sofo, kaj lia mieno estis indiferenta, kvazaû liestus fremdulo.La saluton de Johano kaj Alda li respondis engrumbleta tono, kiu sonis kvazaû: Kion volas vi?139 INFANOJ EN TORENTOeLIBRO Mi preskaû ne rekonis vin.Vi tiel kreskis.Arne kaj vi, Jo-hano, devus havi laboron nun anstataû çirkaûkuri kaj ludikiel infanetoj.Johano rakontis, ke li havas laboron, kaj kiamaniere li aki-ris ¸in. Vi estas prudenta knabo, li diris aprobe.Kaj vi Arne? Çuvi trovis laboron?Arne ru¸i¸is kaj respondis mallaûte: Laboro ja ne estas trovebla.Vi ja aûdis, ke Johano akiris¸in nur tiel, ke li interÿan¸is kun sia patrino. Mi aûdis.Mi nur demandis, çu vi provis.Alda demandis al Arne, çu li volas akompani ilin.Arne res-pondis konsente, sed samtempe sendis demandan rigardonal la patrino kaj la patro. Ni jam havas sufiçe da herbo tie çi, diris la patro.Ni jane estas bovinoj. Sed mi tamen povas kuniri? Iru, se vi volas.Infanoj ja ÿatas ludi.Ili foriris kaj vokis Ajnan kaj poste sekvis la riverbordonpor atingi la herbejojn, kiuj trovi¸is pli sude.Unue ili silentis.La konduto de la patro de Arne malagrable impresis al ili.Sedsubite Alda diris: Çu vi memoras, kiam ni ludis tie çi, kiam ni unue ami-ki¸is?Ili memoris, kaj kvankam ili preskaû çiutage iris la samanvojon al sia banloko, ili nun sentis, kvazaû ili post longa fore-sto revidus la lokon.La sablo estis agrable mola sub la piedoj,la herboj en la bordakvo fleksi¸is kaj tremetis pro la fluo, arojda alburnoj kaj plotoj çirkaûna¸is sub la kvieta surfaco.140 INFANOJ EN TORENTOeLIBRO Çu via patro ree forveturos post la festo? demandis Alda,turnante sin al Arne. Jes &Çe la golfeto, kie ili iam havis siajn flosojn, ili renkontis lamaljunulon, kiu ankoraû faris siajn somertagajn promene-tojn.Li sidis sur primitiva benko, farita de iuj infanoj, kaj apu-de staris saktendo, same kiel en tiu iama somero.Ili salutis lin kaj haltis por iomete babili kun li. Çu vi memoras, kiam ni ludis tie çi? demandis Alda.An-kaû ni havis tendon kaj benketon.Li kapjesis kaj ridetis. Venas multe da infanoj tien çi.Ili ludas en la sablo kaj laakvo.Post iom da tempo ili malaperas, sed tuj venas novaj,kaj çiuj faras tendojn kaj flosojn kiel vi.Jaron post jaro & Pasis multaj jaroj de tiam, diris Ajna.Unu, du, tri, kvar,kvin. Kaj dume vi fari¸is preskaû gejunuloj.Kaj mi nur plimal-juni¸is.Baldaû mi estos for, kaj ni ne renkonti¸os plu. Ne diru tiel, aveto, diris Arne.Vi devas ankoraû vivi lon-ge. Sed estas tiel en la vivo.Kial vi nomas min aveto? Tionvi çiam faris. Çar vi estis kiel bona avo al ni, kaj mi ÿatas vin.Vi estasla sola homo, kiu & nu, kiu tiamaniere babilis kun ni.La maljunulo ridetis amike. Aha, tiel, tiel.Çu mi iam parolis kun vi pri tio? Kiam miestis knabeto, mi ofte vizitis najbaran bieneton, kie trovi¸ismaljunulo, kiun mi tre ÿatis.Kun li mi povis paroli pri çiujaferoj, kaj çiam li estis afabla al mi, kvazaû mi estus lia pro-pra filo.Tial mi pli ÿatis kunesti kun li ol esti hejme.Foje es-141 INFANOJ EN TORENTOeLIBROtas tiel.Mi ankaû ÿatas vin
[ Pobierz całość w formacie PDF ]