Winterson Jeanette Namiętnoć

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale tymusisz wrócić do domu.Nie powiedział ani słowa, a kiedy kochaliśmy się, przyłożyłmi ręce do gardła i wolno wysunął z ust język, podobny doróżowego robaka.- Jestem twoim mężem - powiedział.- Przestań, Henri.- Jestem twoim mężem - i zaczął się do mnie przyciskać.Oczy miał szklane i okrągłe, a język niesamowicie różowy.Odepchnęłam go - potoczył się w róg pokoju i zaczął pła-kać.W żaden sposób nie pozwolił się pocieszyć i już nigdywięcej się nie kochaliśmy.Nie moja wina.Nadszedł dzień jego ucieczki.Pobiegłam po niego, prze-skakując po dwa stopnie naraz, i otworzyłam drzwi własnymkluczem, tak jak zawsze.- Henri, jesteś wolnym człowiekiem, chodz.Wpatrywał się we mnie.- Patryk był tu przed chwilą.Minęłaś się z nim.- Henri, chodz już.- Pociągnęłam go, żeby stanął na nogii potrząsnęłam za ramiona.- Opuszczamy to miejsce, wyjrzyjprzez okno, tam stoi nasza łódka.To kościelna gondola, znówwróciłam do łask tego biskupa.- To tak wysoko - powiedział.- Nie musisz skakać.- Nie muszę? - Miał zatroskane oczy.- Czy zdołamy zejść177po schodach wystarczająco szybko? A może on nas złapie?- Nikt nas nie złapie.Przekupiłam ich, uciekamy i nigdyjuż nie ujrzysz tego miejsca.- Ale tu jest mój dom, nie mogę nigdzie jechać.Co na topowie matka?Zdjęłam ręce z jego ramion i położyłam mu dłoń na po-liczku.- Henri, uciekamy.Chodz ze mną.Nie poszedł.Ani wtedy, ani godzinę pózniej, ani następnego dnia, ikiedy łódka odpływała, siedziałam w niej tylko ja.On niepodszedł nawet do okna.- Idz tam jeszcze raz - poradziła matka.- Następnym ra-zem będzie inny.Wróciłam do niego, a raczej wróciłam na San Servelo.Uprzejmy strażnik z części dla bogatszych pensjonariuszywypił ze mną herbatę i jak najdelikatniej poinformował mnie,że Henri nie chce mnie już więcej widzieć.Odmówił katego-rycznie wszelkich kontaktów.- Co mu się stało?Strażnik wzruszył ramionami, co na sposób wenecki mo-gło wyrażać wszystko i nic.Wracałam tam kilkanaście razy tylko po to, żeby przeko-nać się że Henri nadal nie chce mnie oglądać i żeby wypićherbatę z uprzejmym strażnikiem, który chciał zostać moimkochankiem i nigdy mu się to nie udało.Dużo pózniej, kiedy wypływałam na Lagunę i dryfowałamw pobliżu jego samotni, widziałam, jak wygląda przez okno.Pomachałam mu, a on machał ręką w moim kierunku i po-myślałam, że może mnie widzi.Ale nie widział.Ani mnie,178ani dziecka, które jest dziewczynką z burzą włosów jasnychjak poranne słońce i stopami przypominającymi jego stopy.Wypływam tak każdego dnia i on macha ręką, ale po mo-ich listach, które wracają do mnie nieprzeczytane, wiem, żego utraciłam.Możliwe, że on utracił samego siebie.Jeśli o mnie chodzi, to ciągle wygrzewam się w kościołachzimą i przy rozgrzanych murach latem.Moja córka jest bystrai już uwielbia patrzeć, jak kostki do gry toczą się po stole, lubiteż rozkładać karty.Nie jestem w stanie jej ochronić przedkrólową pik ani przed żadną inną kartą.Kiedy przyjdzie czas,wyciągnie swój los i zagra o swoje serce.Jakżeby mogło byćinaczej, kiedy się ma tak niesamowite włosy? Mieszkam sa-ma.To mi odpowiada, chociaż nie każdą noc spędzam w sa-motności i coraz częściej chodzę do kasyna, żeby spotkać sta-rych przyjaciół i popatrzeć na szklaną szkatułę, zawierającądwie białe dłonie.Drogocenna, wspaniała rzecz.Nie przebieram się już.Nie pożyczam mundurów.Jedynieod czasu do czasu czuję dotyk tego drugiego życia, smugi cie-nia, w której z wyboru nie chcę pozostawać.To miasto mistyfikacji.To, czym jesteś jednego dnia, nieogranicza cię w dniu kolejnym.Tu można zgłębiać swą naturędo woli, a jeśli przy tym macie spryt i pieniądze, nikt nie sta-nie wam na drodze.To miasto zostało wzniesione na sprycie ibogactwie i zachowaliśmy upodobanie dla obu tych rzeczy,choć nie zawsze muszą one iść w parze.Zabieram moją łódkę na Lagunę, wsłuchuję się w krzyki mewi zastanawiam się, gdzie rzuci mnie los, powiedzmy za osiem lat.W obliczu miękkiej ciemności, która ukrywa przyszłość przed179oczyma zbyt ciekawskich, zadowalam się myślą, że znajdę sięprzynajmniej w innym miejscu niż to.Wewnętrzne miasta nie mają kresu i nie leżą na żadnej zmap.A drogocenna, wspaniała rzecz? Co zrobię teraz, kiedy jąodzyskałam? Teraz, gdy otrzymałam zawieszenie wyroku,jakie zdarza się jedynie w baśniach? Czy zagram o nią jeszczeraz? Tak.Apr�s moi le deluge.Nie całkiem.Tylko kilku topielców, lecz paru zatonęło jużwcześniej.Przeceniał się.Dziwne, że człowiek zaczyna wierzyć w mit,który sam stworzył.Tu, na tej skale wydarzenia we Francji nie miały na mnieprawie żadnego wpływu.Co mnie to mogło obchodzić, jeślibyłem w domu, bezpieczny, z matką i przyjaciółmi.Ucieszyłem się, kiedy wysłali go na Elbę.Nagła śmierćmogłaby od razu uczynić z niego bohatera.Szczątkowe do-niesienia o jego tyciu i coraz gorszym nastroju były czymśznacznie lepszym.Sprytnie pomyśleli ci Rosjanie i Anglicy,nie zadali sobie trudu robieniem mu krzywdy - po prostupomniejszyli go.Teraz, gdy już nie żyje, na nowo staje się bohaterem i ni-komu to nie przeszkadza, bo nie będzie już mógł tego wyko-rzystać.Męczy mnie ciągłe wysłuchiwanie historii jego życia.Wchodzi tu bez uprzedzenia i zajmuje cały mój pokój.Cieszęsię, gdy go widzę jedynie wtedy, kiedy jest tu kucharz.Ku-charz boi się go i natychmiast ucieka.Obaj pozostawiają swoje zapachy.Bonapartego czuć kur-czętami.180Ciągle dostaję listy od Villanelle.Odsyłam je zapieczę-towane i nigdy nie odpisuję.Nie dlatego, iż nie myślę o niej inie dlatego, iż nie szukam wzrokiem jej postaci w łódce każ-dego dnia.Muszę trzymać ją z daleka od siebie, ponieważ zabardzo mnie rani [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki