Kraszewski Józef Ignacy Brühl

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Bądz pan spokojnym, potrafię obalić jego, a gdy zechcę i gdy mi się to podoba, was, i.Zamilkła nagle, chustkę przyłożyła do oczów i nie mówiąc słowa, krokiem poważnym, milcząca, weszła do sypialni.Drzwizatrzasnęła za sobą, słychać było klucz okręcający się w zamku: Br�hl pozostał sam.VI.W mał�j uliczce pod murem starego miasta, która po woln�j pochyłości schodziła ku Elbie, stał domek w ogródku, wśróddrzewek, otoczony murem, z zamczystą bramą.Poznać było po nim łatwo, że go niedawno wzniesiono, starając się, by trochęwdzięczni�j od innych kamienic wyglądał.Na ścianach poczepiał budowniczy girlandy kamiennych kwiatów, wkoło okienposplatał sznury, powyginał ozdoby tak, aby twardy piaskowiec wydawał się miękką massą, którą jeden podmuch fantazyizmusił ułożyć się w zalotne kształty jakieś, niewidzian�j architektury.Nigdzie linia prosta nie ostała się długo, kaprys rysownikakazał się j�j zginać, opadać, zakreślać owale, zacierać kąty, a ze szpar patrzały wszędzie to wytrysłe niespodzianie liście, towymarzone owoce, to gałęzie suche zwijające się pośmiertnym uściskiem.Na bramie stały dwa wazony, niby z Włoch kędyś skradzione i przyniesione aby je przypominały.Z jedn�j strony domuwystawka bluszczem opleciona, przypominała t�ż włoskie pergole.Przodem kamieniczka zwrócona była ku Elbie, jakby namiasto patrz�ć nie chciała.Zdala przed nią świecił pałac Japoński.Posadzone drzewa choć młode rosły tu bujnie i już trochęcieniu rzucały, a dwie starsze lipy pozostałe z dawnych czasów, z popróchniałemi pniami, szeroko roztaczały gałęzie.Nad znakiem u pierwszego piętra, jednego wieczoru jesieni na balkonie kamiennym, siedziała kobieta sama jedna.Istny tobył obraz tęsknicy.Młoda, piękna, smutną była jak noc; czarne brwi ściągnięte, w ciemnych oczach świeciły łzy niewyronione,ręce oparła na kolanach obie, na białych dłoniach zwiesiła głowę przechyloną i patrzała w dal zadumana.Aatwo w ni�j włoszkę poznać było, bo tak bujnie rosną tylko kobi�ty i kwiaty pod tamt�m słońcem ożywcz�m; tak pięknekształty nadaje tylko natura wybranym dzieciom w atmosferze woniejąc�j kwiatem pomarańczowym i morskiemi zapachy.Naróżowych ustach wpół otwartych, z pod których perłowe wyglądały ząbki, błąkała się piosenka.Myśl ją przerywała, głos ustawałi po chwili jakby od niechcenia, cichy płynął z piersi, niby senny, stłumiony i umierał milczeniem znowu i rodził sięwestchnieniem.Była sama z sobą, cała w sobie, skamieniała tęsknicą, zdrętwiała nudą, znękana życiem.Pieśń płynęła z nałogu, łzy płynęłyz serca.Ubrana jak w domu i do domu, mogła śnić o włoski�j ciepł�j jesieni, tak dzień był gorący, a powietrze parne prawie.To t�żzaledwie osłoniona, dała biał�j sukni spadać z ramion, a czarnym włosom płynąć po ziemi i na nogach miała tylko pantofelki, aręce do pół wychodziły jakby na okaz dla snycerza.Wieku trudno było odgadnąć, pierwsza młodość uciekała ledwie, apoczynały się te lata, co tęsknią już za nią i pragną przyszłości a lękają się j�j razem.Oczy już płakać umiały, a usta śmiały sięnieraz pocałunkom i nie zdawały się ich pragnąć.Myślą była gdzieś daleko, za morzami, za górami, ale nie tu nad smutną Elbąi pod niebem blad�m Północy.Niekiedy jakby wewnętrzna jakaś fala nią poruszała, kołysała się tak siedząc i naówczas śpiewka głośni�j dobywała się z j�jpiersi, łza spłynęła po twarzyczce, oko po ni�j czarniejsz�m i płomienistsz�m się zdawało.Na lewo w pomarańczowych blaskach zachodziło słońce, ku t�j części nieba miała zwrócone oczy.Wt�m zaszeleściało coś wciasn�j uliczce: słychać było jakby pośpieszne kroki.Odgłos ich uderzył ucho zamyślon�j kobiety i obudził ją ze snu.Strwożyłasię, stanęła, słuchała w milczeniu.W bramę ktoś stuknął.Przerażona, otulając się suknią, chwytając włosy rozrzucone, wbiegła do domu i znikła.Drugie stuknięcie dało się słysz�ć w bramie, w domku było cicho; ktoś uderzył raz trzeci i furtka się otwarła.Mężczyznastary, odarty, w bieliznie tylko i narzuconym na ramiona aksamitnym przyodziewku zszarzanym, w czapce włóczkow�j zblakł�j,na siwych rozczochranych włosach, wyjrzał rozglądając się ciekawie.Przed bramą stał płaszczykiem otulony młody mężczyzna,piękn�j twarzy, który nie patrząc i nie pytając, natychmiast wcisnął się do wnętrza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki