Seria do Torebki Keyes Marian Jest tam kto(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mimo że spędziłam z nim kilka ostatnich godzin, cier-piałam z powodu strachu przez Syndromem Fałszywego Pożegnania: kiedy niezna się kogoś zbyt dobrze i mówi się coś serdecznego na pożegnanie, może na-wet całuje, a następnie nieoczekiwanie wpada się na siebie pięć minut pózniej naprzystanku autobusowym, w metrze albo na tym samym odcinku ulicy, próbujączłapać taksówkę.Nie wiem dlaczego, ale to jest zawsze krępujące, bo ta przy-jemna, swobodna konwersacja, jaką odbyło się zalewie pięć minut wcześniej,całkiem się rozwiała, nastrój jest napięty i patrząc na szyny modlimy się: niech tometro już przyjedzie, niech to metro już przyjedzie.Potem, kiedy metro lub taksówka wreszcie przyjeżdża, żegnamy się jeszczeraz i próbujemy się uśmiechać, mówiąc wesoło: Do zobaczenia ponownie", aleto pożegnanie nie jest już tak miłe jak poprzednie i zastanawiamy się, czy po-winniśmy się pocałować jeszcze raz, i jeśli to robimy, to wydaje się fałszywe, ajeśli nie, czujemy, jakbyśmy skończyli na złej nucie.Niczym suflet, udane poże-gnanie może się odbyć tylko raz.Pożegnanie nie może być odgrzewane.Czekając aż będzie superbezpiecznie, by wyjść, obserwowałam normalnychludzi, wciąż napływających do zoo, i myślałam o Mitchu.Jaki był przedtem? Al-bo jaki będzie w przyszłości? Wiedziałam, że nie widzę go takiego, jaki jest na-prawdę.Nie widzę go prawdziwego.W tym momencie cały był żałobą.Jak ja.Janie byłam teraz prawdziwą Anną.Uderzyła mnie pewna myśl: chyba już nigdy nie będę znowu prawdziwą sobą.Bo jedynym, co przywróciłoby wszystkie sprawy na właściwe tory, byłoby to,żeby Aidan nie umarł, a to nie mogło się zdarzyć.Czy miałam wstrzymać oddechna zawsze, czekając, aż świat odzyska równowagę?Spojrzałam na zegarek.Mitcha nie było od dziesięciu minut.Zmusiłam się,by policzyć do sześćdziesięciu, potem uznałam, że mogę spróbować.Na ulicyrozejrzałam się kilkakrotnie na wszystkie strony, ale nigdzie go nie było.Zatrzy-RLmałam taksówkę i kiedy dotarłam do domu, poczułam się całkiem dobrze.Z tąniedzielą poradziłam sobie najlepiej.Rozdział 27Zanim dotarłam do swego biurka, szybko wpadłam do damskiej toalety i za-stałam tam osobę pochyloną nad jedną z umywalek i wypłakującą sobie oczy.Wponiedziałkowy poranek nie było nic niezwykłego w tym, że ktoś płacze; kabinybyły prawdopodobnie pełne dziewcząt wymiotujących dlatego, że nie miały sięczym wykazać na Poniedziałkowym Porannym Posiedzeniu.W zaskoczeniewprawił mnie jednak fakt, że tą płaczącą osobą była Brooke Edison (ubrana w ja-kiś elegancki, szarobeżowy lniany kostium, podczas gdy ja miałam na sobie ja-snoczerwoną garsonkę w stylu lat pięćdziesiątych, z żakietem z dekoltem włódkę" i wąską spódniczką, sięgające do kostek skarpetki w różyczki, różowepantofle bez pięty i torebkę w kształcie piętrowego domu).- Brooke! Co się stało?Nie mogłam uwierzyć, że ona płacze.Pomyślałam, że osobom z tak elitar-nych kręgów nie wolno okazywać emocji.- Och, Anno.- płakała.- Miałam drobną sprzeczkę z moim tatą.O mój Boże! Brooke Edison miewa sprzeczki z ojcem? Przyznaję: wydało misię to odrobinę fascynujące.Dobrze wiedzieć, że inni ludzie też mają problemy.A może Brooke jest bardziej normalna, niż sądziłam.- To o suknię od Givenchy.- Haute couture czy pr�t-�-porter?- Och.- Najwyrazniej nie zrozumiała pytania.- Haute couture, jak sądzę.I.i.RL- I on nie chce ci jej kupić - podpowiadałam, szukając w swojej domkowej"torebce paczki chusteczek.Były wytłaczane w pantofelki, co mnie zaszokowało.Ten idiotyzm naprawdę miał mnie w uścisku.- Ależ nie! - powiedziała, spoglądając na mnie szeroko otwartymi oczami.-Chodzi o to, że tato chce mi ją podarować, a ja powiedziałam, że mam już dośćfantastycznych sukien w swojej garderobie.Patrzyłam na nią, czując ssanie w żołądku.- Powiedziałam, że tak wiele biedy jest na świecie i że naprawdę nie potrze-buję kolejnej sukni, ale on odparł, że nie rozumie, co złego jest w tym, iż chce,aby jego dziewczynka pięknie wyglądała.- Nowe łzy trysnęły jej z oczu.- Mójtato jest moim najlepszym przyjacielem, wiesz? Nie wiedziałam, ale skinęłamgłową.- Więc to okropne, kiedy między nami się nie układa.- Cóż, lepiej już pójdę - powiedziałam.- Trzymaj te chusteczki.Bogaci są naprawdę inni, pomyślałam; to pieprzone dziwolągi.Pospieszyłam do biura, gotowa podzielić się tym spostrzeżeniem z Teenie.Tego wieczoru dostałam e-mail od Helen.Do: Czarodziejkal@yahoo.comOd: Szczęśliwa_Gwiazda_PI@yahoo.ieKolejny wyłom w rutynie!Detta zjadła lunch w restauracji z dziewczynami"; trzema innymi kobietami,mniej więcej w jej wieku, może również zamężnymi z bossami przestępczości?Torebki Chanel z pozłacanymi rączkami.Zdemoralizowane.A ja znowu musia-RLłam szwendać się po ulicy niczym bezdomna, zaglądając przez okno, i tym razemktoś próbował kupić ode mnie metadon.Ani śladu Raceya O Grady.Aby się upewnić, weszłam do środka pod pretek-stem skorzystania z toalety (pomyśl tylko, w tym zawodzie robisz siusiu, wyko-rzystując każdą okazję), a te cztery siedziały w obłoku perfum, popijały drinki itrajkotały o mężach.Gdy wchodziłam, jedna z nich - zapadnięte oczy, czarnewłosy, paznokcie jak szpony - piszczała: W ciemności nie znalazłby własnegotyłka".Kiedy wychodziłam, druga, z twarzą jak japońska mandarynka (gruba,pomarańczowa, z wielkimi porami), mówiła: Więc mu powiedziałam, proszębardzo, przeleć mnie, ale ja idę spać!".Wyły ze śmiechu.Wszystkie oprócz Derry.Nie paliły, ale tylko dlatego żetam nie wolno.Sądząc po jej wyglądzie, na pewno zapaliłaby, gdyby mogła.Uśmiechała się z roztargnieniem i patrzyła w przestrzeń.Zrobiłam kilka fotektelefonem komórkowym, na wypadek, gdyby interesowały Harry'ego, ale jakmogłyby go zainteresować? To jest cholernie nudne, ale coś Ci powiem, Anno,ptacq mi za to cholernie dobrze.Przyszedł też e-mail od mamy.Do: Czarodziejka1@yahoo.comOd: Walshowie1@eircom.netTemat: ostatnie wiadomościNic się nie dzieje.%7ładnych cholernych wiadomości.Helen spędza cały czasw krzakach (Mr Big).Wciąż jesteśmy gnębieni psią kupą; w tym tygodniu dwarazy.W sobotę wybieram się do Knock; minął już jakiś czas, odkąd byłam napielgrzymce, i czuję, że jest mi potrzebna, ponieważ jestem zdenerwowana takąRLilością jadu skierowanego do mnie.Chcę poświęcić to Misterium Smutku Tobie,Anno, aby nasz dobry Bóg, przyniósł Ci spokój i akceptację nowej sytuacji.Twoja kochająca MamaP.S.Czy Jacqui powiedziała już to o Bonie Von Jodi? P.P.S.Powiedz Rachel,że jeśli chce się ubrać w suknię kremową, to niech się tak ubierze.To jej ślub.Rzecz w tym, że moim zdaniem w ślubnej sukni kremowy zawsze wygląda tro-chę brudno".Ale to moje zdanie.- Cześć, Anno.- Jakiś mężczyzna zostawił mi wiadomość.- Mówi Kevin.Je-stem w mieście w interesach.To brat Aidana.Serce mi zamarło.Biedny Kevin.Lubiłam go, ale nie mogłabym się z nim spotkać.Właściwienawet nie znałam go zbyt dobrze.Co byśmy sobie powiedzieli? Przykro mi, żetwój brat nie żyje" [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki