W.E.B Griffin Ostatni bohaterowie 4 Walka agentów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Słucham! Zostałem rozpoznany w drodze do Frankfurtu. Przez kogo? Następna chwila ciszy. Nie, do diabła, nie powiem panu.Nie chcę jej w to wciągać. Muszę wiedzieć. Guzik pan musi.Będzie pan wiedział tyle, ile uznam za stosowne.Von Heurten Mitnitz drgnął, najwyrazniej nie nawykły do takiego traktowania, ale nie straciłopanowania. Przez kogoś znajomego? Kiedy Vollmer milczał, von Heurten Mitnitz dorzucił: Niechciałbym, aby zabrzmiało to nazbyt melodramatycznie, ale kiedy pan będzie siedziałbezpiecznie w Anglii, ja będę tutaj. Erik, przestań stroić fochy odezwała się hrabina. Taka praca , jak sam zauważyłeś. Nie chcę, żeby wplątano w to ją albo jej ojca. Kto to taki? nastawał von Heurten Mitnitz. Elisabeth von Handleman Bitburg mruknął posępnie Vollmer.Brwi von Heurtena Mitnitza podjechały w górę, hrabina spojrzała na niego pytająco. Córka Generalobersta?Vollmer przytaknął. Może nie będzie to mieć żadnych konsekwencji.Spotkała dawnego znajomego, który służyteraz jako Obersturmf�hrer.I tyle. Ojciec powiedział jej, że widziano mnie w Maroku w amerykańskim mundurze.Wszystkiego się domyśliła.Ale niczego nie powie. Skąd ta pewność? Powiem panu tylko po to, żeby nie usiłował pan jej wykorzystać do ochrony własnej dupy wybuchnął Vollmer. Co mi pan powie? Spędziliśmy razem noc.Teraz pan rozumie? Chyba tak. Jeśli coś jej się stanie, to& Dosyć, panie Eriku.Zachowuje się pan nieco dziecinnie. Istotnie, miałem już na końcu języka coś bardzo dziecinnego.%7łe wrócę i własnoręczniepana zabiję.Ale wcale nie muszę tego robić.Wystarczy poinformować Sicherheitsdienst.VonHeurten Mitnitz cmoknął zdegustowany. Teraz żałuję, że w ogóle panu powiedziałem.To był błąd. Nie, Eriku odezwała się hrabina, wstała, stanęła za von Heurtenem Mitnitzem i mocnoobjęła go od tyłu. Helmut też wie, czym jest miłość w tych szalonych czasach.Vollmer chwilę się w nich wpatrywał, a potem wybuchnął śmiechem. Co to się wyprawia! Ten świat naprawdę oszalał!IV1Szosa Maylaybalay KibaweMindanao, Filipiny4 lutego 1943 rokuGórzyste wnętrze wyspy Mindanao jest niedostępne dla pojazdów mechanicznych, a i pieszoniełatwo się po nim poruszać.Z tej właśnie przyczyny generał brygady Wendell Fertigdowodzący oddziałami armii amerykańskiej na Filipinach tutaj postanowił założyć swoją kwateręi rozlokować większość swoich sił.Japończycy musieli niezle się wysilić, aby wedrzeć się w głąbtego terenu, a to zawsze pozwalało Fertigowi opracować odpowiednią strategię defensywną czyli,mówiąc ściśle, zastosować jedyną na razie możliwą strategię, to znaczy wycofać się w dżunglę iuważnie śledzić poczynania przeciwnika.Jak dotąd wrogowi udało się tylko dotrzeć do wiosek,gdzie stacjonowały jego oddziały partyzanckie (może nieco zbyt dumne określenie dla kilku ,maksimum kilkunastoosobowych grupek, które w zamian za jedzenie pomagały wieśniakom napolach), po których nie było już jednak ani śladu, gdy Japończycy dowlekli się w końcu namiejsce.Jakieś ślady zresztą czasami chyba zostawały, bo w kilku przypadkach Japończycyspalili wioski i cały dobytek ich mieszkańców, a także rozstrzelali wójtów.Lecz pomylili się w rachubach, gdyż akty przemocy zwiększyły gotowość Filipińczyków dowspierania armii amerykańskiej, tyle że Fertig nie miał ani broni dla nowych rekrutów, animożliwości ich wyżywienia.Niemniej Japończycy dość szybko zorientowali się, że wymagająceogromnego nakładu sił wyprawy w góry przynoszą niewielki pożytek, gdyż nadal byli nękaniprzez partyzantów, którzy nigdy wprawdzie nie podejmowali bezpośredniej walki, jednak zukrycia nieustannie atakowali patrole [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki