Peter Watts Trylogia Ryfterów #3 Behemot

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ostateczniezdecydowała się na parę okularów wzmacniających światło, wyciągniętych zeschowka.Cały świat pochłonęła czerń i biel, wraz z milionami odcieni szarości.Widoczność wciąż była koszmarna, ale zakłócenia przynajmniej wysunęły się terazna pierwszy plan.Może ktoś przeżył, powtarzała sobie bez większego przekonania.Może burzaogniowa nie sięgnęła aż tak daleko.Była dobre dziesięć kilometrów od miejsca,gdzie MK zbuntowała się i doprowadziła do rzezi.Nigdzie bliżej nie znalazła żadnejkryjówki - żadnych kanałów burzowych ani podziemnych parkingów głębszych niżkilka poziomów, a nawet jeśli w okolicy istniało jakieś schronienie, to ocalalipacjenci raczej nie byliby skłonni podzielić się z nią tą informacją.Dlatego właśnieuciekła na wschód, mając nad głową łuki smug kondensacyjnych, aż w końcuznalazła schronienie w tunelu technicznym, przylegającym do opuszczonego kanałuprzepływowego, który wiercono od strony Zatoki Penobscot.Kilka lat temuszamani obiecywali, że kanał zapewni dostawy energii dla wybrzeża, od Portland ażpo Eastport, do końca świata.Rzecz jasna świat skończył się zanim jeszczezainstalowano pierwszą turbinę.Obecnie tunel służył jedynie jako schron dlakopiących ssaków przed krótkoterminowymi konsekwencjami ich własnejgłupoty.Dziesięć kilometrów wyboistych i zagruzowanych dróg, których nie naprawianood czasu wybuchu epidemii �ehemota.Prawdziwym cudem było, że Taka dotarła wbezpieczne miejsce zanim spadły pociski.Albo też byłoby tak, gdyby rakietynaprawdę spowodowały jakieś zniszczenia w miejscu, przez które właśnieprzejeżdżała.Była przekonana, że było wprost przeciwnie.W rzeczywistości była całkiempewna, że bomby nigdy nawet nie dotknęły ziemi.Wzgórze, na które wjeżdżała, pięło się w górę przez najbliższe sto metrów.Wpołowie wzniesienia drogę zagradzały świeże resztki po jakimś przydrożnymbudynku, który zawalił się w czasie ataku.Teraz przypominał jedynie ogromnerumowisko dymiących pustaków.Nawet okulary Taki nie były w stanie rozgonićcieni zalegających pośród ruin, równych linii, ostrych kątów i ciemnych, pustychrównoległoboków.Zbocze było zbyt strome dla ograniczonych możliwości poduszek powietrznychMiki.Ouellette zostawiła van samemu sobie i zaczęła obchodzić gruzy.Cegły wciążbyły gorące w dotyku.%7łar bijący od wypalonej ziemi przenikał przez podeszwy jejbutów, subtelne ciepło, nieprzyjemne wyłącznie przez autosugestię.Po drugiej stronie ruin zaczęła napotykać przedmioty, które zachowałyprzynajmniej szczątkowe podobieństwo do ludzkich kości.Wdychała prochyumarłych.Zapewne część z tych, których obecnie wciągała do płuc, umarłabyjeszcze wcześniej, gdyby nie jej starania.Być może któraś z osób, która otrzymaładzisiaj od niej pomoc, wciąż żyła, mimo wszystko.Czerpała z tej myśli lichąpociechę, dopóki nie wdrapała się na szczyt pagórka.Ale nie.Rozciągający się przed nią widok był takim samym obrazem nędzy i rozpaczyjak trasa, którą właśnie pokonała - migotliwe wybuchy białych płomieni rozjarzałypanoramę na równi pociemniałą od zmroku, co od sadzy.Ta ziemia nie zostałaspustoszona przez pociski ani mikroby, nie tym razem.To, co do tego doprowadziło,wciąż widoczne było w oddali - mały, ciemny owal na niebie, niewiele ciemniejszyod chmur w tle, zawieszony zaledwie kilka stopni nad horyzontem.PoczątkowoTaka przegapiła go, nawetmimo okularów.Jego zarys był niewyrazny, skrzący bladą poświatą zakłóceńwywołanych przez nadmiernie pobudzone, zbłąkane fotony.Jednak język ognia, który buchnął z jego brzucha w następnej chwili widocznybył nawet gołym okiem.A więc nie pocisk.Nie mikrob.Podnośnik, gotujący oddalonym terenom takąsamą ognistą kąpiel, jaką zgotował już pierwszemu planowi.A z tego co Taka Ouellette wiedziała, ona sama była przyczyną jego wizyty.Och, nie było to pewne.Zakrojone na szeroką skalę czystki wciąż zdarzały siępod różnymi oficjalnymi pretekstami.W rzeczywistości był taki okres, gdyprzeprowadzano je rutynowo, we wczesnych, pełnych paniki dniach, kiedy ludziemyśleli, że będą w stanie opanować �ehemota, jeśli tylko zdobędą się na odwagę, bypoczynić drastyczne kroki.Zaprzestano tego, gdy stało się jasne, że N'Am marnujecałe swoje zapasy napalmu bez zbytniego efektu, ale na dzikszych terenach nazachodzie wciąż jeszcze praktykowano tego typu rzeczy.Istniała równieżmożliwość, że tego typu posunięcia mogły zostać podjęte przez KRASZ bezuprzedniej ewakuacji personelu polowego, choć Taka wątpiła, aby nawet ktoś takijak ona został wyrzucony aż tak poza nawias.Ale nie tak daleko stąd, nie tak dawno, wypuściła na świat potwora.Powodzie iburze ogniowe wydawały się kroczyć w ślad za tego typu wydarzeniami, a Takaniemal nie pamiętała czasów, kiedy wierzyła w przypadki.Istniał cały szereg prawdopodobnych przyczyn.Być może jakiś zbuntowanyautopilot z wadliwym oprogramowaniem dał się oszukać literówce, przez co spaliłniewłaściwy obszar.A może był to ludzki pilot, którego zwiodło przeinaczonekodowanie, rozkazy usłyszane błędnie przez szumy tła i zakłócenia.%7ładen z tychszczegółów nie miał znaczenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki