Sington Philip Złoto Zoi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeszcze pół godziny i byłoby za pózno.W przypadku ikon z Nowgorodu, tych przeszmuglowanych z Rosji, uczepił się tej samejwymówki.Ratował skarby, które inaczej przepadłyby, przedmioty, o które świat nie dbał anitrochę.Tyle że tym razem była to prawda.Wkrótce się dowiedzą - Lindqvist, Cornelius, Demiczew.Odkryją, że to on zabrał doku-menty, i założą najgorsze: że zawierają one coś ważnego, coś, co może zostać wykorzystaneprzeciw nim.Mniej oczywiste jest, co z tym zrobią.Najprawdopodobniej postarają się o nakazaresztowania.Policja będzie czekała na niego na lotnisku.Mogą nawet kontrolować księgi ho-telowe, żeby sprawdzić, czy się gdzieś nie zameldował.Cornelius i jego ludzie są w stanie tozałatwić.Mają kontakty w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.Są podłączeni do spraw wagipaństwowej.A on ucieka, ale dokąd? Dokąd tak naprawdę może uciec?Na obrzeżach miasta zjeżdża na pobocze.Wieczorny ruch narasta.Mija go nieskończonaprocesja reflektorów, oślepiają go, mknąc w dół wzgórza.Ludzie spieszą do domów, ich cele sąokreślone i stałe.Przeciwnie niż jego.Jego życie rozgrywa się w innym rytmie i poddane jestdziałaniu rozmaitych sił.Przy urodzeniu został naznaczony samotnością.Listy leżące na miejscu pasażera są zgniecione i zabrudzone.Dostrzega datę; lipiec 1933.Rozmazane słowa napisane czarnym atramentem, których nie może odczytać.Ogląda się przezSRramię na stosy pudełek na tylnym siedzeniu.Musi je ukryć.Musi znalezć bezpieczne miejsce,im szybciej, tym lepiej.Firma wynajmująca samochody poda jego numer rejestracyjny policji.Jeżeli go zatrzymają, Lindqvist odzyska dokumenty.Przychodzi mu do głowy tylko jedno miejsce.W biurach Expressen" wciąż wrze praca.Przez hartowane grube szkło Elliot widzi rzę-dy biurek, wszystkie zajęte, przy wszystkich pracują ludzie, żeby dotrzymać terminów.Ludziebez marynarek wchodzą i wychodzą, przystają przed odbiornikami telewizyjnymi nastawiony-mi na stacje Reuters albo BBC World i ruszają dalej.Szuka Kerstin �stlund, ale nigdzie jej niedostrzega.Recepcjonistka dzwoni na jej numer wewnętrzny.Ktoś podnosi słuchawkę, ale to nieKerstin.- Nie ma jej.- Recepcjonistka jest po czterdziestce, mocno umalowana, z trwałą domo-wej roboty.- Chce pan zostawić jakąś wiadomość?- Nie wie pani, gdzie mógłbym ją znalezć? To pilne.Recepcjonistka powtarza wiado-mość.Rowerzysta zostawia paczkę i rusza do windy.W centralce telefonicznej zapalają sięświatełka przychodzących rozmów.- Próbował pan dzwonić na jej komórkę?W jej głosie słyszy sztuczną słodycz, jakby mówiła o chorej osobie.- Tak, nie odpowiada.Recepcjonistka przykłada palec do słuchawki,- Chwileczkę.On już idzie.- On?- Mats, praktykant.Mats pojawia się sumiennie na pilne wezwanie.Ma rude włosy i nosi ciemny dwuczę-ściowy garnitur, zbyt obszerny dla niego.- Szuka pan Kerstin �stlund?Chłopak obejmuje wzrokiem pociętą twarz i zabandażowaną rękę Elliota.- Tak.Mam informacje związane z ważnym artykułem, nad którym ona pracuje.Na słowo ważny praktykant unosi brwi.- Czy nikt nie wie, gdzie ona jest? Mats chrząka.- Hm, no cóż, raczej nie.Pomiędzy rutynowymi rozmowami recepcjonistka obserwuje ich bacznie.SR- Raczej nie? Przecież tutaj pracuje, tak? Mats unosi ramiona.- Tak naprawdę to nie.To znaczy czasami.Przychodzi czasem na zastępstwo.Elliot czuje panikę w żołądku.- Myślałem, że jest reporterką.Pracowała nad artykułem.Powiedziała.Recepcjonistka uśmiecha się współczująco i nachyla się bliżej.Elliot widzi przejęcie wjej oczach, zachwyt, że może popisać się wiedzą.Większość osób w tym budynku prawdopo-dobnie nie zna nawet jej nazwiska, ale ignorancja nie jest wzajemna.Ona ma w głowie dossierniemal każdego z nich.- Pracowała tutaj jako studentka.W lecie.Teraz jest tylko.- Zerka bezradnie na Matsa.-Po tym, co się stało, wie pan, ludzie chcieli jej pomóc, ale.- Ale co?Wzrusza ramionami, jakby reszta była oczywista.- Cóż, nie należy do zespołu.Nie jest w stanie.Elliotowi robi się gorąco, kręci mu się w głowie.Przytrzymuje się biurka.- Nic panu nie jest?- A co się stało?Mats splata ramiona na piersi, jakby osłaniał się przed zakłopotaniem.- To nie tajemnica - odpowiada recepcjonistka.- Straciła dziecko.A nie ma nic gorszego,prawda? Nic gorszego na świecie.Mówi jak ktoś, kto przeczytał o tym w kolorowym magazynie.- Może mi pani podać jakieś namiary na nią? Jej domowy telefon, jej adres?Recepcjonistka kręci głową.- Przepraszam, ale nie wolno nam przekazywać informacji na temat personelu.- Powiedziała pani, że ona nie należy do personelu.Proszę posłuchać: naprawdę muszę jąznalezć.To ważne.Recepcjonistka się waha.Mats gładzi szczecinę na brodzie, trochę zaciekawiony, możesię zastanawia, czy jest w tym jakaś okazja, jakaś dziennikarska okazja, która wyniesie go wgórę po szczeblach kariery.Albo okazja, żeby coś schrzanić.- Mam ważną informację - dodaje Elliot, patrząc mu w oczy.Praktykant przełyka ślinę.- A ten temat, nad którym pracowała - mówi.- Co to było?Obłożony kamieniem budynek mieszkalny w północnej części Sztokholmu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki