Riley Judith Merkle Ogrod Weza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Zrób mi płonące oczy - rozkazał, sadowiąc swą masywną postać w fotelu.- Maluję to, co widzę, milordzie, wszelako zapewniam pana, że sama natura dala cinadzwyczaj ogniste spojrzenie.- Nie jest łatwo malować człowieka, który wierci się jak naszpilkach: patrzy w okno, chrząka, poprawia się w fotelu, wygładza brodę, podziwia swojebuty, a potem zerka na służącą, cmokając zarazem na psa.- Skończyłaś? Długo to jeszcze potrwa? Lady Bourchier zapewniała mnie, że jesteśszybka.- Trudniej uchwycić ogniste spojrzenie wojownika aniżeli łagodne oczy damy -odrzekłam gładko, co tylko dowodzi, jak bardzo się upodobniłam do całej tej zgrai oślizłychdworaków.Człowiek codziennie wystawiony na zły przykład nasiąka nim bardzo szybko.Abył to przykład daleko odbiegający od pełnego powściągliwości wzoru konwersacjizalecanego kobiecie przez Księgę obyczajów zacnej małżonki.Szczerze nad tym bolałam,Suffolk wszakże, bardzo kontent z mojej odpowiedzi, rozparł się znów w fotelu pośródrozgłośnych prychnięć, chrząknięć i pomruków zadowolenia.Zaczynałam już pakować rzeczy, a mój model oglądać swą już prawie ukończonąpodobiznę, gdy wśród tłumu mignął mi człowiek, na którego widok wszystkie włoski nakarku stanęły mi dęba.Dzieliła nas pewna odległość, mimo to rozpoznałam go od razu pobiałych kosmykach włosów poskręcanych nad czołem na kształt kozlich rogów i lodowatymbłysku w bladych oczach, od którego w całej sali zdawało się robić zimno.Ten strasznyczłowiek gawędził z panem Ashtonem, i to w taki sposób, jakby ich łączyła najserdeczniejszaprzyjazń.W pewnym momencie rzucił mi pełne triumfu spojrzenie. Widzisz - mówiło - niktnie oprze się mojej potędze.Pochylił się znów nad Ashtonem i zaczął mu coś szeptać, atamten patrzył w niego jak w tęczę! Jakaż bezgraniczna ufność malowała się w jego oczach!Serce tak łomotało mi w piersiach, że ledwo dotarły do mnie pożegnalne uprzejmości diuka,Anula + Polgaraouslandasczobaczyłam bowiem ze zgrozą, że ów potwór, na którego nawet psy szczerzą zęby,najwyrazniej zmierza w moją stronę.- Madame Dallet, ten oto pan jest kolekcjonerem rzadkich dzieł sztuki.Wiele o panisłyszał i pragnie zostać ci przedstawiony - zagaił rozmowę Ashton.- Powiedział mi właśnie,że doskonałe znał twego męża.- I oto znowu patrzyły na mnie te blade okrutne oczy.Półprzytomna z przerażenia słyszałam zaledwie strzępy prezentacji: - Sir Septimus Crouch.znakomity kolekcjoner.zdobył kilka starożytnych monet rzadkiej wartości do zbioru jegoeminencji.- Słowa Ashtona zdawały się przepływać gdzieś obok.- Taki tragiczny wypadek! Jakże się ucieszyłem, słysząc, iż dobrze się pani wiedzie.Na dzwięk tego głosu ścierpła mi skóra.Ten człowiek był dziwnie odrażający! Ashtontymczasem zupełnie tego nie dostrzegał, przeciwnie, odnosił się do niego jak do najbliższegoprzyjaciela, z którym w dodatku dzieli ważny sekret.Mężczyzni! Nigdy niczego nie widzą.Pewnie tak im wygodniej.- Osobliwości? - udało mi się wykrztusić.- To miło z pańskiej strony.- W istocie osobliwości, choć nie tak rzadkie jak malarka obdarzona twoimi zaletami,madame.Nie podobał mi się jego ton.- Jesteś zbyt skromny, sir Septimusie - wtrącił Ashton.- Czegoś takiego jak pańskieokazy jeszcze w Anglii nie oglądano.Najpierw francuskie monety starsze od karolińskich isamego Karola Wielkiego, a teraz bizantyński medalion w prawie doskonałym stanie.Jegolordowska mość będzie zachwycony.Bardziej mogłaby go uradować już tylko monetasamego króla Artura.- Istotnie tylko wyjątkowym przypadkiem odkrywa się takie skarby.A powinny onewszystkie znalezć się w rękach ludzi uczonych i mądrych, takich jak jego eminencja.Tylkonajświatlejsze umysły interesują się mymi zbiorami.Jak mi wiadomo, madame, twójnieżyjący małżonek także był kolekcjonerem.Gdybyś w jego rzeczach znalazła jakąśosobliwość, zechciej pamiętać, że odkupię ją od ciebie z przyjemnością i za uczciwą cenę.-Mówiąc to, wlepił we mnie swe zimne odrażające oczy.- Wszystko, cokolwiek było, zabrali wierzyciele mego męża.- Każde słowo wobecności tego człowieka przychodziło mi z trudem.Zauważyłam, że Ashton przymrużyłoczy, a mięśnie na jego szczękach stężały.- Wielka szkoda - stwierdził Septimus Crouch.- Wielka szkoda doprawdy, że z tak dobrze skierowanego listu nie udało się zebraćwiększych profitów - wymamrotał Ashton.Crouch uciszył go szybkim spojrzeniem.Anula + Polgaraouslandasc- Szkoda, aby dzieła sztuki, które są wszak tworem duszy i natchnienia, wpadały wręce bezdusznych.Może powinienem poszukać u tych wierzycieli? Czy mogę wiedzieć,madame, z kim miałaś okoliczność?- Z właścicielami burdeli i tawern, kosterami, pijakami i chyba większościąlondyńskich krawców.Radzę także odwiedzić pewnego prawnika nazwiskiem Ludlow, któryzabrał nawet kołyskę.- Crouchowi na te słowa zwęziły się oczy, Ashton robił wrażeniezaskoczonego.- Syn mistrza Dalleta narodził się martwy wskutek szoku, jaki przeżyła matka -wyjaśnił Crouch, równocześnie chwytając za łokieć Ashtona, który zrobił pół kroku naprzód.- A jednak, madame Dallet - kontynuował - wydobyłaś się z tej tragedii i przekształciłaś ją wtriumf.Mam wielką nadzieję, że dane mi będzie bliżej poznać ciebie i twe niezrównaneminiatury.- Jego głos emanował ciepłem.Przysunął się do Ashtona, tak że częściowo zasłoniłmi jego widok.Do licha, jakby tamten był jego własnością! �w gest posiadacza sprawił, żeAshton wydał mi się nagle kimś, kto zaprzedał samego siebie.Jakby przyjazń z odrażającymSeptimusem Crouchem wycisnęła na nim swe piętno.Inteligentne oczy, tak niegdyś lśniące iwymowne, stały się puste i martwe, a regularne rysy wydały mi się zimne i bezduszne jakmarmur.Wybiegając z sali, uświadomiłam sobie, że psy zniknęły.Musiały uciec już wcześniej.Anula + PolgaraouslandascPORTRET PITY Ludwika Sabaudzka, diuszesa d Angouleme.Sztych z zaginionego oryginału.Jako dwunastoletnia dziewczynka poślubiona Karolowi d Angouleme, prawnukowiKarola V, owdowiała, ukończywszy lat dziewiętnaście.Poświęciła się odtąd wyłącznie synowiw niezachwianym przekonaniu, iż pewnego dnia zostanie on królem Francji.Tadziewiętnastowieczna grawiura jest autentyczną kopią jej miniaturowej podobizny z roku1514.Oryginał przechowywany w prywatnej kolekcji zaginął niestety w okresie KomunyParyskiej.Pamiętnik Ludwiki Sabaudzkiej FrontispisPodróżując po świecie, malowałam wiele możnych dam, żadna wszakże nie była takzawzięta jak pani Ludwika Sabaudzka, której wizerunek powstał w pałacu Les Tournelles wczasie mego pobytu na dworze królewskim w Paryżu.Pani Ludwika, niska i bardzo blada,miała czarne, metalicznie błyszczące oczy, które patrzyły przez ludzi, jakby byli onipowietrzem.Dotyczyło to zwłaszcza, posługując się słowami madame, osób niskiejkondycji , czyli właściwie wszystkich z wyjątkiem książąt krwi, i to francuskich.Tak to jest zubogimi krewnymi; nie mając nic innego do roboty, stają się zwykle większymi snobami nizliich bogaci krewniacy.Dla oddania karnacji madame musiałam się posłużyć najjaśniejszymodcieniem różu, co przy jej wdowich szatach sprawiało wrażenie, jakbym nie użyła żadnegozgoła koloru, sądzę jednak, iż bardzo dobrze uchwyciłam właściwy tej damie wyraz twarzy,srogi i podejrzliwy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki