Neff Henry Gobelin 01 Pies z Rowan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To takieniesprawiedliwe, prawda?Uczniowie drugiego roku zaśmiali się i pokręciligłowami. No cóż, może to i niesprawiedliwe, ale życie jestżyciem, nieprawdaż? M.Renard pociągnął nosem.%7łyczę obu drużynom powodzenia.Niech mecz będziezacięty, ale honorowy.I.ech.udanego Halloween!Widzowie zaczęli wiwatować na dzwięk trąbek, naktórych zagrał kwartet satyrów stojących po drugiejstronie widowni.Max wziął głęboki oddech, wybiegłtruchtem na boisko i dołożył swoją dłoń do pozostałych,kiedy Rolf dopingował drużynę.Kapitan wspomniał coś o dumie" i że są tylko o rok starsi", ale Max był przedewszystkim skupiony na opanowaniu nerwów.ZobaczyłAlexa Mu�oza, który wyszedł na murawę z drugimrokiem, gawędził z kolegami, przechylał się na boki irozciągał.Alex spostrzegł patrzącego nań Maxa i pokręciłgłową, jakby ze współczuciem.Boisko zaczęło wierzgać zaraz po gwizdku M.Renarda.Max stracił równowagę, kiedy drugi rokprzeleciał obok z piłką, podając ją szybko na skrzydło.Skrzydłowy przyjął podanie i zaczął rozgrywać, próbującznalezć wyrwę w obronie.Alex Mu�oz podbiegł z liniiśrodkowej w samą porę, żeby odebrać mocne podanie izłożyć się do strzału na bramkę, zanim Rolf zdążyłdobiec, by wybić piłkę.Po rozpoczęciu meczu Max zapomniał o swoichlękach gra pochłonęła go bez reszty.Grał na środku, aleRolf poprosił go, żeby skoncentrował się na obronie,spodziewając się, że drugi rok będzie chciał szybkozłamać ich morale.Kapitan miał rację.Drugi rok zdobył dwie bramkijedna po drugiej ku wyraznej frustracji Cynthii, która byłaświetnym bramkarzem, ale nie miała dotąd do czynienia ztak nagłymi, szybkimi strzałami.Jednak pierwszy rokzmobilizował się, kiedy jeden z ich napastników zdobyłnieprawdopodobną bramkę dzięki przejściu przez boiskonagłej fali, która przewróciła bramkarza przeciwnejdrużyny.Widownia zaczęła dopingować, kiedy pierwszyrok znowu ruszył do natarcia, jednak Alex odebrał piłkęSarze i wykonał długie podanie na pole karne, któreskończyło się utratą bramki przez pierwszoroczniaków.Przed wznowieniem gry Alex podbiegł ze złośliwą miną,żeby wyszeptać coś do Sary.Max myślał, że dziewczynkastraci panowanie nad sobą i się na niego rzuci, ale Rolfszybko wymienił ją na innego zawodnika.Pomimo prowadzenia w miarę upływu pierwszejpołowy w drużynie drugiego roku pojawiły się niesnaski.Max odniósł wrażenie, że zwycięstwo trzy do jednegobyło dla nich niewystarczające.Docinali sobie nawzajem iprzeklinali za każdym razem, kiedy pierwszakom udałosię przejąć piłkę albo choćby przez chwilę się przy niejutrzymać ku radości widzów.Max zauważył wyraznązmianę, kiedy starł się z dwójką zawodników drużynydrugiego roku i dostał od chłopaka łokciem w bok,podczas gdy dziewczynka odbiegła z piłką, pokonującserię wybrzuszeń, które pojawiły się z prawej strony.Maxrzucił się za nią w pogoń, kiedy usłyszał gwizdek M.Renarda i pierwsza połowa dobiegła końca. Nie możesz dawać się tak odpychać wysapał Rolf,który podbiegł do Maxa, kiedy zbierali się z resztą przyswojej bramce. Musisz być bardziej agresywny, albo cięzdejmę. To piłka nożna warknął Max. To nie jest sportkontaktowy! Może powiesz to im odparował Rolf.Po rozpoczęciu drugiej połowy Max był pewien, żeM.Renard zmienił ustawienia boiska.Ruchy murawystały się bardziej gwałtowne, a schematy mniejprzewidywalne.Całe połacie wznosiły się i opadały,tworząc poznaczone bruzdami grzbiety.Zledząc piłkę,która zakreśliła mu łuk nad głową, Max odwrócił się inagle znalazł się przed dwumetrową ścianą.Kiedy się nanią podciągnął, zobaczył, że obrońca z drugiego rokudobiega do piłki przed nim.Piłka wróciła Maxowi nadgłową, gdzie przyjął ją na klatkę piersiową John Buckley,kapitan drugiego roku, który zgrabnie wyminął obrońcę iposłał piłkę obok Cynthii do bramki.Tłum zawył, a Johnaotoczyli koledzy z drużyny.Pięć minut pózniej Max dryblował i szukał wzrokiemSary pod bramką przeciwnika, kiedy z tyłu podciął goAlex.Zabrał mu piłkę i pognał w stronę Cynthii.Zamarkował strzał w prawo, po czym przerzucił ciężarciała na drugą stronę i wysłał piłkę w przeciwny róg, niedając Cynthii szans.Max przyglądał się bezradnie, jakpiłka przelatuje obok niej; stracili bramkę z jego winy.Usłyszeli głos pana Renarda, który ogłosił wiwatującymwidzom nowy wynik, a Alex uniósł w zwycięskim geściepięść i krzyknął coś do Cynthii.Pomimo rozpaczliwych okrzyków Rolfa mającychpodnieść morale drużyny, Max poczuł, że pierwszakizaczynają tracić ducha.Myśli te opuściły go jednak, kiedyzawodnik z drugiego roku znienacka wykonał długiepodanie w stronę Johna.Max ruszył do akcji.Prześcignąłstarszego chłopca i miał wybić piłkę do Rolfa, kiedy cośpodcięło mu nogi i padł jak długi na murawę.Poczułeksplozję bólu w kolanie.Zobaczył, jak roześmiany Alexbiegnie za Johnem, który prowadzi piłkę w stronę Cynthii.Max przyglądał im się przez chwilę.Wtedy gotująca się w nim siła wezbrała i ożyła zestraszną mocą.Skoczywszy na równe nogi, Max zacisnąłzęby i pognał za chłopcami.Jego nogi pędziły coraz szybciej, a wiatr na jegotwarzy był coraz silniejszy i bardziej gwałtowny, kiedykoszulki zawodników się przybliżały.Odległośćzmniejszała się w zadziwiającym tempie; Max nigdywcześniej nie biegł tak szybko.Krew tętniła mu wskroniach.Alex był zaszokowany, kiedy Max odepchnął gołokciem i wyminął Johna, któremu odebrał piłkę i zmieniłkierunek natarcia.Kibice skoczyli na równe nogi, a natrybunach widać było różnobarwną mieszaninęklaszczących dłoni i falujących czapek, ale doping iwiwaty dochodziły do niego z bardzo daleka.Maxskoncentrował się na piłce i murawie przed sobą, zerkającna kolegów i koleżanki z drużyny, przeciwników i ichpozycje względem siebie na boisku.Inni zawodnicy wydawali mu się teraz ospali; bezproblemu prześcignął chłopca z drugiego roku, który zleobliczył kąt natarcia i został w tyle, kiedy Max gowyminął, skacząc niczym jeleń nad muldą, która przednim wyrosła.Kilka sekund pózniej zmienił kierunek takgwałtownie, że cofnięty obrońca przeciwnej drużynyupadł na ziemię, trzymając się za kostkę.Nogi Maxa byłyrozmazaną plamą, kiedy oddawał strzał, a piłka ominęłabramkarza i wbiła się w górne rejony siatki.Zaraz po tym, jak piłka oderwała się od jego stopy,Max odwrócił się i popędził po boisku.Minął kolegów zdrużyny, którzy chcieli mu pogratulować, kierując sięprosto do Alexa, który patrzył na zbliżającego się Maxawilkiem i z obrażoną miną.Max dzgnął Aleksa mocnopalcem w pierś i wysapał: Bez końca, Alex.Zamierzam tak z tobą zagrywaćbez końca.Alex popchnął Maxa, ale przytrzymał go kapitan,kiedy M.Renard kilka razy gwałtownie zagwizdał.Maxzignorował wiwaty widzów i drużyny i pobiegł zpowrotem na swoją pozycję, żeby można było wznowićmecz.Przez resztę rozgrywki był nie do zatrzymania.Gnębił drugi rok na obu stronach boiska.Serce waliłomu jak szalone, kiedy wdrapywał się na pagórki,przeskakiwał spore wyrwy w murawie i zwinnie zmieniałkierunki z niesamowitą prędkością [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki