Spindler Erica Zakazany owoc

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Patrick obszukał go,zabierając rewolwer i odznakę.- Co to jest? - Wyciągnął mu z kieszenimarynarki kopertę i podał porucznikowi, któryotworzył ją i popatrzył Santosowi w oczy.- Wygląda na równe dwadzieścia jedenstówek, detektywie.W znaczonych banknotach,jeśli się nie mylę.Powiesz, skąd masz tepieniądze?- Z rozkoszą, jeśli się dowiem, skąd się tuwzięły.Nigdy wcześniej ich nie widziałem.-Santos przypomniał sobie gościa z zepsutymizębami.- Ktoś mi je podrzucił.- Ot i niespodzianka.- Oficer Patrickwykręcił mu prawą rękę na plecy, zakuł ją i tosamo zrobił z lewą.- Chyba gdzieś ju\ tosłyszałem.Santos zaklął.- Nie wątpię, ale tym razem to prawda.- Powiesz to swojemu adwokatowi -odburknął porucznik.- Dobra, niech ktośprzeczyta mu jego prawa.ROZDZIAA PIDZIESITY �SMYLiz posłała barmanowi zmęczony uśmiech.- Wychodzę, Darryl.Dasz sobie radę?Chłopak pokazał w uśmiechu wszystkiezęby, jego miła, pokryta piegami twarz przybrałaiście diabelski wyraz.- Jasne, szefowo - odpowiedział,machając do niej ręką.- Wyglądasz na padniętą.- Bo jestem.- Zarzuciła torbę na ramię.-Od dziewiątej rano do dziesiątej w nocy nanogach.- No to czas odpocząć.- Znów sięuśmiechnął.-1 śpij spokojnie.Wszystko mam podkontrolą, a w razie czego wiem, gdzie cię szukać.Liz po raz ostatni rzuciła okiem na salę,skinęła na po\egnanie kelnerkom i wyszła zrestauracji, kierując się w stronę auta.Parkowała odwie przecznice od Bourbon, na niewielkimplacyku.Nie przeszkadzało jej, \e musiała przejśćkilkaset metrów, chocia\ rzadko kończyła przeddziesiątą trzydzieści.Ta część Dzielnicy nale\ałado najbardziej ludnych, a ona na wszelki wypadekzawsze miała ze sobą wierną puszkę gazu.Wierną.W przeciwieństwie do Santosa.Odgoniła od siebie natrętne myśli iwciągnęła głęboko rześkie, nocne powietrze.Musiała się trzymać.Była przecie\ twarda.Spędzała całe dnie w restauracji nie tylkoz konieczności, ale i z wyboru.Im dłu\ej,im cię\ej pracowała, tym mniej miała czasu namyślenie o Santosie.Po wszystkim, co między nimi zaszło,nadal go kochała.Nie wybaczy mu jednak tego, \e zdradziłją właśnie z Glorią.Gdyby wiedziała, jak muodpłacić, na pewno by to zrobiła.Dotarła do Bourbon Street i popatrzywszyw lewo, a potem w prawo, zatrzymała sięzdziwiona.Na wprost niej szła Hope St.Germaine.Liz zesztywniała.Nocne \ycieDzielnicy Francuskiej z pewnością nie było dlaHope.Chyba \e wypełniała tu jakąś misjęmiłosierdzia.Ale sama? O tej porze?Nie zatrzymując się, Liz spuściła głowę,zawróciła i poszła za Hope.Zdziwiła się jeszczebardziej, gdy kobieta weszła do Paris Nights,klubu striptizowego, którego właścicielem byłChop Robichaux.Liz nie znosiła Chopa.Podczasspotkań Stowarzyszenia Kupców i RestauratorówDzielnicy Francuskiej facet mierzył ją od stóp dogłów, jakby zastanawiał się, ile te\ mo\e byćwarta na rynku.Słyszała o jego dawnychdziałaniach, o zatargach z prawem.Od pewnegoznajomego dowiedziała się o takich rzeczach, \epotem śniły jej się nocami koszmary.Pokręciła głową.Co ją obchodzi Chop,Hope i jej wizyty w Paris Nights? Pomimo toweszła za nią do klubu.Zatrzymała się przydrzwiach, a gdy jej oczy przywykły do półmroku,spostrzegła, \e Hope rozmawia przy barze właśniez Chopem.Poczekała, a\ flegmatyczny właścicielobejdzie bar, po czym oboje zniknęli na zapleczu.Liz przymru\yła oczy.Jakie interesy mogąłączyć szanowaną panią St.Germaine z plugawymhandlarzem płatnym seksem?Poszła za nimi, przezornie zachowującodpowiedni dystans.Wśliznęli się za scenę.Wyciągnęła szyję, próbując dostrzec coś międzywirującymi tancerkami i zobaczyła, \e Hopeprzesuwa po stole coś, co przypominało kopertę.- Cześć, laska.- Cuchnący alkoholemmę\czyzna zatoczył się na nią i złapał ją zaramiona.- Zatańczysz?- Nie, nie tańczę.- Z odrazą uwolniła się zuścisku.- Przepraszam.Zaczęła wycofywać się z klubu, ale pijanymę\czyzna szedł za nią.- Ej, kotek, nie pierdol.Zało\ę się, \eniezle dajesz.Lepiej ni\ te na scenie, nie?Liz spojrzała na mę\czyznę lodowatymwzrokiem.- Nie.Chwycił ją ponownie, tym razem za łokieć.Strząsnęła jego rękę i kopnęła go w goleń.Zdziwiony wydał z siebie jęk bólu, potknął się,zrobił krok do tyłu.Liz wybiegła na zewnątrz.ROZDZIAA PIDZIESITYDZIEWITYCzterdzieści osiem godzin poaresztowaniu Santosa Gloria wpłaciła kaucję izabrała go wprost do hotelu, gdzie czekał ju\ nanich Jackson.Santos wparował do pokoju i nietracąc czasu na uprzejmości, natarł na partnera:- O co tu, do cholery, chodzi?Ten najspokojniej w świecie uniósł wzroki odpowiedział beznamiętnym, opanowanymgłosem:- Robichaux poszedł do prokuratoraokręgowego i doniósł, \e go szanta\ujesz.Miałeśmu grozić, \eje\eli ci nie zapłaci, dobierzesz musię do skóry.- Co takiego? - Santos poczerwieniał zgniewu.- Przecie\ to bzdury!- To jeszcze nie koniec.- Jackson pokiwałgłową.- Twierdzi, \e to ty stoisz za skandalemsprzed sześciu lat.Kapujesz? Tym sposobemmielibyśmy Aferę Pięciu.Santos opadł na krzesło.Od przeszłościnie da się uciec.Przypomniał sobie podejrzliwespojrzenia kolegów, a nawet otwartą wrogość.Czuł się przez nich zdradzony.Najpierw, kiedyodkrył, \e za pieniądze gotowi byli sprzedaćhonor policjanta.Co gorsza, jeden z nichpotwierdził, \e brał udział w aferze.Terazscenariusz się powtarzał.Nie mogąc usiedzieć na miejscu, zerwałsię i zaczął krą\yć po pokoju.- Chop twierdzi, \e nie tylko ty brałeśudział w skandalu.Ale ty byłeś prowodyrem -kontynuował Jackson.- Kiedy zorientowałeś się, \e wydziałwewnętrzny cię namierzył, pogrą\yłeś, wedługniego, kumpli, byle ratować własny tyłek.Poszedłna współpracę z tobą, bo groziłeś jemu i jegorodzinie.Oczywiście nie miał nic do stracenia,skoro otrzymał gwarancję, \e nie będzie za nicodpowiadał.- Rzadki gnojek.- Santos zatrzymał się nawprost partnera.- Gdybym miał go tu teraz,skręciłbym mu kark [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki