Posadas Carmen de Zaproszenie na morderstwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kroczyliśmy w ciszy, aż wkońcu zaczęłam coś mówić o tym, jak wszystko jest dobrze utrzymane,o jedynym krzewie róży, i o tym, jak to miło mieszkać niemal na wsi, zdala od miejskiego zgiełku, ale on nie dał mi dokończyć.Zbliżył się dokrzewu i szybkim, fachowym ruchem ściął najpiękniejszą różę, jaka nanim kwitła. Chciałbym, żebyś zachowała to na pamiątkę, jest bez kolców. Nie ma róży bez kolców uśmiechnęłam się. Przynajmniej takmówi przysłowie. To prawda.Usuwam je jeden po drugim.Robię tak od czasu,kiedy umarła.Nie przyszło mi do głowy nic innego, jak zapytać: Pedro, dlaczego wcześniej powiedziałeś, że przypominam ciOlivię?Nie odpowiedział na pytanie, tylko zadał swoje: Agato, mogę do ciebie zadzwonić któregoś dnia? Bardzochciałbym cię znów zobaczyć. Początek tygodnia namiętnościZawsze mówi się, że nieszczęścia chodzą parami, a ja nie mampojęcia, czy ta mądrość ludowa ma jakiś odpowiednik w sytuacjiodwrotnej, bo co do sytuacji szczęśliwych również mam wrażenie, żelubią chodzić pod rękę.Z tego co wiem, na taką masę szczęścia używasię słowa aristotiquia i ma ona wiele wspólnego z kapryśnością boginiFortuny, która tak lubi pogrywać sobie z nami, poczciwymiśmiertelnikami.Powyższy, jakże retoryczny (i niezbyt oryginalny) wstęp wiąże sięz tym, że zupełnie znienacka znalazłam się, tak, właśnie ja, mała AgatitaUriarte, w niewidzianej od wieeelu lat, a może nawet bezprecedensowej,sytuacji miałam w perspektywie dwa romantyczne spotkania.Racja,wyrażenie może nieco na wyrost, gdy się wszystkiemu przyjrzeć, lecznie można zaprzeczyć, że zarówno Pedro Fuguet, jak i Vlad Romescuwyrazili życzenie zobaczenia mnie, w związku z czym mój nieskalany (imęczeński) grafik towarzyski nagle stał się napięty do przesady.Dwóchfacetów, dwóch, i to w tym samym tygodniu!, kręciłam głową.Jak ja topogodzę? Jak widywać się jednocześnie z tym i z tamtym? Na szczęściePedro Fuguet (który zaczynał mi się naprawdę podobać, tak namarginesie) po tym, jak zadeklarował chęć ujrzenia mnie ponownie,zapowiedział, że zadzwoni dopiero za kilka dni, po powrocie ze zjazdulekarzy.Idealnie.Przezorna Fortuna postanowiła, jak widać, zadbaćnawet o szczegóły rozkładu jazdy, a dzięki temu zyskałam czas, byzobaczyć się z moim prześlicznym Vladem Romescu, który następnegodnia obwieścił swój przyjazd.Zamierzałam powtórzyć swojąpropozycję, aby w ramach oszczędności nocował u mnie.Tak oto ja, królowa samotnych serc, wkroczyłam w ten osobliwytydzień namiętności i pasji (ale nie w biblijnym znaczeniu tego słowa),który rozpoczął się od następującej rozmowy telefonicznej. �gata? To ty? Koszmarnie cię słyszę, poczekaj, zerknę może,czy na zewnątrz będzie lepszy zasięg.Po tych słowach nastąpiły brzdęki talerzy, łyżeczek i jakaśwrzawa, a po chwili znowu usłyszałam głos Vlada Romescu, tym razemo wiele czystszy.Okazało się, że znajduje się w kawiarni nieopodalmojego domu i dzwoni zgodnie z tym, co ustaliliśmy. Ale tylko po to, żeby pozdrowić cię, nie przejmuj się&A ja na to: & ?A on: & nie nie, nie musisz się tak o mnie troszczyć, mogę pójść dohotelu, zostało mi jeszcze trochę pieniędzy.A ja na to: & & !!!A on: No dobrze, skoro tak nalegasz&A ja: & !On: W porządku, niech będzie.Ale nie musisz mnie szukać, samtrafię.Ja: & & ?!I on w końcu: Drugie piętro w głębi, po lewej? Zwietnie, widzimy się zachwilę.Całuję.Przytoczyłam całe zdania wypowiadane przez Vlada, a tylkowykrzykniki i wielokropki z moich odpowiedzi.Naszą rozmowęzapisałam w ten sposób nie dlatego, że trenuję korzystanie ze znakówinterpunkcyjnych, ani nie z literackiej filuterii, lecz dlatego, że jego głosw słuchawce tak mnie onieśmielał, iż sama interpunkcja właściwienajlepiej oddaje moje jąkanie się i głupawe powtórzenia.Całkowitezmieszanie wydaje się moim tradycyjnym stanem, kiedy mowa oVladzie Romescu (a co dopiero, kiedy jest obok), ale wynika także ztego powodu, że zapraszając go do siebie, przypomniały mi siępodejrzenia, jakie pod jego adresem wysuwała madame Serpent ledwiekilka dni wcześniej. Co ty wyprawiasz, do diabła ciężkiego? wyrzucałam sobie jeszcze ze słuchawką przy uchu. Czy przystoidzielić to samo mieszkanie z kimś takim jak Vlad? A nie byłobyroztropniej spotkać się z nim na chwilę i już? No bo co tak naprawdęmożesz o nim wiedzieć? Niewiele, w tym praktycznie nic dobrego.Właściwie tylko tyle, że według Olivii był on skłonny pójść do łóżka zpierwszą lepszą (i pierwszym lepszym), o ile to leżało w jego interesie.%7łigolak, a przy tym ulicznik.A madame Serpent nie wyklucza nadodatek, że morderca.Niezła sztuka, nie ma co.To bardzo typowe dla mnie.Coś robię, a już chwilę potemzaczynam dostrzegać wszystkie niekorzystne strony.Tylko że tymrazem było zbyt pózno, żeby się wycofać.Vlad za chwilę miał być poddomem, błyskawicznie zbliżał się do moich drzwi, już-już miał wcisnąćdomofon, a ja tu stałam, wciąż ze słuchawką w ręku, nie mając szansyprzyjrzeć się paciorkom tego intrygującego różańca wątpliwości itajemnic, które właśnie wywlokłam.Jak zareagowałam w tej sytuacji? Brzmi nieprawdopodobnie, alejedyne, co zdołałam zrobić, to poprawić włosy.Wcale nie po to, abyprzepędzić z głowy ponure myśli bez żartów! lecz po prostu z tegopowodu, że moje włosy wyglądały tragicznie, jeden wielki kołtun,prawdziwy koszmar, sądząc po widoku, jaki zapewniało lustro przystoliku z telefonem.Może je trochę uporządkuję, oj, litości, lepiejzwiązać w koński ogon, no i nie zaszkodzi nałożyć trochę szminki ituszu do rzęs.Zaraz, zaraz, oszalałaś, nie ma czasu, jeszcze zrobisz zsiebie stracha na wróble& ale w sumie, tylko ociupinkę pudru, tylkojedno maznięcie pędzelkiem, a potem szybkie związanie włosów, bozaraz powinien nadejść.O, widzisz? Mówiłam ci, już tu jest.O matko!Dzwonek.Aby opowieść zachowała kolej rzeczy, a sukcesywnie dokładanepaciorki złożyły się w jeden różaniec, muszę poświęcić kilka zdańnaszemu powtórnemu spotkaniu.Choćby po to, żeby opisać chwilę, gdyotwierałam drzwi, a on stał po drugiej stronie, z krwi i kości, blondyn,niczym wspaniała zjawa na moim ponurym i dość cuchnącym piętrze(ale nie opiszę niech to będzie mój sekret przyjemny).Po to, byopisać, że gdy przekraczał mój próg, jego wspaniały uśmiech na mójwidok ani trochę nie przygasł, choć byłam poczochrana, miałam zlenałożoną szminkę oraz minę skończonej ciamajdy (sekret pocieszny).Ipodkreślić na koniec (sekret bolesny, wszak w winnicy Pana Naszegonie mogło i tego zabraknąć), że praktycznie nie miał przy sobie bagażu,w związku z czym musiałam przeczuwać, że jego odwiedziny potrwająkrócej niż paternoster.Tak oto rozpoczął się pobyt Vlada u mnie.Pocałunek napowitanie, kilka słów wdzięczności za zapewnienie mi zchronienia ,wypowiedzianych dosłownie w ten sposób, z literą z na początku, iokraszonych włoskim akcentem tak cudownym, że do łamania serc niepotrzebował on już wsparcia, jakim było to wspaniałe ciało [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki