Lynch Scott Kłamstwa Locke'a Lamory

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy Gilles wprowadził srebrny wózek z niemal pustymimbrykiem i do połowy zjedzoną wie\ą z ciasta, odwróciła się do niego. Nie powiedziała. Zawiez ciasto do solarium.Tam się spotkamy. Z kim, moja pani? Z Reynartem. Do�a Vorchenza ruszyła ju\ z powrotem ku drzwiomprowadzącym do apartamentów sąsiadujących z tarasem.Pantofle uderzały ochodnik i echo niosło stuk-stuk-stuk. Znajdz Reynarta.Niewa\ne, co robi.Znajdz go i przyślij do mnie, gdy tylko odwieziesz ciasto.W apartamentach otworzyła zabezpieczone zamkiem drzwi i ruszyła podgórę kręconymi schodami, klnąc pod nosem: kolana, stopy, kostki. Cholerna starość mruknęła. Szczam na bogów za ich dar reumatyzmu.Szybko się zadyszała, ale tylko rozpięła surdut i szła dalej.Na szczycie, na samym czubku wewnętrznej wie\y, znajdowały się okute\elazem dębowe drzwi.Wyciągnęła klucz, przywiązany na srebrnymsznureczku do prawego nadgarstka.Wsunęła go do srebrnego zamka nadkryształową klamką, jednocześnie ostro\nie dociskając mosię\ną płytkęjednego z kinkietów.Rozległo się kilka kliknięć w ścianach i drzwi otworzyłysię do środka.yle by było, gdyby zapomniała o mosię\nej płytce.Kiedy trzydzieści latwcześniej instalowała pułapkę, zamówiła kuszę z wyjątkowo mocnymnaciągiem.Znalazła się w solarium, osiem pięter nad poziomem tarasu.Pomieszczeniezajmowało cały wierzchołek wie\y: pięćdziesiąt stóp od jednej krawędzi dodrugiej.Podłogę wyło\ono grubym dywanem; długa, zakręcająca galeria zmosię\ną balustradą ciągnęła się wzdłu\ północnej części, a na obu jej końcachznajdowały się schody.Na galerii stał rząd wysokich regałów zwiedzmodrzewia, podzielonych na tysiące tysięcy schowków i przegródek.Przez przezroczystą czaszę sufitu było widać nisko zawieszone chmury,podobne do wrzącego jeziora dymu.Do�a Vorchenza postukała w kulealchemiczne, by je o\ywić, i weszła po schodach na galerię z kartoteką.Praca pochłonęła ją bez reszty, tak \e przestała zwa\ać na upływ czasu.Jejsmukłe palce przeskakiwały od przegródki do przegródki.Wyjęła kilka stosówpergaminów i odło\yła je na bok, przejrzała kilka innych i wło\yła z powrotemna miejsce, mrucząc pod nosem, gdy coś sobie przypominała i snułaprzypuszczenia.Wyrwała się z transu dopiero wtedy, gdy drzwi solariumponownie się otworzyły.Mę\czyzna, który przez nie wszedł, był wysoki i barczysty.Miałkwadratową twarz Vadranina i popielatoblond włosy, związane z tyłu wstą\ką.Nosił kaftan z marszczonej skóry, spod którego wystawały rozcięte, czarnerękawy, do tego czarne spodnie i wysokie, czarne buty.Drobne srebrne szpilkiu kołnierza zdradzały rangę kapitana w Kompanii Nocnego Szkła kompaniiczarnych kurtek.Osobista stra\ księcia.Przy prawym biodrze nosił rapier oprostej rękojeści. Stephen. powiedziała bez zbędnych wstępów Do�a Vorchenza. Czyktoś z twoich chłopców lub dziewcząt składał ostatnio wizytę Donowi i Do�iSalvarom z Isla Durona? Salvarom? Nie, z pewnością nie, moja pani. Na pewno? Jesteś całkowicie pewny? Z pergaminami w ręku iuniesionymi brwiami Do�a Vorchenza zeszła po schodach, z trudemzachowując równowagę. Muszę znać prawdę.Sprawa jest nagląca jak diabli. Znam Salvarów, moja pani.Poznałem ich w zeszłym roku w czasieuroczystości z okazji Dnia Zmian.Jechaliśmy razem w tej samej klatce doPodniebnego Ogrodu. I nie wysłałeś \adnych Nocnych, \eby zło\yli im wizytę? Na dwunastu bogów, nie.Nikogo nie wysyłałem.Nie miałem powodu. Więc ktoś nadu\ywa naszego dobrego imienia, Stephen.Ale myślę, \ewreszcie mamy Ciernia Camorry.Reynart wytrzeszczył oczy, a potem uśmiechnął się od ucha do ucha. śartuje pani, prawda? Proszę mnie uszczypnąć, ja chyba śnię.Co sięstało? Po kolei.Wiem, \e szybciej myślisz, gdy mo\esz dać upust tej swojejprzeklętej słabości do słodyczy.Zajrzyj do windy kuchennej.Ja sobie usiądę. O rety. powiedział Reynart, spoglądając w głąb szybu, w którymporuszała się winda kuchenna. Wygląda na to, \e ktoś ju\ się zabawił kosztemtego biednego piernika.Zakończę jego męki.Widzę te\ kieliszki i wino, chybaktóreś białe, słodkie. Niech bogowie błogosławią Gillesa.Zapomniałam go poprosić o wino, taksię spieszyłam, \eby się dostać do kartoteki.Bądz miłym, dobrym podwładnymi nalej nam po kieliszku. Miłym, dobrym podwładnym.Nie da się ukryć.Za takie ciastowyglansowałbym pani pantofle. Zachowam sobie tę obietnicę na następny raz, gdy mnie zirytujesz,Stephenie.Oj, nalej do pełna, nie mam trzynastu lat.A teraz siadaj i słuchaj.Wszystko wskazuje na to, \e ten nikczemnik został nam podany na srebrnejtacy, i to w trakcie jednego ze swoich przekrętów. Jak to? Odpowiem pytaniem na pytanie. Do�a pociągnęła solidny łyk białegowina i rozsiadła się wygodniej. Powiedz mi, na ile znasz legendy otaczającebrandy z Austershalin?3 Podał się za jednego z nas rozmyślał na głos Reynart, gdy starsza damaskończyła opowieść. Niech go szlag, co za bezczelność! Jest pani pewna, \eto Cierń? Jeśli to nie on, moglibyśmy jedynie przypuszczać, \e mamy jeszczejednego równie utalentowanego i zuchwałego złodzieja, który zagląda dokieszeni arystokracji.Uwa\am, \e to zbyt daleko idące zało\enie.Nawet jak namiasto tak pełne duchów, jak Camorra. A nie mógłby to być Szary Król? Z raportów wynika, \e jest odpowiedniocwany. Hmm.Nie, Szary Król mordował ludzi Barsaviego.A Cierń tylkooszukuje ofiary.O ile wiem, do tej pory nie przelał ani jednej kropli krwi.Niesądzę, \eby to był przypadek.Reynart odstawił pusty talerz po cieście i napił się wina. Więc jeśli wierzyć w historię Do�i Salvary, szukamy gangu składającegosię z co najmniej czterech ludzi: Ciernia, którego dla wygody nazwijmyLukasem Fehrwightem; Graumanna, jego słu\ącego; i tych dwóch, którzywłamali się do dworku Salvarów. To dopiero początek, Stephen.Ale powiedziałabym, \e gangprawdopodobnie składa się z pięciu lub sześciu osób. Jak pani na to wpadła? Wierzę, \e fałszywy Nocny nie kłamał, kiedy powiedział DonowiSalvarze, \e napad przy świątyni Pomyślnych Wód był sfingowany.Musiało takbyć, bo plan jest niezwykle zło\ony.Mamy więc jeszcze dwóch wspólników:zamaskowanych napastników. Zakładając, \e nie wynajęto do tego zadania przypadkowych ludzi. Wątpię.Zwa\ywszy, jak niewiele informacji dotarło do nas wcześniej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki