Nora Roberts 02 Matka i córka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Przelewam je na papier.Każdy może je przeczytać. Owszem, lecz skąd wiem, że to twoje prawdziwe myśli? Piszeszciekawe książki, ale nie wiem, kim naprawdę jesteś. A chcesz wiedzieć?71RSZabrzmiało to jak wyzwanie.Gwen zawahała się, lecz odpowiedz samacisnęła się na usta. Chcę. Ale nie jesteś pewna. Wstał i wyciągnął do niej rękę. Jesteś senna stwierdził, patrząc w jej oczy. Wracamy do domu? Nie.Jeszcze nie. Złapała go za rękę.Jechali porośniętą magnoliami alejką.Zapach nocy był delikatny,zmieszany z wonią Gwen drzemiącej na ramieniu Luke'a.Zatrzymał wóz ispojrzał na nią.Pogrążone we śnie usta były subtelne i bezbronne.Po chwiliwahania delikatnie odsunął ją od siebie. Gwen. Przesunął palcami po jej ustach, a ona westchnęła. Gwen powtórzył głośniej, a ona zatrzepotała rzęsami. Jesteśmy na miejscu. Lekkopomasował jej ramię. Spałam? Jej ogromne, ciemne oczy uśmiechały się do niego. Niechciałam, ale już pózno. Miło spędziłem czas.Dziękuję.Spontanicznie musnęła ustami jego wargi.Mocniej zacisnął dłoń na jejramieniu, zdecydowanym ruchem odsuwając ją od siebie. Luke.? rzuciła zmieszana. Mówiłem ci kiedyś, że pogrążone we śnie kobiety są delikatne i ciepłe.Mam słabość do takich kobiet. Nie chciałam zasnąć mruknęła, podczas gdy Luke zaczął dotykać jejszyi.Choć nogi i ręce jej ciążyły, czuła się dziwnie lekka, swobodna.Samotnachmura przysłoniła księżyc, który zgasł, by za chwilę znów rozbłysnąć.Lukeprzyglądał się Gwen, wnikliwie badając każdy jej szczegół.Czuła na szyi jegopalce.Były mocne i długie, zdradzały siłę nawet przy delikatnym dotyku. Comasz na myśli?72RSPrzysunął się do niej, delikatnie dotknął ustami jej ust, przymkniętychpowiek, badając zarys policzków.Powolnymi, cierpliwymi ruchami dłonipotęgował w niej namiętność, pocałował wreszcie. Pięknie wyszeptał, przysuwając usta do jej ucha i dotykając piersi.Czuję, jak się rozpływasz pod wpływem moich pieszczot. Pocałował jąnamiętnie. A co mam na myśli? Myślę tylko o tym, że chciałbym się z tobąkochać.poznać twoją namiętność, zbadać każdy szczegół twego ciała.Czuła, jak się roztapia, jak ulatnia się jej silna wola. Będziemy się kochać? Nie było to pytanie, bardziej już prośba czy teżzachęta.Ich oczy się spotkały.Przez chwilę patrzyli na siebie w ciszy. Nie odparł chłodno.Gwen gwałtownie chwyciła za klamkę i wyskoczyła z wozu, lecz nimudało jej się dobiec do domu, Luke złapał ją mocno za ramię. Poczekaj. Zostaw mnie! Chcę iść do siebie.Zapomnij.Zachowałam się jakszalona.Nie wiem, o co mi chodziło. Ależ wiesz. Wzmocnił uścisk.Gwen chciała zaprzeczyć, ale przecież pragnęła Luke'a. Tak, wiem.A teraz już mnie puść. Nie zamierzam przepraszać za to, że cię dotknąłem. Nie oczekuję przeprosin rzekła spokojnie. Po prostu mnie puść,skoro sobie tego życzę. Uświadomiła sobie z przykrością, że wcale niechciała się uwolnić z jego uścisku, ale od kontroli, którą nad nią sprawował.Tawewnętrzna walka wyraznie odmalowała się na twarzy Gwen.Luke jeszczebardziej zmarszczył czoło, lecz w końcu cofnął dłoń, na co rzekła sucho: 73RSDziękuję i ruszyła w kierunku domu, nim Luke zdążył cokolwiekodpowiedzieć.74RSROZDZIAA �SMY%7łółty motyl trzepotał skrzydłami nad donicą białych niecierpków.Gwenobserwowała z werandy jego taniec.Odpoczywająca na białym fotelu bujanymAnabelle była tak samo krucha.Gwen widziała delikatne różowe policzki iłagodne niebieskie oczy matki.Choć zajęta łuskaniem grochu, Anabelle jakzwykle z zadumą patrzyła gdzieś w przestrzeń.Gwen przyglądała się jejbezradnie.Kim ja właściwie jestem? myślała.Co upoważnia mnie do mądrzeniasię na temat mężczyzn? A przecież próbowała ingerować w życie matki.Leczoto teraz zapragnęła zwrócić się do niej po radę, bo strasznie zaplątała się wswych emocjach.Z przerażeniem uświadomiła sobie, że jej uczucia wobecLuke'a osiągnęły niebezpieczny poziom.Obdarzenie miłością takiego facetaoznaczało katastrofę, fakt to niezbity, jednak czy umysł jest w staniezapanować nad sercem? Cóż, musi.Akurat w tym przypadku nie ma innejmożliwości.Muszę zapomnieć o ostatniej nocy, nakazała sobie.Mam swojepriorytety.Spojrzała na Anabelle, która nadal z tajemniczym uśmieszkiem łuskałagroch. Mamo. %7ładnej reakcji. Mamo! Położyła dłoń na jej dłoni. Słucham, kochanie.Mówiłaś coś?Gwen zawahała się na moment, nim spytała: Czy nie uważasz, że dwanaście lat to zbyt wielka różnica wieku? Hm.pewnie tak. Anabelle podumała przez chwilę. Choć myślę,że wraz z upływem czasu traci to znaczenie. Powagę zastąpił uśmiech.Wiesz, wydaje mi się, jakbyś jeszcze niedawno miała dwanaście lat.Pamiętam,jakby zdarzyło się to wczoraj, twój upadek z cyprysu.Złamałaś wtedy rękę.75RSBoże, jaka byłaś dzielna, nawet nie zapłakałaś.Zresztą nigdy nie płakałaś.Zato ja wylałam tyle łez, że wystarczało za nas obie. Mamo, nie o tym mówię.Gdy mężczyznę i kobietę dzieli dwanaścielat.Czy to nie nazbyt wiele? Między córkami Sally Deumont jest podobna różnica wieku, co niosłoz sobą pewne niedogodności. Mamo, nie o tym. Ale miało też i swoje zalety dodała Anabelle, nie chcąc, jak to ona,krytykować wieloletniej przyjaciółki. Mamo, przecież wiesz, że nie o to mi chodzi.Mówię o mężczyznie ikobiecie.O związkach.O parach. Ach tak! Anabelle zamrugała, by oprzytomnieć do końca, iuśmiechnęła się. To zupełnie inna para kaloszy. Gwen wychodziła zeskóry, widząc, jak matka w ciszy spokojnie sobie łuska groch. Zaskoczyłaśmnie, stwierdzając, że wiek i miłość mają z sobą cokolwiek wspólnego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki