Dahl Kjell Ola Gunnarstranda i Frolich 5 Czwarty napastnik

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kilku mężczyzn z tyłulokalu nie wytrzymało napięcia i zawyło jak samce w okresie rui.Mło-dy biznesmen w szarym garniturze z robiącą duże wrażenie grzywkąposłał w jej stronę papierowy samolocik zrobiony z banknotu stukoro-nowego.Banknot trafił ją w brzuch.Nie zareagowała, ale kocim ru-chem wróciła na scenę.Oczy w otworach maski śledziły każdy ruchFrankena, również wtedy, kiedy ściągała rękawiczki.Przez cały czaswodziła za nim wzrokiem, aż do chwili, kiedy się odwróciła i zbiegłaze sceny.Aplauz publiczności zagłuszył muzykę.Tylko panu młodemuw stroju króliczka umknął finał.Mężczyzna klęczał pod stołem i wy-miotował.Fr�lich był zafascynowany tym, że tancerka do końca nie zdjęła ma-ski.Podszedł do baru.Zdążył opróżnić prawie cały półlitrowy pokal piwa, kiedy stanęłaobok niego, ubrana, bez maski - zupełnie nie przypominała tamtej ko-biety, która chwilę wcześniej opuszczała podium kompletnie naga.189Spytał, czego się napije.- Wody mineralnej! - zawołała, przebijając się przez hałas.- Wyrazy uznania - powiedział.Nagle przyszło mu do głowy, żenie ma pojęcia, jaki komplement byłby stosowny w takiej sytuacji.-Jesteś niezła.- Rozglądałam się za tobą przez kilka wieczorów.- Nie sądziłem, że zaproszenie jest aktualne.- Wtedy nie wiedziałam, kim jesteś.- A teraz wiesz?Skinęła głową.- Znasz Elisabeth?Znowu skinęła głową.- Muszę już iść - powiedziała.- Wez mnie za rękę.Chwycił jej dłoń.- To jest mój numer telefonu - wyjaśniła, osłabiając uścisk.- Niemogą mnie z tobą zobaczyć.Wsunął kartkę do kieszeni i zapytał:- Kogo się boisz?Piła właśnie wodę i nie mogła odpowiedzieć na pytanie.Po chwiliodstawiła szklankę i ześliznęła się ze stołka.- Kiedy cię spytają, co ci powiedziałem - zawołał Franken - prze-każ im, że mam dla nich wiadomość! To ja mam klucz!Ruszyła w stronę wyjścia.Przytrzymał ją za rękę.W spojrzeniu, który mu posłała, czaił się smutek.- Naprawdę muszę już iść.- Mam klucz - powtórzył.Uścisnęła lekko jego nadgarstek i zniknęła, mocno wymalowana,brązowa od solarium dziwka z klasy robotniczej, która się rozbieraładla kasy w jakiejś pieprzonej melinie.Co ja najlepszego wyprawiam?Wcześniejsze myśli odbiły się echem w jego głowie.Wzdrygnął się.190Drżącymi rękami odstawił pokal na stolik.Wstał, ruszył schodami nagórę i wyszedł na zewnątrz.Odetchnął głęboko.Powietrze było chłod-ne i rześkie.Kiedy wsiadł do taksówki, było grubo po jedenastej.*Dziwnie się czuł, wspinając się po tych właśnie schodach, mijającdrzwi z wizjerami, wciągając zapach klatki schodowej, z którą byłemocjonalnie związany, chociaż nigdy wcześniej jej nie widział.Za-trzymał się i przyjrzał mocno sfatygowanym drzwiom, mosiężnej ta-bliczce z nazwiskiem i aluminiowej skrzynce na gazety.Przyłożył pa-lec do białego przycisku dzwonka.Brzmienie dzwonka było łudzącopodobne do dzwięku telefonu z lat sześćdziesiątych.Echo zawisło nacichej klatce schodowej.W końcu Fr�lich usłyszał pochrząkiwanieszefa dobiegające z wnętrza mieszkania.Po chwili drzwi się otworzyły.Gunnarstranda spojrzał na niego chłodnym wzrokiem, zachowująckamienną twarz.- Teraz moja kolej - odezwał się nieśmiało Franken.Inspektorprzepuścił go w drzwiach.- Napijesz się whisky?- Chętnie.- Jaką markę preferujesz?- A jaką masz?- Wszystkie.Fr�lich uniósł brwi ze zdziwienia.- W każdym razie wszystkie, które znasz - dodał Gunnarstranda.- Islay - rzucił Franken, przypatrując się szefowi, który podszedłdo starego, zniszczonego kufra w stylu amerykańskich imigrantów, naktórym wciąż można było przeczytać wypłowiałą etykietkę statku M/SStavangerfjord.Otworzył wieko.W środku stały brązowe butelki, jednaobok drugiej.- Bowmore?191- Okej.Fr�lich rozejrzał się dookoła.Prawie każdy centymetr kwadratowyściany w salonie zajęty był przez książki.Literatura fachowa, słowniki,balistyka, botanika.Wodził wzrokiem po tytułach.Alpejskie kwiatyPółnocy, Kwiaty Alp, Kwiaty Islandii, Kwiaty Wysp Farerskich.Jedy-nym wyłomem w rzędzie książek było kuliste akwarium, w którymmała czerwona welonka łykała wodę.Wyprostował się i przyjrzał rybceprzez ścianę akwarium.- Proszę - powiedział inspektor, podając mu szklankę.Fr�lich wziął ją do ręki.- Kosztuje trzydzieści pięć koron - rzucił Gunnarstranda.- Hm?- Taka welonka.Tanio, prawda?- Wygląda trochę niemrawo.Gunnarstranda nie odpowiedział.- Raczej nie gustujesz w literaturze pięknej - stwierdził Fr�lich.- W literaturze pięknej?- W powieściach, poezji, no wiesz.- Sztuka? - Inspektor się uśmiechnął, potrząsając głową.- Nie lu-bię sztuki.Na zdrowie! - dodał i uniósł szklankę.Napili się.Franken przełknął whisky, rozkoszując się smakiem.- To, co mówisz, kłóci się z twoim talentem do sypania cytatamiliterackimi.Gunnarstranda wzruszył ramionami, odstawił szklankę i zapytał:- Masz klucz?Franken pogrzebał w kieszeni, wyjął z niej klucz i podał go szefowi.Usiedli w głębokich fotelach, które dobrze pamiętały czasy pierw-szego referendum w sprawie przystąpienia do Unii Europejskiej w 1972roku.Gunnarstranda przyjrzał się kluczowi.192- Skrytka bankowa - oświadczył.- Dlaczego tak sądzisz?- Ponieważ ten klucz jest łudząco podobny do klucza, którymotwieram własną skrytkę bankową.Inspektor oddał klucz koledze.Franken siedział i w milczeniu ważyłgo w dłoni.- %7ładnej nazwy banku, żadnego numeru skrytki.- To częsta praktyka.- Ale to oznacza, że mamy do wyboru setki banków i kilkaset ty-sięcy skrytek! - wybuchnął zdenerwowany Fr�lich.Gunnarstranda skinął głową.- To nie będzie proste.- Ale dlaczego banki nie oznaczają jakoś swoich kluczy?Inspektor wzruszył ramionami.- Prawdopodobnie dlatego, że z tymi skrytkami i tak jest sporo za-chodu.Może chodzi o względy bezpieczeństwa? Kiedy swego czasuzałatwiałem sobie taką skrytkę, wręczono mi dwa klucze z ostrzeże-niem, że bank nie dysponuje duplikatami.A gdybym chciał udzielićkomuś pełnomocnictwa do otwarcia skrytki, musiałbym najpierw zare-jestrować tę osobę w prowadzonym przez bank rejestrze pełnomocni-ków.- Ale co mam, kurwa, zrobić z tym kluczem, jeśli nie jestem w sta-nie ustalić, o który bank i o którą skrytkę chodzi?Gunnarstranda uśmiechnął się krzywo i zapytał:- Skąd masz ten klucz?- Zostawiła go u mnie.- Kto?- Elisabeth.- Na pewno?- Na bank.- To oznacza, że z dużym prawdopodobieństwem możemy przy-jąć, że klucz został wystawiony na nazwisko Elisabeth Faremo albo na193kogoś z jej bliskich, na przykład na Jonny'ego Faremo.Albo na ichoboje.Jedyna trudność, z którą musisz się zmierzyć, polega na tym, żenie istnieje żaden centralny rejestr najemców skrytek bankowych, zczego w innych okolicznościach na pewno byłbyś zadowolony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki