Stanisław Lem ledztwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Tak, panie poruczniku wyprostował się policjant. Gdzie było ciało? Jak miałem służbę? W trumnie. Sprawdzaliście? Tak. Otwieraliście drzwi? Nie.Zwieciłem latarką przez okno. Szyba była rozbita? Nie. A trumna? Proszę? Czy trumna była otwarta?50 Tak. Jak leżały zwłoki? Zwyczajnie. Dlaczego są nie ubrane?Policjant ożywił się. Pogrzeb miał być dzisiaj, panie poruczniku, a z tym ubraniem to cała historia.Odkąd jego żona uciekła to było dwa lata temu mieszkał z siostra.Strasznie ciężkakobieta, nikt nie może dojść z nią do ładu.Tego ubrania, co je miał na sobie, jak umarł(bo to się stało przy śniadaniu) nie chciała dać, niby że szkoda, bo za nowe.Miaładać stare, ale jak przedsiębiorca pogrzebowy przyjechał, to nie dała nic, powiedziała, żeufarbuje na czarno takie jedno gorsze, a on nie chciał jechać drugi raz i wziął go, jak był.Dziś miała to ubranie przynieść. Gregory, pojadę już, nic tu po mnie powiedział nagle S�rensen, który zdawałsię przysłuchiwać rozmowie. Da mi pan wóz? Może pan wziąć auto z posterunku. Zaraz.Pomówimy o tym rzucił Gregory.S�rensen drażnił go. Postaram sięo coś dla pana dodał jednak.Patrzał na pomięty brezent.Pamiętał dobrze wyglądzmarłego, choć widział go tak krótko.Był to człowiek pod sześćdziesiątkę.Miał spra-cowane dłonie, dużo ciemniejsze od twarzy.Prawie łysą czaszkę pokrywała nad kar-kiem i skroniami siwa szczeć.Szczególnie wrył mu się w pamięć wyraz zdziwienia niedomkniętych, zmętniałych oczu.Miał ochotę zrzucić płaszcz było coraz goręcej.Niecierpliwił się, obliczał, jak szybko promienie słońca dotrą w głąb tego ocienionegodotąd miejsca.Trzeba by koniecznie zdjąć przedtem wszystkie odciski.Chciał już posłać policjanta na szosę, kiedy zobaczył swoich ludzi.Poszedł im na-przeciw. No, jesteście.Nie bawcie się tak, bo śnieg topnieje.�omas, najwięcej zależy mi natych śladach miedzy oknem i drzwiami.Niech pan dobrze podsypie talkiem, �omas,śnieg jest mokry.I leciusieńko, żeby się wszystko nie rozlazło! Pojadę teraz do miastecz-ka.Zmierzcie, co się da, i odległość do wody, tam, za krzakami, jest strumień.Parę zdjęćogólnych i przeszukajcie dobrze brzeg, może tam coś przegapiłem. Niech pan będzie spokojny, Gregory powiedział Wilson.Niósł swoją płaskąwalizę na pasie przerzuconym przez ramię.Obijała mu się o biodro i wyglądało, jakbyutykał. Niech pan przyśle po nas maszynę, dobrze? dodał w przejściu. Na pewno.Gregory poszedł ku szosie, zapomniawszy o S�rensenie.Kiedy się obejrzał, doktorszedł za nim z miarkowanym pośpiechem.Sznury, odgradzające miejsce wypadku, byłyjuż zdjęte.Dwu ludzi wyciągało bentleya z rowu.Przed mostkiem stało ich auto, zwró-cone w stronę Londynu.Nic nie mówiąc, Gregory siadł z przodu, obok Callsa.Doktorprzyspieszył kroku, bo silnik już warczał.Minęli policjanta z patrolu drogowego i skrę-cili do Pickering.51Posterunek mieścił się w piętrowym domu, na rogu placu rynkowego.Policjantzaprowadził Gregory ego na piętro.Był tam korytarz z drzwiami po obu stronachi z oknem na końcu, przez które widać było dachy parterowych domów po przeciwle-głej stronie placu.Komendant wstał na widok wchodzącego.Był rudy, długogłowy, z czerwonawym pa-skiem odciśniętym w połowie czoła; jego czapka leżała na stole.Przy pierwszych słowach zatarł kilka razy ręce.Uśmiechał się nerwowo bez śladuwesołości. No, wezmy się do roboty westchnął Gregory, siadając. Jak tam z tymWilliamsem, nie wie pan? Będzie można z nim mówić?Komendant pokręcił głową. Wykluczone.Złamanie podstawy czaszki, poruczniku.Telefonowałem przed chwi-lą do Hackey.Jest w szpitalu, całkowicie nieprzytomny.Zrobili mu rentgena.Lekarzemówią, że to potrwa jakiś czas, jeśli, ma się rozumieć, w ogóle z tego wyjdzie. Tak? Proszę pana, pan zna przecież swoich ludzi.Niech mi pan powie, ile wart jestten Williams? Dawno w policji? No, wszystko, co pan o nim wie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki