Lachlan M D Synowie boga 01 Synowie boga

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pragnął odejść już teraz, by odnalezć Adislę.Miłość, którą doniej żywił, jakby nabrała jeszcze większego znaczenia.Była ona niczymświatło widziane przez kurtynę deszczu przez zagubionego wędrowca,czymś, co prowadziło w bezpieczne miejsce.Przed oczami stanęła mujej twarz, taka, jaką widział, gdy całowała go na pożegnanie wystraszona, niespokojna, acz pełna miłości do niego.Machnięciem ręki przywołał do siebie mężczyznę wczwórgraniastym kapeluszu.Zmusił ociężały mózg do skupienia się natym, co musiał zrobić, używając Adisli, by zogniskować swerozbiegane myśli.Mężczyzna podszedł i stanął przed nim.Bez wspólnego językaporozumienie szło im z trudem. Syn Haarika? zapytał Wali.Wydrapał w błocie rysunekokrętu, a potem na migi pokazał jego zatonięcie, uderzając pięścią wotwartą dłoń.Narysował koronę i gestami udał, że ją porywa. Domen rzeki. Gdzie jest Domen?Mężczyzna odpowiedział mu jeno uśmiechem i uciszył gogestem ręki.Potem się odwrócił, zmierzwił włosy jednemu zdzieciaków, pocałował kobietę, która przyniosła gulasz i poszedł przezrówninę ku odległym górom.Wali poczuł bezradność.Siedział przednamiotem, w milczeniu obserwowany przez tę reniferową rodzinę.Tracił koncentrację, pozostawał jeno pod osłoną zmiennegoświatła, poruszających się chmur.Poczucie czasu opuściło go, gdynagle poczuł dłoń na ramieniu. Okup nie. Ktoś mówił po wikińsku, choć kiepsko.Ten, który odszedł, teraz powrócił, przyprowadzając ze sobądrugiego mężczyznę, podobnego, w czarnej wełnianej tunice iczworokątnym kapeluszu.Obok nich stal przywiązany liną renifer.Jegopopłoch zdawał się zalewać Waliego; książę czuł posmak jego trwogi.Zamiast łuku nowo przybyły miał w rękach płytki bęben.Walisię zląkł.Instrument był bowiem podobny temu, który widział we śniena łodzi, gdy przelotnie ujrzał Adislę otoczoną przez te dziwnezamaskowane postacie.Tego tutaj jednak nie zdobiła zakrzywiona runa,która odbijała się od skór bębnów w wizji, a sceny polowań irybołówstwa. Okup nie powtórzył nieznajomy. Okup nie rzeki Wali. Szukam osoby, a nie futer czy złota.Mężczyzna uśmiechnął się, a Wali zobaczył, że ma on w górnejszczęce o dwa zęby więcej.Wiedział, że Wielorybacy wybierali swychświętych mężów z racji ich fizycznych osobliwości, jak wykoślawioneczłonki czy różnokolorowe oczy.Weles Libor przynajmniej tego gonauczył.Na myśl o kupcu Wali poczuł mdłości. Domen?Zwięty mąż popatrzył na niego tępo. Domen.Bębny. Wali wskazał na instrument w jego rękach. Domen. Varg�y? Domen.Zwięty mąż pokręcił głową i skinął ręką ku wnętrzu namiotu,wskazując palcem na Feilega.Wydrapał w błocie coś na kształtnierównego okręgu i falistą linię.Wydłubał w ziemi niewielki otwór,położył w nim kamień i oblał go dokoła wodą z pojemnika. Varg�y rzekł, wskazując na kamień.Potem zawył,rozchlapał wodę i na migi pokazał uderzenie w bęben.Waliego nagle olśniło ten człek próbował zobrazować wyspę,wyspę wypełnioną wyciem wilków i rytmem bębnów. Domen? dopytywał się Wali, wskazując na kamień. Aaaa! Dooerrrrrmaaan odparł mężczyzna, a Walipomiarkował, że zle wymawiał nazwę. Tak, Domen.Człek przytaknął. Jabbmeaaakka stwierdził.Potem wskazał na namiot,potrząsnął płatem skóry u wejścia i dodał powoli: Hel.Bogini.Walka i warknął z gestem chwytania.Wali zatoczył ręką koło w powietrzu, na migi pytając: którędy?Zwięty mąż wskazał na wschód, kilka razy machając ręką, dającznak, że to daleka droga.Wali nie czekał.Natychmiast zerwał się na nogi i poszedł wewskazaną stronę.Mężczyzna zawołał za nim w tym swoimniezrozumiałym języku.Książę odwrócił się.Mężczyzna pokazał naniego, potem na siebie i ponownie na wschód. Zabierzesz mnie tam? zapytał Wali i powtórzył gestymężczyzny.Zwięty mąż powoli skinął głową i zniknął we wnętrzu namiotu.38.TO, CO W DUSZY GRASłońce wzeszło, po raz pierwszy odkąd udali się na południe.Nadciągała jesień, a zaraz za nią zima.Feileg niemal czuł smak lodu wpowietrzu.Dygotał z gorączki, a jego ciałem wstrząsały zimne dreszcze.Wyniesiono go pod sklepienie gwiazd i ułożono obok ogniska.Zwęszyłchłód na trawie, atoli wonne języki ognia lizały go ciepłem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki