Jan Costin Wagner Milczenie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Migotanie przed oczami osłabło, za to znów coś się w nim zaczęłoprzesypywać, lekko, lecz bez przerwy.Piasek przesypujący się przez ciało.Arvi wyłączyłtelewizor.Marjatta sięgnęła po pusty dzbanek do kawy. Ja to zrobię powiedział Korvensuo.Szybko wstał i idąc do domu, walczył z lekkimimdłościami.W kuchni włączył ekspres i patrzył na kawę kapiącą do dzbanka.Pózniej musi toprzemyśleć.Gdy goście sobie pójdą.Gdy Marjatta i dzieci zasną.W spokoju przemyśli paręspraw.Przez okno widział Arviego schodzącego po zboczu.Prawdopodobnie chciał jeszczeskorzystać z sauny.Johanna i Marjatta dyskutowały żywo, ale wydawały się rozluznione.Napewno nie rozmawiały już o tym, co zobaczyły w wiadomościach.Pekka siedział lekkoodchylony do tyłu i patrzył w niebo.Korvensuo wziął dzbanek i wyszedł na dwór. Coś jeszcze? Mamy też zimne napoje.Lemoniady? zapytał. Chętnie odpowiedział Pekka.Wrócił do domu, do kuchni, i wyjął butelkę lemoniady z lodówki.Spoczywała zimnaw jego dłoni, a w głowie jakby pękła mu żyła.Przynajmniej takie miał wrażenie.Uczucie gorącarozeszło się od czoła przez policzki w głąb ciała.Znów wyszedł na dwór i postawił butelkę na stole.Pekka podziękował.Korvensuokiwnął głową.Też odczuwał pragnienie.Jeszcze raz wszedł do domu i wziął napój dla siebie.Piłłapczywie.Opróżnił lemoniadę jednym haustem, a potem poczuł, że sięgnął daleko w przeszłość,i z całej siły uderzył butelką o zlew.Szkło rozprysło się po kuchni.Zobaczył przez okno, że nazewnątrz wszyscy zerwali się z miejsc. Nic się nie stało! Zamiotę.Spadła mi butelka zawołał.Marjatta podbiegła do domu. Nic się nie stało powiedział, gdy stanęła w drzwiach.Obrócił się do niej plecami i poomacku szukał w szafie miotły i szufelki. Zaraz to zamiotę.Nic się nie stało. Uważaj na kawałki szkła powiedziała Marjatta.Korvensuo kiwnął głową. Nie ma problemu odparł.Większość rozbitego szkła leżała w zlewie.Kilka fragmentów przykleiło się do jegokoszulki i ramion.Trochę krwawił mu palec, lecz było to tylko zadrapanie.Zatamował krewchusteczką i wrzucił szkło do śmietnika.Wyjrzał przez okno.Na zewnątrz Arvi przebiegł z sauny do jeziora i by rozbawić dzieci golusieńki wskoczył do wody.3Jezioro trwało spokojnie w świetle jasnym jak za dnia, mimo że dochodziła 23.00. Beznocne noce , mawiała i dodawała, że ten czas nigdzie nie jest tak piękny jakw Finlandii, a gdy po jednym z festynów z okazji przesilenia letniego, potykając się, szli przezTurku, kompletnie pijana wpadła do rzeki.Kimmo w panice skoczył za nią, a Sanna śmiała sięz jego nieporadnych prób ratowania jej. Nic! zawołał jeden z nurków. Nic nie mamy. Szukajcie dalej! krzyknął Sundstr�m, który przez cały czas energicznie kołysał się naobcasach obok stojącego nieruchomo na brzegu Petriego Gr�nholma.Sundstr�m obrócił sięi podszedł do Kimmo. Nie możemy jej znalezć powiedział. Myślę, że nie znajdziemy biedaczki w tymjeziorze.Kimmo kiwnął głową.To by oznaczało, że tutaj kończyły się dziwne podobieństwa dozdarzenia sprzed lat.Gdy w południe zgłoszono znalezienie roweru, z początku nikt nieprzeczuwał, że ujawnią się takie analogie.Policjanci z patrolu przyjrzeli się sprawiei zameldowali, że rower leży koło krzyża, który upamiętnia dziewczynkę zamordowaną w 1974roku.I że znalezli ślady krwi.I sportową torbę z ubraniami, które najprawdopodobniej należałydo nastolatki.Gdy Niemi ze swoim zespołem wyruszył na miejsce znalezienia roweru, Kimmo udał sięna poszukiwanie akt.Natychmiast pomyślał o dniu pożegnania Ketoli, o sprawie, o którejopowiadał, o modelu, który umieścili w samochodzie podczas śnieżnej zadymki.Po raz drugi zszedł z P�ivi Holmquist, kierowniczką archiwum, do wielkiegopomieszczenia w piwnicy, gdzie leżały dawno zapomniane przedmioty.P�ivi konsekwentniewybierała właściwe tomy i przypuszczalnie zauważyła jego zdumienie, bo podkreśliła, że bardzodobrze wie, jakie akta znajdują się w tym magazynie.Były to dziesiątki segregatorów, pożółkłych segregatorów, które zawierały mnóstwoniezwykle starannie zebranych materiałów.Joentaa pomyślał o Ketoli, o tym, że założył jebardzo dawno temu.Podziękował P�ivi, zabrał dokumenty w starym kartonie na trzecie piętro i wstępnie sięz nimi zapoznał, zanim pojechał z Sundstr�mem tam, gdzie znaleziono rower.Było to dokładnie to samo miejsce, w którym niegdyś dokonano zbrodni, a nazwisko nakrzyżu rzeczywiście było nazwiskiem dziewczynki ze starych akt.Niemi i jego koledzypracowali w skupieniu.Joentaa poczuł ciepło słońca na karku i przeczytał inskrypcję na krzyżu: Pia Lehtinen.Zamordowana w 1974 r.. Spójrz no na to, kolego powiedział Sundstr�m i wskazał na Niemiego, który stał paręmetrów dalej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki