Ostatnia bitwa Templariusza Arturo Pérez Reverte

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dobrze pan wychodzi na zdjęciach, podoba siędamom.Krótko mówiąc sprzedaje.Jest pan osobą modną, a moja gazeta może sięprzyczynić, żeby nadal był pan na topie.Proszę traktować to jako poprawienieswojego wizerunku rzucił porozumiewawcze spojrzenie. Podczas gdy pańskażona. Co moja żona?Słowa chrzęściły jak kawałki lodu, Bonaf� nie zwracał jednak uwagi na znakizwiastujące niebezpieczeństwo. Ona też dobrze wychodzi na zdjęciach powiedział, pewnie wytrzymującspojrzenie rozmówcy. Choć myślę, że ten torreador.Sam pan rozumie.To jużskończone.I właśnie teraz ten ksiądz z Rzymu.Wie pan, o kim mówię?Gavira myślał bardzo szybko, ważąc argumenty za i przeciw.Potrzebuje jeszczetygodnia spokoju, a potem będzie mu wszystko jedno.I nietrudno zauważyć, że tenczłowieczek jest do kupienia. Tak, rozumiem odpowiedział z nieobecną miną. Niech mi pan powie, ilebędzie kosztować to poprawienie wizerunku.Bonaf� podniósł obie dłonie, złączył opuszki palców w geście podobnym domodlitwy albo do dziękczynienia.Wyglądał na spokojnego.Szczęśliwego. No tak powiedział. Myślałem o rozmowie, pełnej szczegółów na temat tegokościoła.Taka wymiana wrażeń.Co więcej, sam nie wiem rzucił znaczącespojrzenie. Może chciałby pan zainwestować w prasę.Peregil znów przeszedł w pobliżu, niby przypadkowo spoglądając na nich.Gavirazauważył, że jego asystent nadal ma zatroskaną minę.Bankier przybrał swójnajoschlejszy uśmiech, zwracając się do Bonaf� tak, żeby nikt nie mógł tegozinterpretować jako oznaki sympatii.Jego rozmówca dobrze to zrozumiał, bonatychmiast niespokojnie zamrugał. Od dawna inwestuję w prasę powiedział Gavira. Ale nigdy jeszcze niemusiałem się zajmować takimi ludzmi jak pan.Dziennikarz zmarszczył usta w bezczelnym grymasie, aż podbródek zatrząsł musię jak galareta.A Gavira doszedł do wniosku, że Honorato Bonaf� idealnie pasowałbydo roli oślizłego, obrzydliwego faceta, który w filmach zostaje zamordowany. W Europie najbardziej fascynuje mnie powiedziała Gris Marsala jej długapamięć.Wystarczy wejść do takiego miejsca jak to, oprzeć się o stary mur, i wszystkotu jest.Twoja przeszłość, wspomnienia.Ty cała. Dlatego ten kościół tak bardzo urzekł siostrę? Nie chodzi tylko o ten kościół.Stali na dziedzińcu, przed figurą Jezusa Nazareńskiego z naturalnymi włosami, zaktórym na ścianie wisiały zakurzone wota.Złocenia ołtarza błyszczały poprzezrusztowania, w półmroku otaczającym Matkę Boską i modlące się postacie książąt delNuevo Extremo. Może trzeba być Amerykanką, żeby to zrozumieć dodała Gris Marsala pochwili. Tam ma się czasami wrażenie, że to wszystko zostało zbudowane przezjakichś obcych, dziwnych ludzi.Naraz człowiek przyjeżdża tutaj i zaczyna rozumieć,że to wszystko to nasza własna historia.%7łe to my sami, rękami naszych przodków,położyliśmy tu kamień na kamieniu.Może to jest jakieś wyjaśnienie fascynacji, jakąwielu moich rodaków odczuwa wobec Europy uśmiechnęła się do Quarta zzamyśloną miną. Nagle człowiek skręca za rogiem i wszystko sobie przypomina.Jużmyślałeś, że jesteś sierotą, a widzisz, że wcale tak nie jest.Może dlatego nie chcę tamwracać.Oparła się o białą ścianę, obok chrzcielnicy.Siwiejące włosy miała jak zwyklezebrane w krótki warkoczyk na karku, ubrana była w granatowy podkoszulek, lekkotrącący potem.Kciuki wystawały z tylnych kieszeni dżinsów poplamionych gipsem iwapnem. Mnie wielokrotnie osierocono powiedziała. Sieroctwo jest tym samym coniewolnictwo.Pamięć daje ci pewność siebie, wiesz, kim jesteś i dokąd idziesz.Idokąd nie idziesz.Bez niej jesteś na łasce tego, kto pierwszy przyjdzie i wezmie cię zaswoją córkę.Nie sądzi ksiądz? poczekała chwilę, aż zauważyła, że rozmówca skinąłgłową w milczeniu. Obrona pamięci jest tym samym, co obrona wolności.Tylkoaniołowie mogą pozwolić sobie na luksus pozostawania widzami na zawsze.Quart wykonał niezobowiązujący gest zrozumienia.W tej chwili myślał o raporciena temat tej kobiety, otrzymanym z Rzymu i leżącym właśnie na stoliku w jegohotelowym pokoju, z kilkoma akapitami podkreślonymi na czerwono.W wiekuszesnastu lat wstąpiła do zakonu.Studiowała architekturę i sztuki piękne naUniwersytecie Los Angeles, odbyła specjalistyczne kursy w Sewilli, w Madrycie i wRzymie.Wspaniały dorobek akademicki.Przez siedem lat była wykładowczyniąhistorii sztuki.Przez cztery lata kierowała uniwersyteckim college em zakonnym wSanta Barbara.Potem nadszedł kryzys osobisty i kłopoty ze zdrowiem.Zwolnienie zzakonu na czas nieokreślony.Trzy lata w Sewilli, gdzie utrzymywała się z lekcjidawanych amerykańskim studentom sztuk pięknych.Dyskretna, bez zarzutu,utrzymywała rzadkie kontakty z siedzibą zakonu, do którego należała.Nie poprosiła ozwolnienie ze stanu zakonnego.Raport nie podawał, czy odbyła specjalistyczny kursinformatyczny.Quart spojrzał na zakonnicę.Na zewnątrz, na placu światło stało się jeszczeintensywniejsze i upał zaczynał się dawać we znaki.Dobrze było znalezć schronieniew chłodzie kościoła. To znaczy, że odzyskana pamięć zatrzymuje tu siostrę. Mniej więcej.Gris Marsala uśmiechnęła się smutno, patrząc na wojskowy medal przyczepionydo ususzonych kwiatów ślubnego bukietu, pośród innych wotów JezusaNazareńskiego nóg, ramion, mosiężnych i woskowych figurek, jakby zastanawiałasię, gdzie teraz są ręce, które kiedyś przyniosły ten bukiet.Naraz wyraz jej oczu,których jasność potęgowało zewnętrzne światło, stał się posępny. Futuryści powiedziała po chwili milczenia proponowali, żeby wysadzić wpowietrze Wenecję i w ten sposób zniszczyć wzorzec.To, co wówczas uchodziło zasnobistyczny paradoks, urzeczywistniło się pózniej w architekturze, w literaturze.Wteologii.Niszczenie miast poprzez bombardowania to jeden, może zbyt ostryprzykład; brutalny sposób upraszczania sprawy uśmiechała się smutno, pogrążonaw myślach i wpatrzona w suchy bukiet ślubny. Istnieją subtelniejsze metody. Nie możecie wygrać powiedział łagodnie Quart. My? zakonnica spojrzała na niego zdziwiona. Nie jesteśmy jakąś sektą aniklanem.Zgromadziliśmy się wokół tego kościoła, każdy jednak z bardzo różnych,osobistych powodów pokiwała głową, to wszystko wydawało się oczywiste. Naprzykład ksiądz Oscar jest młody i znalazł sprawę, w której się zadurzył.Mogła to byćkobieta albo teologia wyzwolenia.Don Pr�amo z kolei przywodzi mi na myśl tęwspaniałą książkę pewnego Hiszpana, którego wykładów miałam okazję słuchać nauniwersytecie, Ramona Sendera: Przygoda Lope de Aguirre w czasie zrównaniadnia z nocą.Owego małego konkwistadora, nieufnego i twardego, kulejącego zpowodu dawnych ran, zawsze jednak uzbrojonego, mimo upału, bo nie ufał nikomu.Tak samo jak on, nasz proboszcz postanowił zbuntować się przeciwko odległemu iniewdzięcznemu królowi i wydać swoją osobistą wojnę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki