Grimwood Jon Courtenay Arabeska 01 Pasza zade

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uśmiechnął się smutno, kiedyZara oddała mu serwetkę.- Nie myślałaś o tym?- Przysięga, że jest niewinny.- A ty mu wierzysz?Zagryzła wargę i kiwnęła głową, nie umiejąc tego bliżej wyjaśnić.Co było dla Hamzy prawdziwympowodem do zmartwienia.- Olga.- Wcisnął guzik na pulpicie.- Dawaj prawnika na linię.Po kilku sekundach ekran piknął i na Hamzę spojrzał, mrużąc oczy, niewysoki, łysiejący mężczyzna.- Słucham, Wasza Ekscelencjo.- Mówił głosem piskliwym, z pedantycznym kairskim akcentem.- Beja chroni bezwzględny immunitet, mam rację? Nie wolno go aresztować?Starszy prawnik się zawahał.- Zależy, co zbroi, Wasza Ekscelencjo.Przelotny uśmiech rozświetlił oblicze Hamzy.Ruchem brody wskazał córce ekran, sugerując, byuważnie słuchała.- Są wyjątki?- Dwa rodzaje morderstwa: zabicie mułły lub członka rodziny.Rażące bluznierstwo wobecności dwóch świadków o dobrej reputacji oraz poważne przestępstwo na nieletnim, świadkowiejak wyżej.- A więc można aresztować Aszrafa al-Mansura?- Owszem, jeżeli zamordował ciotkę.Hamza uniósł rękę, widząc rosnące oburzenie Zary.Nagle uzmysłowiła sobie, że znajduje się pozapolem widzenia kamery przy ekranie.Prawnik jej nie widział, zatem nie zdawał sobie sprawy z jejobecności.- Dziękuję.- Hamza wygasił ekran.- A teraz pytanie zasadnicze - zwrócił się do Zary.- Czemu ktośchce przyskrzynić Aszrafa al-Mansura? I pytanie drugie: kim jest ten ktoś? Coś ci świta? - Rozsiadł sięwygodniej w fotelu.- Nie? W takim razie, radzę ci się dowiedzieć.Niech twój przyjaciel powęszy.276Jon Courtenay GrimwoodA więc spotkanie dobiegło końca.Co jednak w największej mierze zdumiało Zarę, to wcale nie fakt, żeojciec traktował ją jak osobę dorosłą, ale że traktował ją jak równą sobie.Zadała mu pytanie, na coodpowiedział dwoma własnymi pytaniami.Jedno z nich mogło zawierać wskazówkę.Wyjazd doAmeryki był dobrym posunięciem niezależnie od tego, co mówili koledzy w pracy.Tak samo jakpowrót, choć czasem różnie o tym myślała.- Co mam powiedzieć matce, kiedy spyta, czemu nie wracasz do domu?Hamza pytał obojętnym tonem, lecz zdziwienie odmalowało się w jego oczach, kiedy Zara zdjęłajedwabną chustę i okazało się, że nie ma koszuli pod żakietem od Diora.Potem zaczęła odpinaćczarne, szklane guziki.Na koniec odwróciła się do niego plecami i zsunęła z ramion żakiet.Ukazały siępręgi.- Nie obchodzi mnie, co jej powiesz.***Dziesięć minut po tym, jak Zara udała się do biura ojca, kierując się pieszo w stronę rezydencjiGenerała, Hani zwlokła się z łóżka, rozejrzała, stanęła nad Rafem i nim potrząsnęła.- Zary nie ma - oświadczyła.- Naprawdę? - Raf usiadł i z głośnym westchnieniem postawił stopy na ziemi.Bardzo się starałukryć ciekawość, lecz chyba niepotrzebnie się wysilał, bowiem Hani z zaskoczeniem wskazała jegostopy.- Nie zdjąłeś butów!Fakt, nie zdjął.Był to jeden z warunków koniecznych do tego, żeby mógł z Zarą dzielić wąską koję napokładzie VSV: oboje mieli zostać w ubraniu.Aczkolwiek niewiele by to zmieniło, gdyby Haniwygadała się, że spali na wspólnym materacu.Zara nie ukończyła dwudziestego pierwszego roku życia,więc zachowanie graniczące z deprawowaniem nieletnich pogrążyłoby go z kretesem.- Kłóciliście się, kiedy spałam?- Nie.Rozmawialiśmy.- 1 do niczego nie doszliśmy, dodał w duchu.Przynajmniej tak mu sięwydawało.Trudno było'�j ifPasza-zade 277połapać się we wspomnieniach, w których dominował widok jej nagich piersi i smak ciała.Może w jejodczuciu nie był odpowiedzialny za śmierć Nafisy.A może był.Postanowił wybadać sprawę, kiedy kacprzestanie go męczyć.Tajemnicze zniknięcie dziewczyny wyjaśniło się już niebawem, po telefonie od Hamzy.- Zara wpadła do mnie na chwilę - oświadczył z niejakim rozbawieniem.- Powiedziała, żepowinienem dać to panu.- Wyrzucił z siebie potok cyfr, a na końcu liter.- Konto bankowe pańskiejciotki - wyjaśnił, widząc konsternację na jego twarzy.- Dałem jej zaliczkę, więc znam numer.- Gdzie Zara?- Nie wiem.Teoretycznie, rzecz jasna.W zaufaniu mogę panu zdradzić, że poszła w stronęogrodów Szallalat i domu Generała.- Stuknął palcami i obraz znikł.Raf jęknął.- Kawy.- poprosił Hani.- Strasznie gorzka - odpowiedziała, niemniej wyruszyła na poszukiwania.Wreszcie natknęła sięna puszki z cappuccino w szafce na rufie łodzi.Zdarłszy blaszane wieczko, napiła się i zaraz wszystkowypluła.- Skoro chcesz.- Z westchnieniem wzruszyła ramionami, przelała zawartość puszki dorondelka i zapaliła mały palnik składanej kuchenki.Po podgrzaniu słodkiego napoju wlała go zpowrotem do puszki.- Proszę.Raf pił pod czujnym okiem dziewczynki, która próbowała wyśledzić w jego ruchach choćbynajdrobniejszą oznakę wahania.- Znakomita.- Przyłożył dłoń z tyłu do obolałej głowy, rozmyślając o koncie bankowym ciotki.-Jeśli dobrze pamiętam, miałaś komputer w medresie.- LuxorEon pod Linuxem - potwierdziła.- Z szerokopasmowym dostępem do sieci.- Jej głos byłdziecinną imitacją głosu Nafisy, gdy uderzała w protekcjonalny ton.Potrząsnęła chudymiramionkami.- Czemu pytasz? Potrzebujesz czegoś?Liczby przewijały się w górę po ekranie tak szybko, że Raf znów się poczuł drakońsko skacowany.Miałprzed sobą puste konta w Banque de Lesseps.Nagryzmolił na kartce1278Jon Courtenay Grimwoodszczegóły rachunku lady Nafisy, lecz Hani z nich nie korzystała.Liczby na ekranie były zaszyfrowane i wrogu działał animowany asystent pomocy, który sprawdzał kolejne algorytmy z prędkością światła,gdy trwały poszukiwania starego konta lady Nafisy.Komputer pokładowy łodzi był niezależną jednostką, która korzystała z modemu satelitarnego ipojemnością pamięci nadrabiała niedostatki szybkości i zdolności połączeniowych.W ciągu dwóchminut Hani usunęła większość ustawień domyślnych i dostosowała konfigurację do własnychpotrzeb.W sumie jednak, co stwierdziła z zaskakującą obojętnością, jeśli człowiek przez dziewięć latbędzie siedział w domu, nigdzie się z niego nie ruszał i przebywał jedynie z komputerem, to albo gorozpracuje, albo się nim znudzi.- No, mam.- oznajmiła, kiedy 28-cyfrowa liczba rozbłysła czerwienią i ekran zamarł.Całareszta zniknęła, a w liczbie nastąpiło przetasowanie znaków, co w efekcie dało ten sam numer konta zośmioma cyframi i trzema literami, który Raf zapisał sobie na kartce.Wykonała kilka ruchówkursorem, wolno suwając kciukiem po trackballu.Numer zniknął.- Nie martw się - uspokoiła Rafa,który rzeczywiście zaczął się już niepokoić.- System sprawdza, czy mamy uprawnienia.Spróbował odpowiedzieć uśmiechem na jej uśmiech.Nie miał pojęcia, co ona robi.- Załatwione! - oświadczyła, kiedy ukazało się animowane logo banku wraz z numerem konta.W jej głosie pobrzmiewała nutka dumy, gdy dała dowód swoich kompetencji, jakimi mógłby siępochwalić ktoś trzy razy starszy od niej.- Dobra jesteś.Kiwnęła głową, jakby nie komplementował jej, ale stwierdzał coś oczywistego.Palce tańczyły nadklawiaturą, kciuk obracał kulę trackballa.Otwierała i zamykała strony, zbierała hasła, łamałazabezpieczenia, a wszystko z prędkością myśli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki