[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wędrowcy budzą się wjednej chwili, sięgając po broń.- Zostańcie - mówię.- Im mniej ludzi, tym mniejsze ryzyko.To przybył okręt zzaMorza Gwiazd.Podprowadzę ją na tyle blisko, żeby ją zobaczyli, a potem wymknę się zpowrotem.Nie mogą nikogo z was zobaczyć.Idziemy sami.Passionaria i ja.Ona taszczy swoją torbę, a ja tylko miecz.Właściwie zprzyzwyczajenia.Bez niego czuję się niekompletnie ubrany i jakiś nie na miejscu.Kiedy docieramy na wrzosowisko, prom desantowy właśnie siada, rozwiewając wokółtrawę i gałęzie.Cztery pędniki obrócone są w dół i zniżają ton do jałowego biegu.- Co masz powiedzieć? - pytam Passionarii.- To wszyscy.Tylko ja ocalałam - odpowiada mechanicznie.- A reszta?- Wszyscy zginęli.- Grzeczna dziewczynka.Prom obraca się jeszcze raz wokół osi nosem w dół, a potem wypuszcza podpory isiada, składając stabilizatory.Na kadłubie leniwie poruszają się pikselowate wzory,odzwierciedlające mniej więcej to, co znajduje się za nim.Boczne drzwi otwierają się w góręi w dół i bardziej domyślam się, niż widzę, jak niewyrazne sylwetki w kameleonichkombinezonach wyskakują na wrzosowisko niczym istoty ze szkła albo słupy powietrzadrgającego od upału.Passionaria idzie przez wrzosowisko noga za nogą, z torbą pełną pozyskanychniezgodnie z procedurami artefaktów na ramieniu.Odwracam się i wsiąkam głębiej w zarośla, ostrożnie przemykając do obozowiska.Skradam się wśród krzaków i ogromnych pierzastych paproci, na wszelki wypadek okrężnądrogą, co chwila przypadając w gęstszych zaroślach, by być pewnym, że nikt za mną nieidzie.Załatwiają mnie jak słonia.W pewnym momencie słyszę trzask gałązki, a potem jakiś szelest i rzucam siębiegiem.Nie ubiegam nawet pięćdziesięciu metrów, kiedy słyszę ten dzwięk.Gwałtownefuknięcie i świst naraz, a potem coś uderza mnie boleśnie pod łopatką.Stękam, a potem czuję,że zostały porażone nerwy w nogach, które przeszywają bolesne ciarki, i zwalam się zchrzęstem w jakieś krzaki.Już leżąc, sięgam wykręconą ręką za plecy i palcami sztywnymijak mrożone parówki wyrywam przeklętą ampułkę. A potem niosą mnie między sobą na jakiejś nylonowej płachcie, wrzosowiskoprzesuwa mi się przed oczami, bo wiszę twarzą w dół jak zastrzelony jeleń.Słyszę ich kroki,słyszę cichy szelest ubrania, ale nie bardzo widzę nogi, bo przelewają się na nich kształty,jakby nieostre zdjęcie wrzosowiska, i ja sam widzę nieostro.Wrzucają mnie z blaszanym łomotem na gumowany greting w ładowni i wskakująjeden za drugim z łomotem ciężkich butów, ktoś niechcący przydusza mnie kolanem,wszędzie ostre, syntetyczne zapachy, obce i znajome zarazem, i mnóstwo bezsensownychdzwięków.Jakieś pikania, brzęczyki, narastające pulsowanie pędników, beczenie sygnałuawaryjnego, wszystko się trzęsie, a ja usiłuję odzyskać władzę w nogach, bo stąd jeszczemogę wyskoczyć.Nic z tego, mam tylko zdolność ruszania jednym ramieniem.Nadętydamski głos powtarza z tępym uporem: Właz zewnętrzny otwarty.Właz zewnętrznyotwarty .Prom kręci się wokół osi, rozkładając stabilizatory, ale wciąż coś jest nie tak,porykuje brzęczyk awaryjny, miga pomarańczowe światło.Właz zewnętrzny ciągle jest otwarty, prom sunie przechylony nisko nadwrzosowiskiem i widzę Sylfanę, jak goni go, cwałując na Jadranie.Dziewczyna zeskakuje wkońcu tuż przed klifem i wyciąga do mnie rękę, a ja wyciągam rękę do niej.I tak bardzo chcęjej dosięgnąć, ale pomiędzy naszymi dłońmi wciąż pozostaje sto metrów wypełnionejhuraganem pustki.Epilog 1Wszystkie rzeczy mają swój kresNoc nastaje po świetle porankaZniknie uśmiech i zniknie ślad łezZestarzeje się piękna kochankaRdza pokryje zwycięski mieczOkuleje też rumak bojowyTwój przyjaciel i wróg pójdą preczCzas oszroni twych synów głowyTylko pieśń będzie trwać niczym cieńTamtych dziejów, co dawno przebrzmiałyWielkich bitew czy wielkich klęskWiernych serc, które kiedyś kochałyLodowy Ogród, Saga o wojnie bogów (fragment)Martwy śnieg, który nadszedł tamtego lata, był inny, niż opowiadano.Zwykletwierdzono, że świat wtedy zaczyna się na nowo, pojawiają się nowe narody, a stare znikają, aludzie pamiętają tylko swoją mowę i to, jak należy robić różne rzeczy.Jak siać, jak stawiaćdomy i kuć broń.Tym razem jednak ludzie pamiętali, ale jakby nie wszystko.Wiedzieli, żebyła jakaś wojna bogów, ale o co i dlaczego, to już im umykało.W każdym razie Amitrajezostali Amitrajami, Ludzie Ognia Ludzmi Ognia, a Kireneni zaczęli rzeczywiście życie nanowo i tylko o Wężach jakoś się nie słyszało.Albo zapadli w swoje góry, albo zapomnieli,kim są, i rozpełzli się po Wybrzeżu %7łagli.Są jednak dwie rzeczy, które trzeba jeszcze opowiedzieć, żeby historia wojnyCzyniących, zwanej też wojną bogów, która omal nie zniszczyła świata, została opowiedzianado samego końca.Kiedy odeszli i Ulf, i mistrz Fjollsfinn, wybrano mnie nowym władcą miasta.Odtamtej pory wiecznie miałem pełne ręce roboty.Wciąż leczono w lazarecie na GórnymZamku wielu rannych z wojny, coś też trzeba było zrobić z dziećmi wyplutymi przez kraby,które były na wpół obłąkane, cały też czas trwała odbudowa i remonty zniszczonych części miasta.Zostało nam sporo statków porzuconych przez Węże i Amitrajów, więc jesprzedaliśmy, zaczęliśmy też handlować szkłem i żelaznymi narzędziami, które naszemanufaktury produkowały w dużych ilościach.Wysyłałem też okręty, by przeszukiwałyWyspy Ostrogowe, zwłaszcza od wschodniej strony.Nocni Wędrowcy rozdzielili się.Ci, którzy byli z Braci Drzewa, oczywiście zostali wOgrodzie, podobnie Kireneni, a Ludzie Ognia wrócili do siebie.Jednak wszyscy dokładniepamiętaliśmy, co się wydarzyło, i wciąż łączyła nas więz.Wciąż byliśmy Nitj sefnaar.Dlatego i Grunaldi, i Spalle, a także Sylfana co roku latem przypływają do Ogrodu.Czasmija, a każdy z nas nocą wychodzi, by patrzeć na Morze Gwiazd.Wszyscy wierzymy, żepewnego dnia znów spadnie z niego gwiazda.Na całej wyspie to tu, to tam powstawały kireneńskie osady i rodowe siedziby dlatych, którzy nie mogli znieść mieszkania za murami miasta.Wiele z nich zbudowano z pnidrzew, które kiedyś wspinały się na nasze mury, tworząc żywe drabiny.Teraz były to zwykłepnie.Rok po wojnie Czyniących wilcze okręty znów wyruszyły przez Wyspy Ostrogowe idlatego szybko doszły mnie wieści o tym, co działo się w Amitraju.Kiedy flota powróciła spod Lodowego Ogrodu, wybuchła wojna domowa.Panowałgłód i tyrania Czerwonych Wież
[ Pobierz całość w formacie PDF ]