Delinsky Barbara Dziwny przypadek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znajdowała się mniej więcej w połowie schodów.Obejrzawszy się przez ramię, zobaczyła pękniętą deskę.Drżącą ręką obróciłają: deska miała powyciągane gwozdzie.Sasha poderwała się na nogi.Cholera, to nie był żaden nieszczęśliwy wypadek.Ktoś buszował po jejpiwnicy.Ale kiedy? Rozejrzała się po mrocznym pomieszczeniu.Wszystkowyglądało normalnie.W jednym rogu stała sterta kartonów, w drugimgrzejnik, na wprost pralka i suszarka, na138której leżał uprany biały ręcznik.Sasha zbiegła na dół, chwyciła ręcznik - tensam, który Doug kazał jej przyłożyć do krwawiącej ręki -po czym ostrożnie,aby nie nadziać się na kolejny uszkodzony stopień, wróciła na górę.Wiedziała, że musi wyjść, bo tym razem wyobraznia nie płata jej figla.To jestprawda, nie fikcja.Zadzwoniła do Maggie, poprosiła o adres Douga, wsiadłado samochodu i ruszyła w drogę.Ktoś obcy zakradł się do jej domu.Raz? Więcej razy? Ale przecież pracowałana miejscu, większość czasu spędzała przy komputerze.Chociaż ostatnio kilkarazy wychodziła z Dougiem.Przypomniała sobie otwartą książkę na półce nadkominkiem, budzik nastawiony na inną godzinę, szczotkę do włosów leżącą nałóżku, otwartą buteleczkę perfum.Ktoś musiał ją obserwować, śledzić jej wyjścia i powroty.To przerażającamyśl.Usiłując uporządkować bałagan w głowie, skręciła z North Road wboczną drogę, a potem przy czerwonej skrzynce na listy w prywatny podjazdprowadzący do supernowoczesnego domu z ogromnymi oknami i wspaniałymwidokiem na morze.Doug rozmawiał przez telefon ze swoim dystrybutorem z zachodniegowybrzeża, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi.W pierwszej chwili niezamierzał otwierać.Listonosz zostawi listy pod drzwiami.Potem jednakuznał, że może trzeba będzie podpisać odbiór przesyłki.- Psiakrew! Przepraszam na moment, Frazier.Ktoś dzwoni do drzwi.139Wzdychając ze zniecierpliwieniem, rzucił słuchawkę na biurko i skierował siędo holu.Nie kryjąc irytacji, otworzył szeroko drzwi.Na widok wystraszonejSashy serce zabiło mu szybciej.Wyglądała tak jak tamtego pierwszego dnia, kiedy zderzyli się na śliskiejdrodze.Chociaż dziś w jej włosach połyskiwało zaledwie parę kropli deszczu,była równie blada i równie przerażona.- Boże, Sasha! Wejdz.Wciągnął ją do środka, zamknął drzwi i przez chwilę wpatrywał się w nią zniedowierzaniem.Bezwiednie odgarnął jej z twarzy parę kosmyków ipogładził po policzku, następnie pochylił głowę i pocałował ją w usta.Przytuliła się mocno.Drżała na całym ciele.- O Chryste, jak to dobrze, że jesteś w domu - szepnęła, kiedy oderwał wargiod jej ust.- Bałam się, że cię nie będzie, a musiałam się z tobą zobaczyć.- Co się stało?- Ja.- Zamilkła.Przestraszyła się, że uzna ją za wariatkę.Ale ostatnim razemtak nie zrobił.Był przejęty.Dziś wyglądał na równie zaniepokojonego.- Mów - poprosił.- Ja.- Stchórzyła.Zamiast powiedzieć, czego się wystraszyła, wydobyła zkieszeni nieduży ręcznik.- Chciałam ci to oddać - rzekła, nie podnoszącwzroku.- Nie, moja mała, nie wierzę, że dygoczesz z powodu głupiej szmatki.Co sięstało?Wreszcie popatrzyła mu w oczy.Nie mogła dłużej udawać.Chciała, żeby jąprzytulił i pocieszył.140- Boję się, Doug.- Czego?- Coś się rano wydarzyło.Pewnie ponosi mnie fantazja, ale.boję się.Wziął ją w ramiona i przytulił mocno, po czym, nadal ją obejmując, ruszył wgłąb mieszkania.Wróciwszy do gabinetu, wolną ręką sięgnął po telefon.- Frazier? Nie mogę teraz rozmawiać.Oddzwonię, dobrze? Będziesz w biurze?W porządku.- Odłożył słuchawkę.- Ojej, przepraszam.Nie wiedziałam, że.Tak mi głupio.Przyłożył palec dojej ust, przerywając potok słów.- Sasha, ty jesteś najważniejsza.Zresztą kazałem ci zadzwonić, pamiętasz?- Ale pewnie nie spodziewałeś się ujrzeć mnie u siebie? - Sama jego bliskośćsprawiła, że jej strach zmalał.- Swoją drogą, jak tu trafiłaś?- Dzięki Maggie.Skinąwszy głową, przysiadł na biurku i przyciągnął ją do siebie.- Powiesz mi, co się stało? Kolejny.incydent? Przełknęła ślinę.- Nie wiem, czy można to tak nazwać - rzekła cicho.- Chciałam zejść dopiwnicy po drewno na opał i o mało nie zleciałam ze schodów.Jeden stopieńbył luzny, usunięto przytrzymujące go gwozdzie.Gdybym nie złapała sięporęczy.- Urwała, oczami wyobrazni widząc, jak spada.141Ciskając pod nosem przekleństwo, obiema rękami zaczął gładzić ją poplecach.- Cii, już dobrze.Tu jesteś bezpieczna.Przez kilka minut dygotała jak w febrze, a on powtarzał, żeby się nie bała, bowszystko będzie dobrze.Dopiero kiedy przestała drżeć, zauważyła, że Dougrównież ma napięte mięśnie.- Schody do piwnicy? - spytał nagle.- Tak jak w Zemście kruka"?Speszona wzruszyła ramionami.- Wiesz, to się często zdarza, że.- Za dużo tych zbiegów okoliczności.A teraz opowiedz mi, co się stało.Wszystko po kolei.142ROZDZIAA SI�DMYSurowej minie towarzyszył surowy głos.Doug zamierzał wydobyć z niejwszystko.Zresztą Sasha wcale się temu nie sprzeciwiała, bo tym razem chciałaporozmawiać o swoich podejrzeniach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki