Zafon Carlos Ruiz Cień wiatru (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Juli�n spuściłwzrok, by znowu napotkać spojrzenie Jorge.- To Pen�lope, moja siostra.Zdążysz ją poznać.Jest trochę rąbnięta.Nic innegonie robi, tylko całymi dniami czyta.No, chodzmy, chcę ci pokazać kaplicę wpodziemiach.Kucharki mówią, że tam straszy.Juli�n posłusznie ruszył za Jorge, ale świat uciekał mu spod nóg.Po raz pierwszyod momentu, kiedy zasiadł w mercedesie don Ricarda Aldayi, udało mu się pojąć coś ztego, co się wokół niego działo.Zniła mu się wielokrotnie, nieskończoną ilość razy, natych właśnie schodach, w tej błękitnej sukience i z błyskiem w popielatym spojrzeniu.Niewiedział, kim jest i dlaczego się doń uśmiecha.Znalazłszy się w ogrodzie, dał siępoprowadzić Jorge ku powozowni i położonym nieco dalej kortom tenisowym.I dopierogdy tam dotarł, odwrócił głowę i ujrzał ją, w oknie na drugim piętrze.Ledwo mógłdojrzeć jej sylwetkę, ale wiedział, że się do niego uśmiecha i że, w sobie wiadomy sposób,też go rozpoznała.�w przelotny obraz Pen�lope u szczytu schodów towarzyszył mu przez pierwszetygodnie pobytu w szkole San Gabriel.W jego nowym świecie istniało wiele pokrętnychzachowań, z których nie wszystkie mu odpowiadały.Uczniowie z San Gabrielzachowywali się jak udzielni aroganccy książęta, a ich nauczyciele podobni bylipowolnym, acz oświeconym służącym.Pierwszym uczniem, z którym Juli�n sięzaprzyjaznił, pomijając oczywiście Jorge Aldayę, był syn jednego ze szkolnych kucharzy,Fernando Ramos, któremu wówczas nawet do głowy by nie przyszło, że kiedyśprzywdzieje sutannę i będzie prowadził lekcje w tych samych salach lekcyjnych, gdziesam dorastał.Fernando, przezywany przez resztę chłopców Kuchtą i traktowany przeznich jak służący, obdarzony był żywą inteligencją, ale z trudem przychodziło munawiązywanie bliższych kontaktów z kolegami i właściwie nie miał tu przyjaciół.Jedynym jego kumplem był zachowujący się ekstrawagancko chłopiec, Miquel Moliner,który z czasem miał stać się najbliższym przyjacielem Juliana w tej szkole.MiquelMoliner, któremu nie zbywało inteligencji, lecz nie starczało cierpliwości, znajdowałupodobanie w doprowadzaniu swych nauczycieli do szału, podważając każde z ichtwierdzeń za pomocą dialektycznych gier, zdradzających nie tylko błyskotliwy umysł,ale i zabójczą zapamiętałość.Reszta bała się jego ciętego języka i uznawała go zaprzedstawiciela innego gatunku, co w pewien sposób nie odbiegało zanadto od prawdy.Pomimo usilnego przystrajania się w piórka aktywnego przedstawiciela bohemy idramatycznego tuszowania arystokratycznych manier Miquel nie był w stanie zataić, żejest synem przemysłowca, wzbogaconego do granic absurdu na produkcji broni.- Ty jesteś Carax, prawda? Twój ojciec ponoć robi kapelusze? - zapytał Juliana,ledwie Fernando Ramos ich sobie przedstawił.- Juli�n dla przyjaciół.A twój ponoć armaty?- Sprzedaje je tylko.Bo jeśli o robienie chodzi, to robić potrafi jedynie pieniądze.Moi przyjaciele, do których zaliczam jedynie Nietzschego i obecnego tu Fernanda, mówiąna mnie Miquel.Miquel Moliner był chłopcem smutnym.Ulegał chorobliwej fascynacji śmiercią itym wszystkim, co związane było z tematami cmentarno-pogrzebowymi, którychzgłębianiu poświęcał znakomitą część swego czasu i talentu.Jego matka zmarła trzy latatemu w dziwnym wypadku domowym, który jakiś dość mało rozważny lekarz ośmieliłsię zaklasyfikować jako samobójstwo.To Miquel odnalazł ciało przebłyskujące spodpowierzchni wody w studni letniego pałacyku rodziny w Argentonie.Kiedy wyłowionoją za pomocą sznurów, kieszenie palta, które zmarła miała na sobie, okazały się pełnekamieni.Znajdował się tam również list napisany po niemiecku, w ojczystym językumatki, ale pan Moliner, który nigdy nie zadał sobie najmniejszego trudu, by nauczyć siętego języka, spalił list tego samego popołudnia, nie dopuszczając, by ktokolwiek goprzeczytał.Miquel Moliner wszędzie widział śmierć, w opadłych liściach, w ptakachwypadłych z gniazd, w starcach i w deszczu porywającym wszystko wraz z sobą.Obdarzony był niezwykłym talentem plastycznym i nader często zdarzało mu sięgodzinami zapamiętale rysować węglem szkice, w których zawsze pojawiała siętajemnicza dama w oparach morskich mgieł pośród bezludnych plaż, przedstawiająca,jak sądził Juli�n, matkę Miquela.- A kim będziesz, jak dorośniesz, Miquelu?- Ja nigdy nie dorosnę - odpowiadał enigmatycznie.Jego największą pasją, prócz rysowania i nieprzyznawania nikomu racji, byłydzieła tajemniczego lekarza austriackiego, który po latach miał zyskać sławę ZygmuntaFreuda.Miquel Moliner, który dzięki swej zmarłej matce doskonale czytał i pisał poniemiecku, posiadał sporo woluminów zawierających prace wiedeńskiego doktora.Ulubionym obszarem tematycznym Miquela była interpretacja snów.Miał w zwyczajupytać ludzi, co im się śniło, by następnie przystępować do zdiagnozowania pacjenta.Zawsze mówił, że umrze młodo i jest mu to obojętne.Juli�n uważał, że obsesyjnemyślenie o śmierci spowodowało, iż Miquel odnajdywał w niej więcej sensu niż w życiu.- Kiedy umrę, Julianie, wszystko, co mam, stanie się twoje - zwykł mawiać.-Oprócz snów.Poza Fernandem Ramosem, Molinerem i Jorge Aldayą Juli�n szybko miał okazjępoznać wstydliwego i nieco gburowatego chłopca o imieniu Javier, jedynego synamałżeństwa, pracującego jako dozorcy w San Gabriel i mieszkającego w skromnymdomku, położonym przy wejściu do szkolnych ogrodów.Javier, którego osobę, podobniejak osobę Fernanda, reszta uczniów traktowała niemal tak jak niewzywanego tu przeznikogo lokaja, kręcił się po ogrodach i szkolnych dziedzińcach, nie nawiązując z nikimkontaktu.Dzięki tym nieustannym wędrówkom po terenie szkoły znał na wylotwszystkie zakątki budynku, labirynt piwnic, przejścia prowadzące do wieżyczek iwszelkiego rodzaju zakamarki, których nikt już nie pamiętał.To był jego tajemny świat ischronienie przed resztą świata.Zawsze miał przy sobie wyszperany kiedyś wojcowskich szufladach scyzoryk, którym rzezał drewniane figurki, chowane następnie wszkolnym gołębniku.Jego ojciec, Ramón, dozorca, był weteranem wojny o Kubę, podczasktórej stracił rękę i (jak rozpowiadano nie bez złośliwości) prawe jądro, trafiony śrutemwystrzelonym nie przez kogo innego jak przez samego Theodore'a Roosevelta, podczasinwazji w Zatoce Zwiń [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki