Joanna Chmielewska Gwałt

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Proszę, jest więcej? Jest!I na to z drzwi kuchennych wyszedł Klimczak.Nie rzucił się od razu w wir uciech towarzyskich, nie zapłonął ogniem na widok Stefci -Dobry wieczór, panienki - powiedział zwyczajnie i tyle.173Stefcia zgłupiała dokładnie, rozejrzała się, ujęła karafkę i pobełtała ostatkami na dnie.- Honorata, co ty tak marnie pijesz? - spytała z wyrzutem.Miało to zabrzmieć bojowo, azabrzmiało raczej żałośnie.- Tu jeszcze jest trochę, z kim ja się mogę napić?- Z Ziutkiem - powiedziała Honorata i wyjęła z kredensu stosowne szkło.- Ja w ogóle niemogę pić, okropnie mi szkodzi.Ziutek może.Ziutek z pewnością mógł, ale chwilowo nie chciał.- O rany, dajże spokój.Co ci tak pilno?- A coś ty taki delikatny? Nie możesz się z nią napić?- Zmęczony jestem, prosto z roboty wracamy.Zjadłbym coś.W Honoracie zakwitło podejrzenie.- Ojciec też wrócił?- Wrócił, je kolację.Czego ona tak tym macha, jak rany, głodny jestem, na mordę lecę,jeszcze mi zaszkodzi!Zastygła wewnętrznie w swojej burzy uczuć Stefcia kiwała bezwiednie karafką z resztkamigorzały nad świeżo wyjętym kieliszkiem.Nie była w stanie nic powiedzieć, patrzyła tylkowzrokiem zranionej sarny.Podpierająca kredens Pawłowska przyglądała się scenie przy stoleze spokojnym zaciekawieniem.174- Pij, skoro dziewczyna prosi.Nie widzisz, że prosi? Jeden ci nie zaszkodzi.Lej Stefa, bowyparuje!Niezdolna chwilowo do oporu Stefcia nalała, skrupulatnie wytrząsając ostatnie kropelki.Klimczakowi nie chciało się kłócić, dla świętego spokoju wziął kieliszek.- No dobra, wasze zdrowie.Wypił, nie bacząc na nieruchomość Stefci, rozejrzał się po stole, stwierdził obecnośćherbatników, zelżył je mianem gównianego paskudztwa, oznajmił, że idzie jeść i wyszedł dokuchni.Stef-cię odblokowało, ze zdenerwowania, rewolucyjnie, wypiła swoje bez żadnegoszacunku dla obyczajów dam.Honorata wyjrzała na balkon.- Słuchajcie, chodzmy na balkon, tam przyjemniej.Przenieśmy to wszystko.Po dość krótkim zamieszaniu ulokowały się przy stoliku na owym balkonie, Stefci ten ostatnikieliszek zaszumiał już leciutkim rauszem, miała jeszcze dość rozsądku, żeby się napić wodysodowej.W skupieniu zbierała myśli i coraz bardziej czuła, że coś tu musi nastąpić,koniecznie dziś wieczorem, wóz albo przewóz, trzeba rozstrzygnąć sprawę.Honorata wróciła do pokoju, wymieniła Dzieci Pireusu" na Cyganerię", obok niej znówpojawił się Ziutek.175- Co, zmieniacie lokal?- Kto tam jeszcze jest w kuchni? - spytała go siostra podejrzliwie.- Tylko ojciec i matka?- I Elżbieta.Co, nie podoba ci się? Honorata skrzywiła się jawnie.- Po co ona tu przyszła?- Robiła z nami na działce, to co miała nie przyjść.Jej prawo zjes'ć kolację, nie?Szczytowa niechęć zabrzmiała w głosie Honoraty.- Też se znalazłeś narzeczoną! Tylko mi jej tu nie wpuszczaj do pokoju - wzrok jej padł naglena butelkę wódki, sięgnęła po nią.- Otwórz to!- Ona się tu wcale nie pcha - obraził się Klimczak, zręcznie wybijając korek.- Dziewczynazmęczona, cały dzień robiła jak maszyna, zje kolację i pójdzie.- A ty z nią? - bluzgnęła jadem Honorata.- Narzeczonej mi nie wolno odprowadzić? - zdziwił się drwiąco braciszek.Siedząca tuż przy otwartych drzwiach Stefcia słyszała całą rozmowę.Szarpnęło nią.To taElka, o nie, nie dopuści do tego, zaraz, postanowiła przecież być zuchwale uwodzicielska.Zerwała się ze stołka, Klimczak znajdował się za progiem, potknęła się o ten próg i runęłaprosto na niego, co wyglądało dokładnie tak, jakby mu się nachalnie rzucała w objęcia.Butelkę wódki176na szczęście trzymała Honorata, Ziutek miał wolne ręce i mógł łapać dziewczynę.Spodobałamu się taka namiętność, chociaż wciąż jeszcze był głodny, czułych awansów jednakże niemożna lekceważyć, dał się wciągnąć na balkon.Honorata napełniła kieliszki.Wcale nie życzyła zle tej głupiej Stefci, chociaż latała z tą swojącnotą jak kot z pęcherzem, za to zle życzyła Elżbiecie.Wszystko lepsze niż to pomietło,mieszać zaprawę i schody szorować, a nie pchać się między porządnych ludzi, a nie daj Boże,mieć ją za bratową.! Ziutkowi musiało się we łbie do reszty pomieszać, ale może Stefa Elceda radę.Tym sposobem lekceważona dotychczas nieco dziewczyna stała się nagle główną postaciądramatu.� Stefcię cofnęło nieco, nie zamierzała wszak migdalić się z Ziutkiem przy świadkach,symulując pewność siebie, pozwoliła sobie na żarciki określane mianem dwuznacznych, choćdrugiego znaczenia trudno się było dopatrzeć, oznajmiła, że dziś akurat jest w wyjątkowymnastroju.Czuje się zdolna do wszystkiego, można z nią konie kraść i życzy sobie spędzić zZiutkiem cały wieczór.Więcej w tym było rozpaczliwej determinacji niż kuszącej,żartobliwej słodyczy, za wszelką cenę oderwać go od tej Elki, ale Honorata czym prędzejskorzystała z okazji, podsunęła pełne kieliszki.177Jako prawdziwy dżentelmen Klimczak odmówić nie mógł, wypił, Stefcia również.Próby ka-resów uniknęła, amant się nie napierał, wyznał z żalem, że dziś akurat ma kłopoty, jest uniego sympatia, poza tym nie zjadł jeszcze kolacji.Stefcia znalazła wyjście od razu, niech zjeprędzej, odprowadzi sympatię i wróci, a ona na niego zaczeka.Pawłowska na chwilę zniknęła, Honorata poszła grzebać w płytach, Klimczak uznał, żerozwiązanie jest do przyjęcia i z drugim kieliszkiem w ręku wymknął się do kuchni, znaczniesilniej pchany głodem niż uczuciami do narzeczonej.Wracająca Pawłowska minęła się z nimw drzwiach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki