Jerzy Żuławski trylogia ksiezycowa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Czyż wątpisz jeszcze? Dlaczego tedy nie ióiesz zmieszać się z tłumem, który oczywiecznie na Ziemię wytrzeszcza? czemu przystąpiłeś do Bractwa Prawdy? Bo chcę znalezć prawdę za wszelką cenę odrzekł Mataret krótko i powstałz miejsca, przerywając rozmowę.Przy stole tymczasem nad mapą wszczęła się kłótnia.Choóiło mianowicie o zna-czenie linii powtórzonej tutaj również za oryginalnymi kartami Starego Człowieka, naktórych wyrysowana była odóielnie& Linia ta falista, czerwoną barwą wyciągnięta, po-czynała się krzyżykiem, w miejscu oznaczonym óiwną nazwą Sin s est m, biegła w lek-kich skrętach przez are mbri m, aż po górę latona, załamując się tutaj nagle kuwschodowi, aby dalej przew3ać się znów wśród gór ku północnemu biegunowi Księży-ca&Członkowie Bractwa Prawdy starali się od dawna wytłumaczyć sobie znaczenie tegokrętego węża, przecinającego czwartą część księżycowej kuli.Niektórzy przypuszczali, żejest to ślad drogi, przebytej niegdyś przez Starego Człowieka, ale mistrz Roda przeciwnybył takiemu mniemaniu owszem, uważał je nawet za herezję wobec prawdy. Po cóż by bowiem mówił Stary Człowiek miał się posuwać z trudem i w nie-bezpieczeństwie po martwej powierzchni Księżyca, kiedy musi istnieć pod powierzchniąwygodna komunikacja mięóy ukrytymi osadami?Linia czerwona pozostała tedy nadal niepokojącą członków Bractwa zagadką, powo-dem częstych, a niekończących się sporów pomięóy gorętszymi wyznawcami Prawdy.Jeden z nich, młoóieniec o rozwichrzonej czuprynie, który przemawiał był właśnieóisiaj, w chwili gdy Roda przybył na zgromaóenie, wystąpił teraz z nową teorią.Utrzy-mywał on mianowicie, że jest to linia niebezpieczeństwa , jak się wyrażał& Nie drogaprzez Starego Człowieka przebyta, lecz droga na powierzchni do przebycia możliwa, któ-rej mieszkańcy ielkie styni strzegą zapewne w ciągłej obawie powrotu wyóieói-czonych &PrawdaRzucił tę myśl jako przypuszczenie, w miarę jednak, jak mu zaczęto oponować, zapalałsię coraz baróiej i upierał, aż w końcu począł uważać domysł swój za prawdę niewątpliwąi udowodnioną i żądał nawet, aby Bractwo wyciągnęło stąd praktyczne konsekwencjew celu dostania się bez pomocy Zwycięzcy do tajemniczego kraju pod ielk styni.Wezwano Rodę do rozstrzygnięcia sporu.Mataret, stojąc we drzwiach, patrzył przez chwilę, jak mistrz z niezmierną powagązdanie swoje wygłaszał, woóąc palcem po rozłożonej mapie& Zrobił nawet ruch, jakgdyby się miał zbliżyć i posłuchać, ale uśmiechnął się tylko i rękę położył na klamce&Długim, wąskim i ciemnym korytarzem dostał się niepostrzeżenie na ulicę.Była tonajnęóniejsza óielnica w mieście, siedlisko ubogich wyrobników, na wpół zaprzedanychw niewolę kupcom i fabrykantom mieszkającym w pięknych domach tam, w środku osa-dy, w pobliżu świątyni i arcykapłańskiego pałacu.Lepianki marne i krzywe cisnęły sięz obu stron ciasnej ulicy, opadającej w załomach ku morskiemu brzegowi.Kupy śmieciawalały się przed progami, gn3ąc w żarze południowego słońca zza rozwalonych opłot-ków sterczały więdnące badyle bujnych chwastów.W cieniu wylegiwało się kilka psów,zleniwiałych upałem.Mataret przebiegł szybko zaułek, oglądając się, czy go kto nie wiói.Domyślano się,że jest członkiem tajnego Bractwa Prawdy, znienawióonego zwłaszcza w tej óielnicy,góie Zwycięzca miał najgorętszych wyznawców i zwolenników.Luóie, w ciężkiej pracyi truóie gorzkim żyjący, wióieli w tym jasnym ziemskim przybyszu naóieję lepszejprzyszłości i oczekiwali z niecierpliwością chwili, kiedy pokonawszy szernów, powróci zzamorza, aby ład nowy na Księżycu zaprowaóić.Ale óisiaj nikt z okna nie wyjrzał ani nie rzucił przez zęby przekleństwa, m3ającw przechoóie pustyniarza , jak pogardliwie tutaj członków Bractwa nazywano.�iel-rzy ż a ski Trylogia księżycowa 220nica, która zazwyczaj nawet podczas największych południowych upałów roiła się ludzmi,nęóą do pracy zmuszonymi, wyglądała jak gdyby wymarła.Dopiero na szerszym placu,skąd się już pięknie brukowane drogi ku śródmieściu poczynały, spotkał Mataret grupkęz kilku robotników złożoną.Stali w cieniu jakiegoś pustego kramu i rozmawiali żywo,z widocznym niepokojem poglądając ku morzu.Z kilku zasłyszanych w przelocie słów Mataret wyrozumiał, iż stało się coś ważnego,co miało związek z wyprawą Zwycięzcy na południe.Przyśpieszył tedy kroku, zwracającsię w stronę miasta, góie spoóiewał się zasięgnąć pewnych wiadomości.Plac przed świątynią był natłoczony ludem.Rozprawiano o przybyciu posłów, któ-rzy z powodu niesprzyjającego wiatru w nocy zmylili drogę i wylądowawszy nad ranemdaleko na wschód za szczytem tamora, pół dnia zużyć musieli, nim się pieszo zdołalidobić do miasta.Mataret przysłuchiwał się z zajęciem krzyżującym się w powietrzu zda-niom [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki