Zuzanna Morawska na zgliszczach zakonu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A Witoldtoż samo czynił z litewskimi i ruskimi.Czyniono to z wielkim pośpiechem, jednak nimwszystko doprowaóono do należytego porządku, słońce już wzbiło się ku górze.Wzbiłosię, lecz jakimś zasmuconym, jakby mgłą przysłoniętym okiem na świat poglądało.A król po wysłuchaniu mszy świętej z nieodstępnym pocztem oddalił się na pagó-rek mięóy lasami położony i z zadowoleniem poglądał na ustawione w bojowym szykuszeregi.A jednocześnie przez wielką lunetę, otrzymaną w darze od mistrza Jungingena,kiedy to chciał zawrzeć ugodę, poglądał w dal na pola.Teraz przez ową lunetę dojrzał Jagiełło, że tenże sam mistrz rozłożył się ze swymiwielkimi wojskami mięóy wsią Grunwaldem a Tannenbergiem.Zapałały więc królowioczy jeszcze większym ogniem, a w piersi zakołatała jeszcze większa żąóa natychmiasto-wego boju.Ale przedtem jeszcze rozdawał rycerskie pasy, co było jakby mianowaniemmłoóieniaszków na rycerzy.Pierwszy raz szli oni na nieprzyjaciela, a król zachęcał ich,mówiąc: Polecić się Bogu, nacierać śmiało! Bitwa, to najpiękniejsza chwila w życiu wojaka.I błogosławił ich jako ojciec.Ale Witold stojąc na uboczu, gotowy do walki, dowieóiawszy się, czym się królzajmuje, szemrał: Właśnie też czas na takie zabawy!I niecierpliwił się coraz więcej.A król począł wóiewać zbroję i sposobić się, aby stanąćna czele.Miał złocistym hełmem okryć głowę, gdy dano mu znać, że dwaj krzyżaccyheroldowie proszą o posłuchanie. Niechaj się stawią! rozkazał Jagiełło.A przez myśl mu przebiegło: Zwycięstwo pod Dąbrównem przekonało ich, że nie dla zabawy przyszliśmy tutaj!Chcą pewnie zgody, ale& Myśl tę przerwało wejście posłów krzyżackich.Prócz mieczów, które mieli przy boku,każdy z nich dzwigał jeszcze miecz wielki, ciężki, z skórzanej pochwy sterczący.Jagiełło zmierzył ich badawczym wzrokiem, a starszy z przybyłych nie zwlekając po-czął:Broń Najmiłościwszy nasz mistrz, Ulryk von Jungingen, przysyła te oto dwa miecze,jeden dla ciebie, najmiłościwszy monarcho, drugi dla Witolda, wielkiego księcia litew-skiego, abyście się mieli czym bronić&Krew zawrzała w Jagielle na to urągowisko, oczy zabłysły, zdało się, że iskry z nichsypną, powstrzymał się jednak, a obróciwszy się do otaczających go dostojników i poro-zumiawszy z nimi wzrokiem, spokojnym rzekł głosem: Mieczów u nas dostatnio, przyjmujemy wszakże dar z wóięcznością.Zdaóą sięna wasze karki.Po czym odwrócił się plecami, a posłowie wynieśli się, nic już nie mówiąc.Przy-prowaóono ich w milczeniu aż pod sam ich obóz, nie pozwalając rozglądać się wśródustawionych szeregów, podejrzewając, iż przyszli przepatrzeć nasze siły, co bodaj z tegowszystkiego najpewniejsze.Jagiełło, zacisnąwszy zęby aż zgrzytnęły, uspokoił się wreszcie i począł dawać rozkazydo bitwy.zuzanna orawska Na zgliszczach Zakonu 27Siadł też na cisawego konia, przedniej okazałości i wielkiej cnoty rumaka, i chciałstanąć na czele.Wtedy zaczęto mu przedkładać: Najmiłościwszy monarcho, owi dwaj heroldowie krzyżaccy nie po co innego przy-szli, jeno żeby przyjrzeć się waszemu obliczu, a potem na was wszelkie swoje siły skiero-wać. A bodaj żywcem mistrzowi dostawić dodawano.Długo nie chciał król ustąpić i chciał iść osobiście na czele, gdy jednak czas ubiegał,a wojsko z niecierpliwością oczekiwało na znak bitwy, król dał się ubłagać i z odóiałem,w którym był pisarz nadworny, młody Zbyszko z Oleśnicy, i wielu innych, stanął nawzgórzu, skąd wszelkie ruchy i obroty walki mógł wióieć jak na dłoni.I oto zabrzmiałapieśń:Boguroóica, �iewica,Bogiem sławiona Maryja&I pieśń tę jedna chorągiew podawała drugiej, a z tysiąca piersi płynął jeden zgodnydzwięk.I zdawało się, że całe przestworze pieśń tę powtarza, a głos jej płynie tam, w górę,ku niebu.A chorągwi tych była moc wielka, a szły jakby nie do boju, lecz na jakąś wielkąuroczystość.Aż oto ozwało się hasło.Trębacze królewscy je głosili.A za nimi powtórzyli tręba-cze wszystkich chorągwi.I szedł ów głos z lewego skrzydła, którym dowoóił Zyndramz Maszkowic, do prawego, góie Witold stał na czele swych litewskich i ruskich hufców.A stamtąd zwrócił się odgłos trąb do środkowych chorągwi z Ziemowitem, księciemmazowieckim, na czele.Trębacze powtórzywszy hasło, krótkim, urywanym dzwiękiemje zakończyli.Umilkły dzwięki, echo rozniosło je w najodleglejsze szeregi.OdwagaI zrobiła się cisza.Cisza, jaka zwykle bywa przed burzą.Wtem nagle z obozu nieprzyjacielskiego rozległ się huk tak straszny, jakiego dotądnikt nie słyszał.I oto przestworze nagle zakryło się dymem, zakrywając słońce, któ-re w czwartej części dnia wyjrzało na świat ciekawie.Dym óiwnie smrodliwy napełniłprzestworze i mimo wielkiej odległości doszedł do Jagiełłowego obozu.Był to huk nieznanych dotąd armat, którymi Krzyżacy chcieli przestraszyć naszych wojowników.Lecz,o óiwo, konie miasto�u z lękiem się cofnąć, leciały naprzód jak szalone.Wojownicyz podniesionym mieczem i okrzykiem: Bóg z nami , rzucili się bez pamięci na pierw-sze szeregi nieprzyjacielskie.Zrobił się szczęk, zgrzyt, szum, łoskot.Zwierz przestraszonykrył się w najciaśniejsze nory swego legowiska.Ptaki przelękłe unosiły się w górę luboszołomione padały na ziemię.Drzewa zóiwione hukiem i łoskotem, dotąd nie znanym,zamilkły wstrzymując szum swych gałęzi.Zawrzała walka.Walka tak straszna, jak gdyby nie luóie, lecz obdarzone naówy-czajną siłą bajeczne olbrzymy ją wiodły.Rycerz z rycerzem się zmagał, pierś o pierś ude-rzała, szczęk mieczów, huk toporów, świst, łamanie pancerzy, óid i włóczni mieszały sięz okrzykami i wymysłami wzajemnymi, z jękiem rannych, rżeniem i charczeniem koni.Padał jeden zastęp, wyrastał z obu stron drugi jakby spod ziemi.Król, stojąc na uboczu, wielkim głosem zachęcał do walki, dawał rozkazy.Witold z podniesionym do góry mieczem, z obnażoną z hełmu głową z naówyczajnąszybkością przelatywał przed szeregami.Z rozwichrzonym włosem, z pałającymi oczy-ma, w fioletowoczerwonej szacie kryjącej pod sobą zbroję był jako naóiemskie zjawisko.%7łmuóini, którzy oblicza jego nie znali, mówili: Perkun�v , sam Perkun stanął do wojny.I choć niektórzy pierwszy raz stawali na polu walki, choć piersi ich i ramiona miasto�wzbroi okryte były jeno włochatą skórą zwierza, szli jednak do boju z wielką zaciętością,innym nie ustępując.Lecz natarcie krzyżackie było zbyt umiejętne i gwałtowne.Szerzylioni wśród nieprzywykłych do boju straszne zniszczenie.Padł pierwszy szereg.I oto nagle nieszczęśliwych opanował jakiś niebywały lęk. Litwa ucieka! zabrzmiał jakiś głos złowrogi.�u ias o (tu daw.) zamiast.�v kun (mit.bałtyjska) bóg ognia i pioruna, czczony przez daw.Litwinów.�w ias o (tu daw [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki