Władysław Stanisław Reymont ziemia obiecana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ma pan rację, ale mój plac jest jeszcze fajniejszy, bo leży tuż przy pańskiej fabrycei prawie w mieście można by założyć na nim śliczny park& Załóż pan, to moi robotnicy będą mieli góie odpoczywać w święto&Powrócili przed dom i usiedli na ławce.Horn pożegnał ich i poszedł, a oni sieóieli jakiś czas w milczeniu i udawali przedsobą, że się rozkoszują powietrzem przesyconym zapachem dymów i wyziewami głębokichrowów, pełnych gryzących odpływów fabrycznych.Drogą ciągnęły nieprzerwanym łańcuchem wozy z cegłą i podnosiły duszący czer-wonawy kurz, który osiadał na liściach wiśni i na trawach, a od fabryki Gr�nspana biłyustawicznie kłęby czarnych dymów i tłukły się pomięóy drzewami ogródka i rozpoście-rały nad nim brudny, szary baldachim, przez który z trudem przesączało się słońce. Miałem do pana mały interes zaczął pierwszy Gr�nspan. Wiem nawet jaki, wspominał mi o tym mój przyjaciel, Moryc Welt. Kiedy pan wiesz, to mówmy krótko i prędko zawołał fabrykant z lekceważeniem. Dobrze.Ile pan dajesz za ten plac, który jest panu tak baróo potrzebny. On mi nie jest potrzeby! Ja bym go kupił tylko dlatego, żeby tę brzydką chałupęzwalić i te drzewa wyciąć, mnie to przeszkaóa, bo ja przez nie z mojego mieszkania niewióę lasu.Ja baróo lubię las.Ziemia obiecana 222 Ha, ha, ha! Pan się baróo przyjemnie śmieje, dobry śmiech to ładny kawałek zdrowia zauważył Gr�nspan, hamując niecierpliwość. Ale ja nie mam czasu, panie Wilczek dodał, powstając z ławki. I ja również czasu nie mam, bo muszę iść na kolej. Więc nasz interes? No ileż pan dajesz? Ja lubię prędko załatwiać sprawy, dam panu dwa razy tyle za ten śmietnik, coś panchłopu zapłacił zawołał prędko, wyciągając rękę do zgody. Ja nie mam czasu, panie Gr�nspan, a pan żartuje sobie ze mnie. Dam panu pięć tysięcy rubli, no, gotowe? Baróo panu óiękuję za sąsieókie odwieóiny, ale na prawdę jest mi pilno, bomoje wozy pojechały już dosyć dawno na stację i czekają na mnie. Ja panu powiem ostatnie słowo: óiesięć tysięcy rubli, zaraz, na stół, no jakże,bęóie zgoda.Pochwycił jego rękę i uderzył w nią na zgodę. Nie bęóie zgody, bo nie mam czasu na zabawę. Panie Wilczek, to jest złoóiejstwo! wykrzyknął namiętnie, odskakując parękroków. Panie Gr�nspan, pan nie jesteś zupełnie zdrowy! Bądz pan zdrów. Do wióenia! rzucił Wilczek i z uśmiechem zadowolenia patrzył na fabrykanta,który rozwścieklony rzucił cygaro o ziemię i spiesznie szedł przez ogród, aż mu połychałata ��uwały jak skrzydła i biły o drzewa i zaczepiały się o krzewy agrestu, rosnące przyścieżce. Wrócisz ty jeszcze! szepnął za nim ironicznie i zatarł z radości ręce.Wypił herbatę, pochował stosy drobnej monety do kasy, przebrał się w elegancki gar-nitur, uperfumował, wycisnął sobie przed odrapanym lusterkiem kilka wągrów z twarzyi elegancki, jaśniejący radością poszedł na kolej.Wysoki, ujęty w kamienne słupy parkan żelazny naśladujący gęstwę roślinną, pełną po-plątanych łodyg, liści i kwiatów o złoconych płatkach, odóielał fabrykę Szai Mendel-sohna od ulicy.Poza tą doskonale stylizowaną roślinnością, ciągnął się pas trawników,o czerniawej zieleni, na której pstrzyło się jaskrawo kilka klombów rozkwitłych, amaran-towych peonii.Główny korpus fabryki wznosił się w głębi nieco, olbrzymią masą czteropiętrowe-go budynku z nietynkowanej cegły, zakończonego w rogach roóajem średniowiecznychbastionów, gęsto ublankowanych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki