Irene Cao Widze cie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przeglądamy kartę win i wybieramy z niej pinotgrigio.Leonardo płaci, po czym z kieliszkami w ręku wychodzimy na dwór.Jak rasowiwenecjanie, używamy murka biegnącego wzdłuż kanału jako stolika.Jestem teraz dość zrelaksowana, ale wystarczyłoby, że Leonardo chwilę dłużejzatrzyma wzrok na przechodzącej dziewczynie, by nowa fala zazdrości zaczęłazatruwać mi krew.Przyszłam tu z założeniem, że nie będę robić scen, i byłamprzekonana, że uda mi się wytrwać w postanowieniu, ale nie jest lekko.Upijam łykwina i stawiam kieliszek z powrotem na murku, patrząc w stronę przeciwnego brzegu.Minę mam poważną, a on to zauważył. Co jest? pyta, przechylając głowę. Widziałam ją, wiesz.Węzeł złości, który miałam wewnątrz, nagle się rozluznia, zalewając żołądekżółcią. Kogo widziałaś? pyta Leonardo, jakby urwał się z choinki. Przestań, naprawdę& Między nami nie powinno być niepotrzebnych kłamstw,prawda? Obracam się ku niemu z ogniem w oczach. Widziałam twoją kochankę.W twoim pokoju, kilka wieczorów temu.Biorę głęboki oddech i cofam się o parę kroków.Leonardo przewraca oczami, ale już po chwili na jego twarzy gości z powrotemwyraz spokoju i odprężenia. A więc zaczęłaś mnie szpiegować śmieje się. Uważaj, bo nie wiesz, comożesz odkryć, Eleno i przeciąga mi palcem wskazującym po nosie.Chwytam jego dłoń i odrzucam ją gwałtownie. Powiedz mi chociaż, co to za jedna, co dla ciebie znaczy& Ona ma na imię Arina uściśla Leonardo. Arina-Srina, wszystko jedno!Obraz tej kobiety pojawia mi się przed oczami i czuję się nagle nieskończeniemała.Pewność siebie, której, jak mi się wydawało, nabrałam w ostatnim czasie, znikaw ułamku sekundy. Spotykałeś się z nią przez cały ten czas? pytam. Jasne, że się z nią spotykałem, to moja przyjaciółka.Ale do łóżka poszliśmy tylkoparę razy mówi prowokującym tonem, z irytującym spokojem.Aatwość, z jaką otrzymuję odpowiedzi, wybija mnie z rytmu.Leonardo nie ma nicdo ukrycia, ponieważ nie jest mi nic winien, i w tym tkwi cały problem.Moje oczy robią się szkliste i pieką od łez wściekłości, które powstrzymuję całąsiłą woli.On przyciąga mnie do siebie, chwyta jedną ręką za talię, a drugą dłoniąujmuje pod brodę. Eleno, nie rób tego.Chcesz wiedzieć, kim jest dla mnie tamta kobieta? Jestprzygodą, podróżą, jak każda inna& A ja? Ja też jestem jak każda inna? Nie, nie jesteś patrzy mi prosto w oczy. Ponieważ żadna podróż nie jest takasama jak poprzednie, każda jest piękna na swój własny sposób. Ale ja ci nie wystarczam? mówię, co leży mi na sercu. Czemu myślisz w ten sposób? Nie rozumiem, czemu wyciągnęłaś taki wniosek&Gdybyś ty miała innych kochanków, cieszyłbym się twoim szczęściem, nie mógłbym cinic zarzucić wydaje się niemal zbity z tropu moją reakcją. Zazdrość to klatka, któradaje ci jedynie iluzję posiadania drugiej osoby.Lecz pragnień nie da się uwięzić podsumowuje, obejmując mnie mocno.Chciałabym się uwolnić i zasypać go gradem ciosów.Nienawidzę jego i tej jegowolności.Ale jednocześnie mu zazdroszczę.Chciałabym także być zdolna dopodobnego mentalnego otwarcia, ale trudno uwolnić się od schematów, które stały sięczęścią twojego sposobu myślenia, uwewnętrznionych modeli.Z drugiej strony, gdybyteraz zaczął składać mi solenne obietnice wierności, nigdy w życiu nie dałabym muwiary.Muszę spojrzeć prawdzie w oczy Leonardo nigdy nie będzie mój, nigdy nieuda mi się go zamknąć za ogrodzeniem.Mogę jedynie mieć nadzieję, że w tych swoichwędrówkach wciąż będzie trafiał do mnie.Idziemy w kierunku campo Sant Angelo.Ja pozostaję cicha i nieco odległa.Leonardoobejmuje mnie w pasie i czeka, aż przejdzie mi zły humor.W pewnym momenciepodnoszę wzrok i o kilka metrów od nas zauważam znajomą postać.To JacopoBrandolini.Idzie w naszym kierunku.Wyzwalam się z uścisku Leonarda dokładniew chwili, gdy hrabia nas zauważa.O matko, zapyta nas, co robimy, a my nie mamyczasu wymyślić żadnej bajeczki. Cześć, Jacopo! pozdrawia go Leonardo, spokojny jak zawsze. Ach, dobry wieczór pozdrowienie skierowane jest do nas obojga.Widzę, jakwzrok Brandoliniego wędruje po mojej osobie, ostatecznie spoczywając na twarzy. Co was sprowadza w te strony? przekłada skórzaną torbę z jednego ramieniana drugie i uśmiecha się do nas zdziwiony. A pana? pytam z nerwowym śmieszkiem.To rozpaczliwa próba zyskania na czasie.Jestem niesamowicie spięta, istnakatastrofa. Idę do jedynego porządnego krawca w tym mieście.Szyje mi koszule na miarę.Rzeczywiście, teraz sobie przypominam, że wszystkie jego koszule mają wyszytena mankiecie inicjały JB.Cholera, nie mogę przestać przytupywać prawą nogą.Jestem zbyt zdenerwowana.Uspokój się, Eleno.Nie widział, jak szliście objęci.Oddychaj. Wracałem z Santa Marta, poszedłem tam, żeby sprawdzić, czy dotarł towar mówi Leonardo.Widać, że panuje nad sytuacją. I spotkałem Elenę przedkościołem& Kościołem San Nicol� dei Mendicoli& wtrącam z zapałem. Ksiądz szukakonserwatora do wykonania pewnej pracy.A ty stawiłaś się na rozmowę w spódniczce mini, pończochach i kozakach naobcasie? Myśl, Eleno.Opatulam się lepiej płaszczem. Wie pan, wydaje mi się, że w pałacu skończę już na Boże Narodzenie& Tak, fresk wygląda naprawdę świetnie, wykonałaś kawał dobrej roboty, Eleno odpowiada Brandolini, wyraznie zadowolony. Dziękuję mam zamiar dorzucić jeszcze kilka słów pożegnania, ale on jestszybszy. Może pójdziemy się czegoś napić? Ja stawiam mówi, wskazując na bar zanaszymi plecami.Dukam coś niezrozumiałego, po czym spoglądam na Leonarda, błagając o pomoc. Dzięki, ale naprawdę muszę uciekać do restauracji wykręca się z bezbłędnązręcznością. Może innym razem.Zbieram się na odwagę i też wymyślam sobie wymówkę. Chętnie bym poszła, ale muszę jeszcze zrobić zakupy na święta.To pierwsza rzecz, która przyszła mi do głowy.Przez Leonarda staję się strasznąkłamczuchą. W porządku.W takim razie do zobaczenia w pałacu żegna się z nami uściskiemręki.Nie rozumiem, jak może chodzić do łóżka z Gaią, a wobec mnie zachowywać takidystans, skoro zdaje sobie sprawę, że wiem o nich wszystko. Do widzenia żegnamy się.Odprowadzamy go wzrokiem, aż znika w zakładzie krawieckim po przeciwnejstronie kanału.Wydaję z siebie westchnienie ulgi. Ale zbieg okoliczności komentuje Leonardo. Wenecja jest mała dodaję, nawiązując do tego, o czym mówiliśmy wcześniej.Chyba już zdążyłeś to zauważyć.Ale on przyciąga mnie do siebie i całuje w policzek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki