Pod słońcem Toskanii. U siebie we Włoszech Mayes Frances

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wciąż jeszcze mi brakuje grzanek i herbatników przy śniadaniu.Jedząc, już sięmówiło o następnym posiłku.Moja córka, tak wydawało się na każdym kroku, rozerwała łańcuch dziedziczenia pomojej matce i Willie Bell, których talenty skazały moje siostry i mnie na zapełnianie półekksiążkami kucharskimi, ciągłe planowanie przyjęć i - ostateczny sprawdzian - nawet nastaranne przyrządzanie tego, co będzie się jadło samotnie.Ashley przez całe swojedzieciństwo poza sporadycznymi atakami apetytu na twardą jak kamień leguminęczekoladową, gardziła kuchnią.Ale wkrótce po ukończeniu college u nagle zaczęła gotować,dzwonić do mnie, żebym jej podała przepis na kurczaka z czterdziestoma ząbkami czosnku,na ptysie, na risotto, na czekoladowy suflet, na potrawy z kartofli.Mimo woli nabywałakulinarną wiedzę.Teraz, kiedy jesteśmy razem, tak jak ja szaleje w paroksyzmach planowaniai pichcenia.To ona mnie podaje przepis na wspaniałą marynowaną polędwicę i na cytrynowytort z maślanki.Jestem wobec powiązań rodzinnych bezradna, chcę czy nie chcę, kuchnia toprzeznaczenie.Jednak pomimo tego nieubłaganego dziedzictwa, coraz więcej w ostatnich latachpracuję zawodowo.W naszym codziennym życiu w San Francisco codzienne gotowaniebywa nieraz ciężką robotą.Przyznaję się, że od czasu do czasu zamiast kolacji jem widelcem opierając się okuchenny blat lody prosto z tekturowego pudełka.Czasami oboje wracamy do domu pózno iznajdujemy w lodówce tylko seler, winogrona, zeschnięte jabłka i mleko.%7ładen kłopot, bo wSan Francisco są świetne restauracje.Na weekend próbujemy upiec dwa kurczaki, czy gęstązupę jarzynową, czy makaron z jakimś pysznym sosem, żeby mieć co jeść do wtorku.Potemw środę wstępujemy do Corda po carnitas burritos z kwaśną śmietaną, guacamole, gorący sosna dodatek i tysiąc gramów tłuszczu.W pośpiechu organizowania naszych kolacji zamrażamplastikowe tuby zup i chili, i potrawki, i rosołów.Wolny czas na letnisku, łatwość uzyskania zasadniczych składników, idealnaprzypadkowość podejmowania gości napawają mnie przekonaniem, że właśnie tutaj kuchniajest taka, jaka powinna być.Myślę często o stołach mojej matki latem.Mamie wydawanieposiłków chyba nie sprawiało żadnego trudu.Ale ostatecznie może zaświta mi pocieszającamyśl - nie jestem tak zupełnie niekompetentna.W tamtych czasach było łatwiej.Matka miałaludzi wokół siebie tak jak my tutaj.Siedziałam na kubełku maszynki do lodów, moja siostrakręciła korbą.Moja druga siostra łuskała groszek.Willie była wszechuzdolniona.Mamakierowała kuchennym ruchem, zarządzała stołem.Często korzystam z jej przepisów iprzejęłam cząstkę jej spokoju przy podejmowaniu gości, ale błagam, byle nie pieczeniekurcząt.Tutaj mam ten najważniejszy składnik - czas.Goście rzeczywiście chcą drylowaćwiśnie, pędzić do miasteczka po jeszcze jeden trójkąt parmigiano.Poza tym gotowanie trwakrócej, bo jakość tutejszej żywności jest tak wspaniała, że wystarczy najprościej jąprzygotować.Cukinia ma prawdziwy smak.Burak ćwikłowy z odrobiną czosnku wprostzdumiewa.Owoce są bez nalepek, warzywa nie są woskowane czy pryskane, rzeczywiściesmakują inaczej.W nocy chłodno tu na wysokości tysiąca pięciuset stóp.To nam odpowiada, bokolacje mogą być obfite - nie tak, jak posiłek w upalny słoneczny dzień.O ile prosciutto zfigami, zimna zupa pomidorowa, karczochy, makaron ze skórką cytrynową i szparagi akuratwystarczają o pierwszej po południu, o tyle świeże wieczorne powietrze pobudza apetyt.Podajemy gościom spaghetti z rag� (w końcu dowiedziałam się, że ten tajemny składnik rag�to wątróbka z drobiu), gęstą włoską zupę jarzynową na rosole z kulkami pesto, ossobucco(czyli nóżki cielęce w sosie), polente, pieczone papryki nadziewane ricotta, (twarogiem) ikrem z ziół, ciepłe wiśnie w chianti do orzechowego ciasta, zawierającego po funcie każdegoskładnika.Kiedy pomidory są dojrzałe, nie ma nic lepszego niż zimna zupa pomidorowa zgarścią bazylii i grzankami z polenty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki