§ Beka Krzysztof Ornat z krwi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To coś porusza-ło się!Palce Horna musnęły śliską, miękką powierzchnię.Machnął mocno głową, starając sięzrzucić węża na ziemię.Dopiero wtedy Horn otworzył oczy.Wąż nie był duży, ale mógł być jadowity.Prze-straszony nie mniej od człowieka, zaczął pełznąć po ziemi, by po sekundzie gdzieś zniknąć.W tym samym momencie coś błysnęło.Więzień uniósł głowę. Uśmiech proszę! zawołał męski głos, flesz błysnął po raz drugi, stuknęła migawka.Nagłe, ostre światło oślepiło go, przed oczami pojawiły się wirujące koła.Nim zdążyłcokolwiek pomyśleć, klapa na powrót zatrzasnęła się z hukiem.Drżący wciąż z zimna i obrzydzenia, usiadł na środku celi.Głosy, które słyszał wy-raznie jeszcze przed chwilą, umilkły.Czy ich też tak potraktowano, czy to tylko przywilejnowego gościa? Co jeszcze może spaść z góry? A może wszystkich wypuścili i został tu sam?Na to ostatnie, chyba najważniejsze pytanie otrzymał najszybszą odpowiedz. Jest tu kto? zza ściany, równoległej do tej, zza której przed paroma chwilami do-chodził płacz i wołanie dziewczyny, dobiegł teraz męski głos, którego Horn wcześniej niesłyszał. Tak.Ja wychrypiał. Podejdz bliżej, do ściany.Nie mogę krzyczeć.Oni wszystko słyszą, wszystko! głos nieznajomego zza ściany drżał, człowiek ten był bardzo niespokojny. Posłuchaj mnieuważnie. Tak? Oni są niebezpieczni, mają broń. Kto? Oni.Wspólnota.Ale to nie żadna wspólnota, tylko bandyci są.Kryminaliści, proszępana, najgorsza swołocz, którą ta gnida zebrała w jednym miejscu.Habity, modlitwy, śpiewy.Wszystko to tylko przykrywka.Oni się uczyli strzelać, mają karabiny.Nieznajomy przerwał.Zciana nie mogła być zbyt gruba, bo było słychać jego ciężkioddech.Horn chciwie przywarł do powierzchni ścianki działowej. Jest pan tam? zapytał po chwili. Tak potwierdził tamten. Wiem, że Pasterz, ta gnida, coś szykuje.Coś większego. Ale co? Wie pan coś więcej? Nikt tu nie jest bezpieczny, trzeba ewakuować ośrodek.Kobiety. Co szykuje Pasterz?! naciskał Horn. Boję się, że.że każe wszystkim popełnić rytualne samobójstwo.Duszne przerażenie ścisnęło go za gardło.Od razu pomyślał o Małgorzacie.Trudno,żeby było inaczej. Jest pan tam? tym razem pierwszy przerwał ciszę nieznajomy. Jestem. Wiem, że od dawna czegoś szukali.On i jego banda ciągnął człowiek zza ściany.I chyba znalezli.Wiele osób zapłaciło za to życiem.%7łyciem! Rozumiesz?Horn rozumiał.Coraz bardziej.I zdawał sobie sprawę, że coraz mniej mógł zrobić.Wtem rozległ się znajomy rumor.Horn spojrzał w górę, ale to pokrywę nie jego boksuktoś otwierał. Autokar! zawołał niewidzialny rozmówca. Co?! Musisz się dostać do a.Aaaa!!!Rozległ się krzyk.Po nim odgłos jakiejś szamotaniny i seria głuchych uderzeń.Jękibitego.Potem cisza.Horn wtulił się w kąt celi.Czy teraz przyjdą po niego? O jakim autokarze mówił ten człowiek?Z zewnątrz zaczęły dobiegać jakieś krzyki, nawoływania, tupot wielu par nóg.Wośrodku Wspólnoty Odnowy coś najwyrazniej zaczęło się dziać.Może o mnie zapomną, może nikt nie odsunie tej pieprzonej klapy myślał Horn,szukając wzrokiem jakiejś dodatkowej wnęki, w której mógłby się ukryć, zniknąć, stać sięniewidzialnym.Wiele razy zastanawiał się, jak zachowałby się w sytuacji ekstremalnego zagrożenia.Na przykład osaczony w ulicznej łapance podczas okupacji.Tak, ten motyw powtarzał sięnajczęściej w tych dziecięcych rojeniach.W grę wchodziły wtedy bramy kamienic, otwarteokna, tudzież okienka piwniczne.Ciarki przechodziły chłopięce ciało, gdy wyobrażał sobie,co myśli sobie osoba zamknięta w celi, a już szczególnie w celi śmierci.Czy szuka ratunku,usiłuje coś robić, mocować się z kratami, majstruje przy zamku? Czy może z pokorą czeka, ażdopełni się los? Wtem rozległ się znajomy dzwonek.Ktoś poruszył łańcuchem przy zamknięciu celi.Rozległ się rumor przesuwanej płyty.Wydawał się krótszy niż wcześniej, a może to tylkoczas przyspieszył gwałtownie.Zamiast próbować się ukryć, Horn wychylił się i spojrzał w górę.W wąskiej szparzeukazała się czyjaś głowa.Nie mógł jej rozpoznać.Dopiero gdy się odezwała. Tomek, jesteś tam? Gosia?! Pospiesz się.Wyciągnęła rękę.Chwycił ją łapczywie.Tak, tonący chwyci się nie tylko brzytwy, alenawet ręki zdradliwej żony.Po chwili był na powierzchni.Mrużąc oczy od światła, rozglądał się dookoła, ale ni-kogo prócz niego i Gośki nie było. Gdzie są wszyscy? zapytał. Na mszy odpowiedziała. Pomóż mi to zamknąć.Wspólnie zasunęli pokrywę. Musisz uciekać! zawołali jednocześnie.Małgorzata uniosła w górę brwi. Czemu ja? To są niebezpieczni ludzie, mówiłem ci. Podejrzewam, że ty masz lepszy powód, żeby się ulotnić, skoro ciebie tu wsadzili.Popatrzył na nią z wdzięcznością. Dzięki rzekł cicho. Zadzwonię, gdy tylko wrócę do Warszawy. Lepiej nie. Małgosia uśmiechnęła się smutno.No tak, pewnie, nie ma co do tego wracać pomyślał, przygryzając wargi. Powiedz mi jeszcze jedną rzecz. No? Czy jest tu jakiś autokar?Dziewczyna od razu wskazała ręką w stronę parterowych budynków. Jasne.Stoi za garażami.Za chwilę bracia wyjeżdżają na spotkanie modlitewne.Ichyba chcą sprzedać też złom, bo widziałam, jak zanosili tę skrzynię, o której wczoraj roz-mawialiśmy. Jesteś nieoceniona. Pocałował ją w policzek.W kilku susach pokonał żwirową aleję i zniknął za rogiem.LXXXII54�17 N, 19�26 E, dzień siódmyWojskowy honker stał na środku leśnej przecinki, ale blisko skraju lasu.Przez rzedną-ce gałęzie drzew widać było otwartą przestrzeń łąkę, fragment pola z nie tak dawno zżętymłanem zboża, dalej zaś jakieś zabudowania.Kapitan Wójcik odłożył lornetkę od oczu i spojrzał na zegarek. Spózniają się jak zwykle mruknął pod nosem. Kto? z tylnej kanapy terenówki dobiegł kobiecy głos.Nie mógł się przyzwyczaić do obecności kobiet w podobnych okolicznościach.A mu-siał.Od kilku lat armia była dostępna i dla pań i to nie tylko oferując im stanowiska sanita-riuszek czy lekarek, ale nawet dowódcze.I do tego oficerskie gwiazdki.Na szczęście jeszczeżadna nie wykazała zainteresowania oddziałem kapitana Wójcika. Kto się spóznia? powtórzyła pytanie Ewa Rimmel.Oficer popatrzył na nią we wstecznym lusterku.Nawet ładna, ocenił w duchu.Ciekawe, co do niej ma Horn.Bo musi coś mieć, skorobabka na rzęsach gotowa była stanąć, by zabrano ją na akcję, której celem była siedzibaWspólnoty Odnowy.Jak mówiła, Tomek jest w środku.%7łeby to jeszcze cokolwiek ułatwiło [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki