PS18 Pan Samochodzik i Bursztynowa Komnata t.1 Szumski Jerzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stąd to słabe echo.- A kto panu zagwarantował metalowe skrzynie?! - Rzecki podtrzymywał Irinę nakrawędzi dołu.- Widzi pan, dąb skrzyń wytrzymał, jakby go wczoraj wystrugali, a metalowetaśmy rdza zżarła! No, ale odkopujcie dalej.Okazało się, że trafiliśmy na skrzynię długą na dwa i pół metra i szeroką na metr.Wysokości nie mogliśmy sprawdzić, bo skrzynia była ściśle wpasowana miedzy inne.- Tu potrzebny dzwig! - mruknąłem.Wydawało mi się, że tuż nad sobą słyszę głos szefa: Niczego nie ruszać,zabezpieczyć, zawiadomić.przyślę specjalistów!A Komnata była tak blisko!I nagle zdałem sobie sprawę, że przecież mój telefon jest, no, powiedzmy, zepsuty!Najnowszej technice też to się może przydarzyć.A tu piękna Irina prosiła nas:- Panowie, ja wiem, że wy.że wy służbowo.ale tak odbić choć jedną deskę zwieka.przecież nic nie ukradniemy.Ja nawet palcem nie tknę, tylko spojrzę.Mileńcy moi!.- Ale mój szef!.- zacząłem przepraszająco.Jednak pan Onufry nie dał mi dokończyć.Najeżył swą czcigodną brodę i zawołał:- Najważniejszym szefem jest serce! A moje mówi, że powinniśmy zajrzeć do skrzyni.Pani Irina - ucałował dłoń pięknej Ukrainki - nawet przystroiła się specjalnie na tę okazję! Ima teraz czekać na przyjazd jakichś moli książkowych w obstawie policji? Wstyd mi za pana,panie Pawle, i pańskiego przełożonego!A przecież mnie aż palce świerzbiały, by zajrzeć do skrzyni! Brakowało mi tylkosygnału, a nim było wołanie Rzeckiego:- Zyga! Za łopaty i wbijamy je pod deski! Tylko ostrożnie!- Hura! - zakrzyknął nieprzytomny ze szczęścia przyjaciel i wsadził ostrze łopaty podpierwszą deskę.Czym prędzej ruszyłem w jego ślady.A nad nami unosił się perlisty śmiechIriny.- Pół wieku historii patrzy na was - pan Onufry wesoło trawestował słowa Napoleonawypowiedziane do jego żołnierzy pod piramidami.Naparliśmy na styliska i ze skrzypem gwozdzi, rozrywając resztki taśm, deska uniosłasię do góry.Chwyciliśmy ją rękoma i odrzuciliśmy na bok.W szczelinie ukazał sięnawoskowany papier, a pod nim, odsłonięte szarpnięciem Zygi.- Wióry! - jęknęła Zośka.- Jak się pakuje takie delikatne cuda, jak rzezby z Komnaty, to myślisz, że właściwymjest owinąć je drutem kolczastym? - nie wytrzymał Zyga.Zanurzył dłonie w skrzynię:- Wióry.wióry.wióry - mruczał coraz szybciej, aż wreszcie zawrzasnął z rozpaczą:- Do samego dna wióry! Wydało nam się, że słońce zaszło nad Dzikowem.- Do innych skrzyń! - zawołała rozdzierająco Zubajewa.- Hi! Hi! - wyrecytował niczym duch ojca Hamleta Rzecki.Druga skrzynia.Wióry.Trzecia skrzynia.Wióry.Bezgłośny płacz Iriny.Pochlipywanie Zośki.- Ktoś zakpił sobie z pani Kulżenko, tak przecież oddanej Bursztynowej Komnacie.Czy doktor Rhode, czy gauleiter Koch.nieważne.Zresztą nie sądzę, że to ona była celemtego dowcipu z wiórami.Komuś zależało, by wszyscy jak najdłużej wierzyli, że feeria zjantaru leży tutaj.A tymczasem.- machnął ręką Rzecki.- Przyznam się, iż choć uważałem,że Komnatę zniszczył bezpowrotnie nalot na Królewiec, to żywiej i radośniej zabiło mi serce,gdy ujrzałem wieko skrzyni.- A może w dalszych skrzyniach? - szepnęła Zosia.- Mamy kopać? - Zyga spojrzał na Irinę.Przygryzła wargi:- Jak panowie chcą.Ja odjeżdżam do Moskwy.Ruszyła potykając się o gruz w stronę golfa.Borsucza torba wlokła się za nią.- Pani Irino! - podbiegłem do auta.- Przecież takie porażki.Podała mi kartkę z planem i spojrzała spod rozmazanych rzęs:- Mnie wystarczy tej jednej - oparła się o drzwi i próbowała uśmiechnąć.- Cieszymnie tylko, że babcia umierając wierzyła, iż ten plan pomoże odnalezć BursztynowąKomnatę.I tej nadziei nie odebrał jej ani nadprezydent Prus Wschodnich, ani sowieccyoficerowie śledczy! Do widzenia i dziękuję za wszystko, panie Pawle.- To ja dziękuję! - pochyliłem się, by ucałować pachnącą jaśminowymi perfumamidłoń.A że jednocześnie wyjąłem spod zderzaka golfa pipcik czy, jak kto woli, pluskwę?Cóż, serce sercem, a służba służbą!ROZDZIAA PITNASTYZAKOPYWANIE WYKOPALISKA " GENSCHE ZN�W PRZYBUNKRZE W P�AWIOSKU " ODKRYCIE TAJEMNICY BUNKRA "PRZYGOTOWANIA DO NOWEJ ZASADZKI " MIROSAAW MYCIO -ZNAWCA DZIEJ�W G�ROWA IAAWECKIEGO- No i co robimy z tym całym kramem? - Zyga ponurym wzrokiem obrzucił naszewykopalisko.I kopnął połówkę cegły do otwartej skrzyni.- Tak mi żal pani Iriny - szepnął Rzecki.- Biedaczka przeżyła podwójny szok.Raz, żeBursztynowa Komnata wydawała się być tak blisko, a dwa, że babcia, w którą tak wierzyła,myliła się jednak.- Ee, gdyby wcześniej, jak należało, zgłosiła się do polskich czy nawet rosyjskichwładz, nie byłoby tych szoków! - udawaną złością starałem się zagłuszyć smutek.- A co donaszej bogatej w wióry dziury? Musimy ją w miarę możliwości zakryć.A potem zawiadomićgórowską policję.Bądz co bądz pozostało tu jeszcze dziewięć skrzyń.Kto wie, może jest wnich coś cennego? Niech przyślą ludzi i sprzęt pod opieką pana Mycio.- Mycio? - pokręcił głową Zyga.- Nie słyszałem.- W ogóle mało słyszysz - zakpiłem.- Mirosław Mycio, polonista i zastępca dyrektoraSzkoły Podstawowej nr 2, jest z zamiłowania historykiem i wielkim znawcą dziejów tejziemi.Widziałem go parę razy podczas naszego zlotu, wyście też widzieli: podobny doWojciecha Manna.Ale tak jakoś wyszło, że nie było czasu porozmawiać.Tu wilczyca , tuIrina, tu Owsianow, ówdzie porucznik von Schnauberg i łotr Gensche.- Historyk Górowa? - ucieszyła się Zośka.- To może wreszcie dowiem się od niegoczegoś ciekawego o miasteczku! Siedzę tu już czwarty dzień, a oprócz tego, że nazywa sięGórowo Iławeckie, nic nie wiem.- Dowiesz się! - pocieszyłem ją.- Już choćby tego, że interesujący nas cmentarzpołożony jest na wzgórzu zwanym Górą Zarazy czy też Górą Dżumy.- Góra Zarazy - w jednej chwili dziewczyna zapomniała o dzikowskiej klęsce [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki