• Strona startowa
• Undset Sigr
• 60 1076

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- I otwórz umysł.- Kładę ręce po obu stronach jego twarzy.Poddłońmi wyczuwam wystające kości policzkowe, teraz, po metamorfozie,jakby jeszcze wyraz
niej wyrzez
bione.Opuszkami odszukuję lekkie wgłę-bienie na skroniach i naciskam w tym miejscu.Przekazuję mu w myślachcałą niewiarygodnie piękną scenę.Pokazuję mu Drzewo dokładnie tak, jakje zapamiętałam, cudowne i majestatyczne.212- O rany - mówi Jude i wzdycha.- To musiało być.naprawdę coś.- Patrzy na mnie zachwycony.Kiwam głową i chcę zdjąć dłonie z jego twarzy, on jednak mocno jeprzytrzymuje.- Muszę już iść.- Próbuję się odsunąć, ale on trzyma mnie jeszczebardziej stanowczo.- Ever.Doskonale znam ten pełen cierpienia ton.Patrzę na niego.Ma na sobie dopiero co wyprany podkoszulek i dżin-sy; z jego skóry bije zapach mydła, świeżego powietrza i oceanu.Wiem,że postarał się tak dla Honor, nie dla mnie.- Jesteś szczęśliwy, Jude? - Mam gorącą nadzieję, że nocna gwiazdaspełniła moje życzenie i dała mu szczęście, a przynajmniej, że wszystkoku temu zmierza.Jude patrzy na mnie przeciągle.Tak długo, jakby wcale nie zamierzałodpowiedzieć na moje pytanie.W końcu jednak opuszcza ręce i wciskaje w kieszenie.- Pracuję nad tym.- Wzrusza ramionami.- Chyba niewiele mi bra-kuje.A ty?Otwieram usta, żeby wykręcić się jakąś oględną, wymijającą odpo-wiedzią, taką, jakiej zwykle udziela się na konwencjonalne pytania typu Jak się masz?.Po chwili jednak dochodzę do wniosku, że skoro Judeodpowiedział mi szczerze, to ja powinnam zrobić to samo.Nie oznaczato oczywiście, że wiem, co powiedzieć.Muszę przyznać, że od dłuższe-go czasu nie zastanawiałam się nad własnym szczęściem.Owszem, przeszłam wszystkie napotkane po drodze próby.Wypełni-łam swoje przeznaczenie.Wygląda na to, że pod pewnymi względamizrealizowałam się w stu procentach.Nie da się jednak ukryć, że brakujebardzo ważnej części składowej mojego szczęścia.A właściwie dwóch:jednej superważnej, drugiej tylko trochę mniej.Zamierzam się nimi za-jąć, kiedy tylko pożegnam się z Jude'em.- Mnie też niewiele brakuje - mówię w końcu i uśmiecham się prze-lotnie.- Coś mi mówi, że jestem tuż-tuż.213Zaczynam odwracać się ku samochodowi.- Ever, zaczekaj.- Jude łapie mnie za ramię.Spoglądam na niego.- Chciałem ci tylko powiedzieć, że.nie masz racji.Mrużę oczy.Nie mam pojęcia, o czym mówi.- To nieprawda, że tylko o to mi chodziło.Nie tylko.Przede wszyst-kim próbowałem pokrzyżować Damenowi plany, bo mnie samemu natobie zależało.I nadal zależy.- Wzrusza ramionami i próbuje się roze-śmiać, ale najwyraz
niej nie jest mu do śmiechu.- Pamiętasz, co mi po-wiedziałaś, kiedy się poznaliśmy?Marszczę czoło.Czego to ja wtedy nie mówiłam.Urządziłam muniezły seans czytania z dłoni i podsumowałam całą jego przeszłość, aprzynajmniej tę najmniej odległą.- Powiedziałaś, że mam tendencję do zakochiwania się w zupełnieniewłaściwych dziewczynach.A więc o to chodzi.- Rzeczywiście.Miałaś rację.- Znowu się śmieje, tym razem niecopogodniej, z optymizmem.- Skąd mogłaś wiedzieć, że cały czas zakochi-wałem się w jednej i tej samej dziewczynie.W tobie.Przełykam gulę w gardle.Coś niepokojąco ściska mnie w żołądku.- Zawsze liczyłaś się tylko ty.- Patrzy na mnie ze smutkiem.Powoli odwracam się do samochodu.Nie mam pojęcia, jak się za-chować, ale na szczęście Jude rozładowuje atmosferę.- To co myślisz o Honor?Przez chwilę patrzymy sobie w oczy.- Tak serio?Jude przytakuje i przesuwa dłonią po głowie tak samo jak wtedy, gdymiał tam jeszcze zwoje dredów.Teraz jego dłoń nie znajduje punktuzaczepienia i opada z powrotem.- Powiedziałaś mi wtedy, że jeśli jestem na tyle niemądry, że pytam,to ty będziesz na tyle niemądra, że mi odpowiesz.- Z
mieje się szeroko.214- Tak, serio.A co mi tam.Dawaj.Co myślisz o Honor? Albo inaczej:jaką widzisz przed nami przyszłość? Mamy w ogóle jakąś przy-szłość?Wyciąga w moją stronę otwartą dłoń, żebym powiedziała mu, cowidzę.Wiem, że muszę tylko opuścić tarczę, przycisnąć palec dojego skóry i cała przyszłość, łącznie z tym, czego prawdopodobniewcale nie chce wiedzieć, stanie przede mną otworem.Przesuwam się lekko ku niemu i już mam go dotknąć, gdy przy-pominam sobie słowa wypowiedziane kiedyś przez Damena.Idealnie pasują do sytuacji.- Nie można oszukiwać na egzaminie z życia.- Obracam się napięcie, wsiadam do samochodu i odjeżdżam.ROZDZIAA
TRZYDZIESTY SZÓSTYNastÄ™pny przystanek to dom Sabine.Jest póz
ne niedzielne popołudnie, istnieje więc spora szansa, że ją za-stanę.Może nawet z Munozem.Im bardziej zbliżam się do jej ulicy, tym bardziej mam nadzieję, że wdomu będzie Munoz.Chociażby dlatego, że chyba jest przynajmniejtrochę po mojej stronie.Może będę mogła liczyć na jego pomoc w prze-konywaniu Sabine, że mówię prawdę.Oszałamiającą, zadziwiającą prawdę, którą tak zawzięcie wypiera.I którą najpewniej dalej będzie podważać, choćbym przedstawiła jejniepodważalne dowody.Jestem gotowa zrobić wszystko, by ją przekonać, chociaż w głębi du-szy obawiam się, że będę potrzebować do tego celu sędziego oraz dwu-nastoosobowej ławy przysięgłych z kilkoma awaryjnymi ławnikami.Takczy inaczej, przydałoby się wsparcie Munoza.Byłoby wówczas dwa na jednego.Przewaga liczebna.Podjeżdżam pod bramę.Na mój widok strażniczka wytrzeszcza oczyi przygląda mi się z niedowierzaniem.Dopiero po chwili pokazuje dło-nią, żebym wjechała.Jej zaskoczenie sprawia, że jeszcze dotkliwiej od-czuwam ciężar winy z powodu tak długiej nieobecności.Wtaczam się napodjazd.Podwórko przed domem przechodzi właśnie metamorfozę.Wiosna, której w tym roku nie widziałam, zmienia się w lato, któregomam nadzieję być świadkiem od początku do końca.Minęło tyle czasu,czuję się coraz podlej.216Poczucie winy osiąga zenit w chwili, gdy staję przed drzwiami i naci-skam dzwonek.Kiedy Sabine mi otwiera, na jej twarzy malują się pokolei wręcz komiksowe miny.Na początku jest zdziwienie.Potem kom-pletne osłupienie, które zaraz zamienia się w niedowierzanie, przebłysknadziei, głębokie oburzenie i wreszcie poważną troskę, gdy Sabine przy-gląda się moim zdartym butom górskim, zabłoconym dżinsom i brudne-mu białemu podkoszulkowi.Zupełnie zapomniałam unaocznić sobieinne ubranie.- Gdzie byłaś? - W jej głosie wściekłość miesza się z ciekawością.Lustruje mnie błękitnymi oczyma.- Nawet gdybym ci powiedziała, i tak byś nie uwierzyła.- Mojesłowa są o wiele bardziej prawdziwe, niż wyobraża sobie Sabine.Zakłada ręce na piersi i zaciska usta w ponurą linię.- Przekonajmy się - rzuca hardo.Doskonale znam ten jej nastrój.To rozgniewana Sabine.Sabine przekonana o własnej nieomylności.Sabine przedstawiająca ultimatum, które zmusiło mnie do odejścia.Zerkam ponad jej ramieniem w poszukiwaniu Munoza.Wiem, że jestw domu, bo na podjez
dzie stoi jego srebrna toyota.Po chwili z wielkąulgą zauważam, jak wyłania się z salonu.Na jego twarzy malują się po-dobne emocje, może z wyjątkiem oburzenia i troski.To chyba dobryznak.- O niczym innym nie marzę.- Staram się nadać głosowi spokojny,bezkonfliktowy ton.Wiem, że Sabine wysłucha mnie, tylko jeżeli będętrzymać emocje na wodzy.- Właśnie po to tutaj przyszłam.Zamierzamwszystko ci opowiedzieć.Ale trochę to zawiłe, więc najlepiej by było,gdybyś zaprosiła mnie do środka.Policzki płoną jej z oburzenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

lo2chrzanow.htw.pl