Peter Berling Dzieci Graala 01 Dzieci Graala

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Najmilsza, ty jesteś i pozostaniesz ladacznicą! Laurencja objęła czule wychowankę izaczęły się całować jak szalone.Z rosnącym pożądaniem błądziły rękoma po swych ciałach,aż osunęły się jeszcze raz na łoże.Wtedy jednak Klarion wyrwała się. Czekają na mnie!Hrabina zadzwoniła po tragarzy, one zaś udały się do głównej bramy, gdzie zastałyEliasza udzielającego Hamonowi ostatnich wskazówek co do podróży.Laurencja pożegnała Klarion przed opuszczaną kratą.Z synem żegnać się nie zamierzała.W ciemnej komnacie Williama skrzypnął cicho otwór w podłodze pod pustym łóżkiem. Williamie! szepnął głosik Jezy. Williamie!Nie usłyszała odpowiedzi.A wokół panowała ciemność.Tylko światło księżyca wpadałoprzez zakratowane okno.Dziewczynka popchnęła klapę jak mogła najmocniej i zajrzała dośrodka z rosnącym niepokojem, który przemienił się w strach. Nie ma go powiedziała ze smutkiem do przytrzymującego ją Rosza. Na pewno? Jak śpi, to chrapie odparła cicho. Zabrali go stąd! Na statek! rzucił Rosz i pociągnął dziewczynkę za nogi.Klapa strzeliła nad ichgłowami. Na statek! parsknął z wściekłością. A nie mówiłem?Popełzli korytarzem z powrotem, aż dotarli do otworu w murze, skąd mogli dostrzectowarowy żaglowiec przy nabrzeżu.Jeszcze nie odpłynął! Chodz! powiedział Rosz energicznie. Nie oszukają nas!Zeszli na dół ukrytymi w murze krętymi schodami, macając przed sobą w całkowitejciemności. Pójdę spakować nasze rzeczy oznajmiła Jeza szeptem.Gdy szło o decydujące zdanieco do włóczęgi i przygód, zawsze była pierwsza; przygotowanie i przeprowadzeniewszystkiego należało do Rosza.Teraz znów komenderowała: A ty zakradnij się do kuchnipo szynkę i jabłka.Potrzebny nam prowiant!Taki podział pracy chłopiec uznał za sprawiedliwy i tylko aby wykazać się fachowąwiedzą, napomniał Jezę: Zabierz wełniane ubrania i ciepłe derki.Na morzu nocami jest bardzo zimno! Spotkamy się przy pochylni, koło pomieszczeń na paszę, za stajniami szepnęła Jeza.Na schodach mógłby nas ktoś spotkać. A potem zjedziemy tym ukrytym spustem i wylądujemy dokładnie przy statku..albo w wodzie! dokończyła dziewczynka.Podczas gdy Jeza, mimo fantazji i nieustannej gotowości do wymyślania wciąż czegośnowego, zawsze zachowywała niejaką ostrożność, Rosz przeciwnie, w miarę jak corazbardziej wciągała go przygoda, przemieniał się z uważnego, wytrwałego badacza w szaleńczoodważnego wykonawcę.Strachu oczywiście nie znali oboje. Nie pleć głupstw! oburzył się Rosz. Przecież nigdy nie byliśmy na dole obstawała przy swoim Jeza. Ale ja to wiem! upierał się chłopiec. A ja wiem, że to niebezpieczne, tak jak utonięcie.I dlatego jest takie piękne! roześmiała się w ciemności dzwięcznym jak srebro śmiechem elfa. Zwłaszcza jeśli o tymnikt nie wie.Teraz Rosza naszły wątpliwości. Ale trzeba powiadomić Williama! Przecież musi nas jakoś ukryć! Eee, tam!.Ukryjemy się na statku sami, a jak będziemy na morzu, zrobimyWilliamowi niespodziankę.Rosz wiedział, że dalszy sprzeciw nie ma sensu. Musimy się pospieszyć, bo odpłyną bez nas!W ten sposób miał przynajmniej ostatnie słowo.Teraz każde z dzieci udało się w swojąstronę.LEKTYKAOtranto, jesień 1245Z Kroniki Williama z RoebrukuByło już dobrze po północy, kiedy nasz orszak wreszcie wyruszył.Obudziłem się nakrótko, gdy lektyka zaczęła się kołysać.Zobaczyłem jeszcze, że do drugiej wsiada młodapanna.To była pewnie ta piękna Klarion, przyrodnia siostra Hamona czy też wychowankahrabiny.Wręczono jej dwa tobołki, takie same jak wówczas, gdy Jezę i Rosza zabierano z chatyLoby.Wyobrażam sobie, jak stanowczo te prawdziwe dzieci przecież już je trochępoznałem zaprotestowałyby dziś przeciw takiemu opatuleniu!Ciekawe, kiedy te szkraby znów zobaczę? %7łe nie po raz ostatni skrzyżowały się naszedrogi, byłem już wtedy absolutnie pewny.Jakże odległą przeszłością wydawała się terazFrancja i jej pobożny król, a nawet Monts�gur! Gdyby nie dzieci, które wciąż wspominałyutraconą tam matkę, zapomniałbym dawno i o tej twierdzy.Zanurzyłem się w nowe życie,byłem innym człowiekiem, przypadkowo noszącym nadal to samo imię.Nie pojmowałem,dlaczego Bóg roztacza nade mną pieczę, chociaż służyłem Mu mniej niż kiedykolwiekprzedtem; ledwie się jeszcze trochę modliłem, zdając się z całkowitą beztroską na łaskęOpatrzności, a jednak, mimo braku skruchy z mej strony, Pan ofiarowywał mi rozkosz, nadewszystko zaś pewność siebie.Tymczasem, rozpatrzywszy rzecz dokładnie, istniało niewiele powodów, żeby być w takufnym nastroju.Miałem przed sobą niechybnie uciążliwą podróż, w której nie wiadomo, conas czekało.Naszym najbliższym celem była Lucera.Tam żołnierzy hrabiny miała zastąpićzałoga saraceńskiego garnizonu.Otranto nie mogło przecież pozostać bez ochrony.Saracenimieli nam towarzyszyć do Cortony, gdzie Eliasz wyznaczył pierwszy dłuższy popas.Tegowszystkiego dowiedziałem się od Hamona, który ledwieśmy opuścili Otranto, skierowałkonia ku mojej lektyce. A najgorszy odcinek ciągnął młodzieniec to przebycie Abruzzów, gdzie nikt nie jestbezpieczny, bo zarówno papiescy, jak i cesarscy dowódcy wysyłają tam podjazdy.Dalejbędzie łatwiej, bo przejścia przez Apeniny i Alpy trzyma mocno w ręku Hohenstauf.Miałem wrażenie, że Hamo jest niezmiernie zadowolony, iż znalazł we mniedoświadczonego w podróżowaniu i rozumnego partnera do rozmowy, przy którym nie musiał,jak wobec podległych mu teraz wiarusów, odgrywać mądrego, wszechwiedzącego wodza.Polegał głównie na prostym sierżancie, starym piracie o pałąkowatych nogach.Guiscard zAmalfi, o normańskim rodowodzie, służył niegdyś jako bosman u nieżyjącego już admirała iprzeżeglował wszystkie zakątki Morza Zródziemnego, nim jako hrabiowski zbrojmistrz stałsię szczurem lądowym w kasztelu Otranto [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki