Vlugt Simone van der Zjazd szkolny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Olaf zdawał wtedy egzamin.Zaraz potem przyszedł do domu.Powiedziałam torównież policji.- Czyli nie poszedł na randkę z Isabel?Pani van Oirschot się prostuje.Obserwuję, jak zmienia się jej wzrok, a w głosiepojawia się coś, co mi się nie bardzo podoba.Traktuje mnie jak drapieżne zwierzę, którewypatruje ofiary.Niespokojnie poruszam się w fotelu, patrzę na zegar i przymuszam się do uśmiechu.- Dziękuję, było mi bardzo przyjemnie, ale już muszę iść.Dziękuję za kawę.- Zostań.- Jej �[os brzmi chłodno i nagle wiem, skąd to zimne spojrzenie u Olafa.Pochyla się nade mną, dokładnie tak, jak czyni Olaf, i mówi:- Nie przyszłaś się nacieszyć moją gościnnością, prawda?Nie odpowiadam.Biorę torebkę i lekceważąc jej zaproszenie, wstaję.- Muszę już iść.Do widzenia.Jest za dziesięć dwunasta.- Sabine! - wola za mną pani van Oirschot.Zatrzymuję się w drzwiach.Podchodzi do mnie, lecz ja się jej nie lękam.Odpowiadam tym samym wyczekującym spojrzeniem.Ta drobna kobieta nie zatrzyma mnie.Widzę, jak jej wzrok się zmienia.Stoi, splatając dłonie.Milczenie zawisło nad namijak miecz.Kiedy się wreszcie odzywa, jej pytanie mnie zaskakuje.- Czy ty naprawdę jesteś jego dziewczyną?- Byłam nią.- A on już o tym wie?Po krótkim wahaniu zaprzeczam.- Obawiałam się tego - dodaje, potwierdzając swoje przewidywania.- Czego się pani obawiała?- Powiedziałam ci: Olafowi trudno utrzymać związek.Nie wiem dlaczego.Eline niemogła mi tego wyjaśnić.Może ty potrafisz?Słyszę, jak zegar bije dwunastą.- Przykro mi, naprawdę muszę już iść.- Odwracam się, prawie biegnąc.Drzwi sązamknięte na łańcuch.Szarpię się z nim przez chwilę, spodziewając się ręki na swoimramieniu.Kiedy w końcu wypadam na ulicę, słońce świeci mi prosto w twarz.Przy końcu ulicy słyszę dzwięk głośnego silnika.Powinnam iść w tym kierunku, leczskręcam na prawo.Nie obchodzi mnie to, czy pani Oirschot mnie obserwuje: zaczynam biec.Samochód się zbliża, i zatrzymuje przed drzwiami, którymi właśnie wybiegłam.Spoglądamza siebie: czarny peugeot.Drzwi są zamknięte, nikt nie wychodzi.Czym prędzej się chowamza rogiem, jakby oczekując, że zaraz ktoś mnie zawoła po imieniu.Lecz za mną panuje cisza.Dla pewności mijam jeszcze parę bocznych uliczek idę szybko wąską ścieżką na skwer i tamodczekuję chwilę.Dopiero kiedy wracam do równowagi, zaczynam szukać samochodu.Mamjeszcze spory kawałek.Szybko wsiadam, blokując drzwi.Biorę komórkę i sprawdzam pocztę głosową.Znowu sześć wiadomości.Nieodsłuchuję ich, włączam silnik i jadę w kierunku poczty.32Haverkamp.W książce telefonicznej nazwisko to zajmuje całą kolumnę.Zaczynam odpierwszego z góry, ale już przy trzecim jestem pod właściwym numerem.- Eline Haverkamp, słucham - odpowiada młody, dzwięczny głos kobiecy.- Dzień dobry.Mówi Sabine Kroese.Nie znamy się, ale mam wrażenie, że jest ktoś,kogo obie dobrze znamy: Olaf van Oirschot.Zapada cisza.- Halo, słyszysz mnie? - pytam, kiedy milczenie zaczyna się przeciągać.- Tak.Co się dzieje z Olafem?- Nic takiego, poza tym, że chodzimy ze sobą i.- Bądz ostrożna - przerywa mi Eline.- Co takiego?- Nie jest takim sympatycznym chłopakiem, na jakiego wygląda.Mówię z własnegodoświadczenia.- Dlatego dzwonię.Czy mogłabym do ciebie wpaść?- Teraz?- To bardzo ważne.- No dobrze.Mieszkam w dzielnicy Schooten.Znasz ją?- Tak, pochodzę stąd.Jestem teraz na poczcie na Middenweg, będę u ciebie zapiętnaście minut.Odwieszam słuchawkę.Przepisuję adres z książki telefonicznej.W chwilę pózniejjadę w kierunku Schooten, podmiejskiej dzielnicy Den Helder.Przypominam sobie, że tumieszkała dawniej Miijam.Ulicę, na której mieszka Eline Haverkamp, znajduję łatwo, i nie mam problemów zzaparkowaniem.Zatrzymuję się przed jej domem.Kiedy zamykam samochód, otwierają siędrzwi domu.Stoi w nich młoda kobieta w moim wieku i uśmiecha się do mnie.Przechodzęwąską ścieżką przez ogródek; witamy się u wejścia mocnym uściskiem dłoni.- Cześć - mówi Eline.- Wejdz, proszę.Nie przewróć się o torby z zakupami, właśniewróciłam z supermarketu.- Na cały tydzień, sądząc po ilościach - śmieję się, omijając sprawunki.- Tak, to prawda.Nie ma innego wyjścia, kiedy się pracuje na okrągło.- Napijesz się kawy?- Nie, dziękuję.Dopiero piłam.Miałabym ochotę coś zjeść.Tego mi jednak nie wypada mówić.Siadam więc wdużym pokoju, rozglądając się wokół.Przytulnie tu, i w moim guście.Dużo pomalowanegona biało drewna i zielonych roślin.Wielka półka z książkami zajmuje prawie całą ścianę.- Przejdzmy od razu do rzeczy: bądz ostrożna z Olafem - mówi Eline, siadając izapalając nerwowo papierosa.- Byliśmy z sobą przez rok, lecz tylko przez pół roku był tonaprawdę szczęśliwy związek.- Dlaczego?- Dlaczego? - wzrusza ramionami.- Dominował, był zaborczy.Od momentu, kiedyprzystałam na to, by zostać jego dziewczyną, uznał mnie za swoją własność.Musiałam mupoświęcać każdą wolną chwilę.Ze swoimi przyjaciółmi nie mogłam już rozmawiać sama, bozawsze chciał być przy mnie.Kiedy planowałam coś samodzielnie, zaczynał protestować jakmałe dziecko.Potrafił przekraczać dozwolone normy, wszczynał kłótnie, przepraszał izaczynał wszystko od początku.Miło było tylko wtedy, kiedy robiłam dokładnie to, co chciał.Patrzy na mnie badawczo.- Jak długo jesteście razem?- Dopiero parę tygodni, ale znaliśmy się już wcześniej.- Powiedz jeszcze, jak się nazywasz?- Sabinę Kroese.- Znam pewnego Kroese.Ma na imię Robin, jest przyjacielem Olafa.- To mój brat.Przez niego poznałam Olafa.Jakiś czas temu znowu się spotkaliśmy iod razu wpadliśmy sobie w oko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki