Kraszewski Józef Ignacy Dzieje Polski 01 Stara bań

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy ucichło wreszcie, knez plasnął w szerokie dłonie.Na ten znak Smerda skinąwszy na czeladz, rzucił się z nią razem wpodwórze. Do jeziora z t�m ścierwem! krzyknął knez, oczyścić podwórze!.precz z t�m plugastwem.precz z tym gnojem!Mówiąc to dopijał miodu z kubka, który postawił na ławie i siadł na ni�j sam, ociężały.Chociaż księżyc świecił jasno, zapalono smolne łuczywa i pan miłościwy mógł z podniesienia przypatrzyć się towarzyszomsw�j biesiady, dogorywającym od mordu i miodu.Kilku na pół żywych stali oparci o słupy krwią brocząc ziemię, dysząc jeszcze zajadłością, z jaką walczyli z sobą, nogamidepcąc trupy.Na ziemi we krwi dogorywali rzucając się inni.U stóp wschodów leżał starzec z włosem białym krwią oblanym, konał i przeklinał. Bodajeś zczezł marnie, ty Chwoście przeklęty.ty.i krew twoja.i potomstwo, i ród, i imię.Bodajeś zginął i przepadłskróś ziemi!.Knez śmiał się i temu klątwami wyzywającemu duchy.Przez wrota od drugiego podwórza widać było wyglądające ciekawie głowy niewieście, przestraszonemi oczyma wpatrującesię w rzez straszną.Czeladz tymczasem ze Smerdą na czele zawijała się około oczyszczenia podwórza z trupów, odzierali ich prędko z sukni,obrywali miecze i nożów pochwy, obnażali z obuwia.pot�m odarte ciała nieśli na wały i z nich rzucali w jezioro, nie patrząc,choć w nich były życia reszty.Słychać je było spadające w wodę z pluskiem i śmiechy towarzyszące za każdą razą temupogrzebowi.bo czeladz bawiła się t�m ciskaniem do jeziora.Kruki z wieży zerwawszy się, poleciały nad wodę i zaczęły krążyćnad nią, podniosłszy krzyk i wrzawę.Hengo siedział na ławie osłupiały, ruszyć się nie śmiejąc, otrętwiał patrząc.trwoga ogarnęła go t�ż może o samegosiebie.Nie umiał sobie wytłumaczyć, co się stało, co to byli za ludzie i dlaczego knez zamiast żalu lub gniewu, tylko śmiechmiał na ustach.Niepokój, który go ogarniał, nie dał mu dłuż�j pozostać w izbie ciemn�j, wysunął się w podwórze oświecone księżycem idogorywającemi na ziemi łuczywami.Stanął w dali, lecz właśnie knez z ławy się ruszył i począł chwiejąc się przechadzać popodsieniu, nucił coś wesołego.Bystre jego oko dostrzegło niemca w cieniu. Chodz tu! ty! zawołał, tu!I pokazał mu jak psu na nogi swoje.Hengo trwożliwie naprzód postąpił.Po chodzie, mowie, ruchach, łatwo mógł poznać, żemiłościwy pan był pijany. Ot! dobra wieczerza! zawołał do niego, widziałeś niemcze, jak się zabawili wesoło.Gorąco im coś było, poszli siękąpać do jeziora! Psubraty.Wszystko się to samo za gardła wzięło i wyrznęło.Sami, sami.moich tam ludzi nie było.Odczego miód i rozum, od czego? Ej! wy sasy i franki przeklęte.mądrzy wy jesteście, ha? a ktoby z was tak się tego owadupozbyć potrafił?Knez śmiał się i brał w boki. Zostanie się po nich dość dla ludzi odzieży, a dla mnie ziemi i koni.Dobra wieczerza i miodu na nią nie żal!Zmiał się znowu. Napijże się i ty miodu, mordo ruda! wrzasnął nagle.Hengo się nizko kłaniał dziękując, ale nie pomogło nic.pacholę mu ogromny kubek przyniosło, a gdy się od niegowzdragał, knez gwałtem mu do gardła lać kazał.Chwyciło go dwu i śmiejąc się chłopiec nalał w otwartą palcami gębę.Podziękowawszy za to poczęstowanie, już chciał odchodzić, bo się lękał o własną głowę, gdy knez na ławie usiadłszy, pozwał goku sobie.Musiał iść pod stopnie i stanąć przy nich. Coś widział, powiedz staremu grafowi. począł półsenny jakem zagaił, tak dokończę.nie ujdą mi te harde głowy.a dla synów zostawię spokój w domu.Nadto kmiecie bujali.trzeba ich okiełznać było.Powiedz, że się ich nie boję.że siębez pomocy obejdę.żem żmij tych i padalców wydusił już dosyć i do reszty ich wymorduję.Jakby sobie coś przypomniał, ręką skinął, aby się Hengo zbliżył doń jeszcze.Zwiesił głowę z ławy poręcza ku niemu. Widziałeś moich chłopców? porośli?. począł nie dając mu czasu na odpowiedz muszą być już spore?.a silne? czysię w matkę urodą udali, czy w ojca? nie zgnuśnieją tam oni?? Czy chodzili już na wyprawę?Hengo szeptał odpowiedz zastosowaną do żądań miłościwego pana, którego się lękał, ale knez drz�mał, oczy mu sięzamykały.Mówił jakby sam do siebie. Ja wam ład zrobię.ja wam zaprowadzę Aado.za brody wieszać każę nad drogą.Jam tu jeden pan i knez.moja wolanie wasza!.Precz z t�m padłem.precz!.Oczy mu się otwarły, postrzegł stojącego Henga, przypomniał go sobie i uśmiechnął się. Widziałeś polowanie? powtórzył, dobre łowy.zwierzyna tłusta.kruki moje będą miały co jeść.Nucić coś począł i zdrzemnął się jeszcze. Bratanek bez oczów.jeszcze dwu zostało, a i tych mi przyprowadzą.sprzysięgali się już na mnie.%7łyciam mu niewziął.niech gnije w ciemnicy.Liczyć począł na palcach.Wojtas.%7łyruń.Giezło.Kurda.Mściwój.pięć zagród.Baby jutro spędzić każę.i stada.Zmiał się, mruczał i drz�mał tak.Hengo nie śmiał się ruszyć bez dozwolenia.Sambor t�ż wysunąwszy się z za stołba, bo gosen nie brał, podkradł się, by widzieć miłościwego pana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki