Murgia Jennifer Gwiazda anioła(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Piękny anioł opiekuńczorozpościerał wielkie białe skrzydła nad moim miejscem.Natychmiast skojarzył mi się z moimaniołem i pomyślałam, że to musi mieć jakieś znaczenie.Lecz po chwili, ku własnemu zaskoczeniu,zdałam sobie sprawę, że ta podobizna przedstawia kobietę.To nie był Garreth.To byłam ja.W tym momencie mama trąciła mnie w bok.- Zobacz, Teagan.- Wskazała palcem.- Ten anioł wygląda dokładnie jak ty.Dziwne, co?Miała rację.Potem znów skupiła się na słowach księdza i pochyliła głowę w modlitwie, ale ja niemogłam odwrócić wzroku od szklanego anioła.Deszcz padał coraz mocniej, rozmywając wizerunekna szkle.Jakiś przejeżdżający samochód wyrwał mnie z zamyślenia.Czerwone tylne światłarozjaśniły twarz anioła szkarłatną poświatą, której najwyrazniej nikt inny nie dostrzegł.Wszyscyoprócz mnie stali z pochylonymi głowami.Jeszcze raz spojrzałam na witrażowe okno i wzdrygnęłamsię - zabarwione czerwonym poblaskiem krople deszczu spływały po twarzy anioła jak krwawe łzy.Rozdzial 17Poniedziałkowy poranek zaczął się tak samo jak wszystkie poniedziałki.Budzik zawył mi prosto doucha, więc musiałam wyciągnąć rękę i go wyłączyć.Gdyby poniedziałkowe poranki mogły zostaćuwięzione w jakimś bezczasowym śnie poprzedniej nocy, zapomniane! Ale nie, nie poniedziałki.Prawdę mówiąc, gdyby poniedziałek był uczniem liceum Carvera, zdobyłby całą stertę nagród zawzorową frekwencję.Usiadłam i przetarłam oczy, po czym znowu opadłam na poduszkę, kiedy straszna myśl przyszła mido głowy.Szkoła.Zapomniałam o dzisiejszym teście z chemii, do którego się nie przygotowałam.Dzisiaj też będzie nowe zadanie z angielskiego.Jęknęłam i opuściłam nogi na podłogę.Dlaczego nie mogłam uderzyć się w głowę na tyle mocno,żeby stracić przytomność do końca szkoły? Tylko perspektywa spotkania z Garrethem skłoniła mniew końcu, żeby wyjść z łóżka i stawić czoło nowemu dniu.Wzięłam prysznic, ubrałam się i umalowałam - własnymi, nowo zakupionymi kosmetykami.Mamamiała używanie, kiedy mój mały eksperyment okazał się czymś więcej niż dwudniową przygodą.Kiedy wróciłam do pokoju, stanęłam przy oknie i z trudem powstrzymałam się, żeby nie odsunąćzasłonki, jak to zwykle robiłam od tak dawna.Słyszałam, że ulica jest pusta, i wiedziałam, że jeśliwyjrzę, nie zobaczę czekającego na dole białego samochodu.W końcu jednak przyzwyczajeniewzięło górę i nieśmiało odchyliłam zasłonę; tak jak się spodziewałam, nie było żadnego samochodu.- Zniadanie za pięć minut - zawołała mama z kuchni.Do wyjścia na przystanek autobusowy zostało mi jeszcze trochę czasu, więc otworzyłam plik, któryzachowałam w komputerze.Na ekranie pojawił się lśniący oktagram.Siedziałam zupełnienieruchomo i wpatrywałam się w dwa kwadraty.Garreth wyjaśnił mi, że taka gwiazda jest symbolemHadriana, ale w głębi duszy byłam przekonana, że widziałam gdzieś ten znak już wcześniej.D�j� vuuderzyło mnie jak obuchem i mocno wkurzyło.Może zobaczyłam to kiedyś na lekcji matematyki?Zniechęcona zamknęłam plik i wyłączyłam komputer.Chwyciłam plecak i zarzuciłam go na ramię.Dłoń znowu zaczęła mnie swędzieć, więc przyjrzałam się jej dokładnie.Niech to.Na skórze pojawiła się brzydka wypukła linia.Podrapałam ją krótko obciętymi paznokciami.Uważałam, żeby nie rozkrwawić paskudnego obrzmienia.Najwyrazniej musiałam dotknąć trującejrośliny, kiedy nocą przedzierałam się przez las.Pomyślałam, że w naszej apteczce powinien sięznalezć jakiś krem, który usunie jeszcze jedną pamiątkę po mojej ostatniej nocy spędzonej z Claire.Ruszyłam do łazienki i nagle zamarłam w pół kroku.Zza okna dobiegał znajomy warkot silnika.Claire.Ból w sercu podpowiadał jej imię, ale pokręciłam głową - przy krawężniku przecież nie może czekaćbiały samochód.A jednak odgłos silnika brzmiał tak znajomo.Usłyszałam, jak drzwi otwierają się izamykają.Odwróciłam się, przeszłam przez pokój i stanęłam przy oknie.Czasami nie potrafiłam myślećrozsądnie; serce biło mi jak szalone; musiałam sprawdzić.Spojrzałam szeroko otwartymi oczami.Oczekiwałam widoku bieli.Tego właśnie rozpaczliwie pragnęłam.Nie spodziewałam się natomiast,jak pięknie może wyglądać kolor stalowoszary w jaskrawym świetle porannego słońca.Prawewybiegłam z pokoju.Już zupełnie zapomniałam o apteczce.Na palcach zeszłam schodami, stanęłam w drzwiach kuchni i patrzyłam z niemym niedowierzaniem.Jego dżip zaparkowany przed domem to jedno, ale zobaczyć własnego anioła, jak siedzi w kuchni igawędzi spokojnie z moją mamą, która dolewa sobie kawy, to zupełnie inna sprawa.- Cześć, kochanie.Wygląda na to, że jednak nie musisz przedstawiać mnie swojemu koledze.Garrethzaoferował się, że podwiezie cię do szkoły, skoro już się rozeszło, że tak nie cierpisz jazdy autobusem.Mój wzrok podążył w kierunku jedynego w kuchni światła, na które warto patrzeć.Garreth wygodnierozparł się na krześle, zazwyczaj moim.Uśmiechnął się tym specjalnym uśmiechem, przeznaczonymtylko dla mnie.Na całe pomieszczenie spłynął spokój.Wiedziałam, że to jego dzieło, że zestroił swoje serce z moim iw ten sposób mnie uspokoił.Nigdy nie czułam z nim większej bliskości.Czyje jeszcze serce biłobyrówno z moim? Ktoinny oddychałby wtedy, kiedy ja? Albo jeszcze lepiej -oddychał za mnie?- Fajnie, dzięki.Dobrze, mamo? Może mnie Garreth podwiezć do szkoły? - Mój głos zabrzmiałbłagalnie.Miałam nadzieję, że mama tego nie zauważy.- Oczywiście.Prawdę mówiąc, cieszę się, że przyjechałeś, Garreth.Mówiłam Teagan, że chciałabymci podziękować za to, że przywiozłeś ją tamtej nocy.To dla mnie bardzo dużo znaczy, że byłeś wtedyprzy niej.Ona jest dla mnie kimś wyjątkowym.Jest wszystkim, co mam.- Nie ma za co.I faktycznie, ona jest kimś wyjątkowym.Właśnie wtedy, gdy padły te słowa, pociągnęłam łyk soku pomarańczowego i omal się niezakrztusiłam.- Hm, powinniśmy już iść.Cieszę się, że się poznaliście.- Złapałam plecak, kawałek tosta ipociągnęłam Garretha za rękę do drzwi.- Miło było cię poznać, Garreth - zawołała za nami mama, kiedy popędziłam przodem do dżipazaparkowanego przy krawężniku.Początkowo jechaliśmy w milczeniu, ale po chwili nie potrafiłam się już powstrzymać.- Mogłeś mnie uprzedzić.- Przepraszam.Pomyślałem, że zrobię ci niespodziankę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki