Benzoni Juliette Kolekcjoner z Warszawy 01 Błękitna gwiazda

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-Jest tak, jak mówiłem - powiedział z bałamutnym uśmiechem, który na dobrerozbroił dziewczynę - pani jest stworzona do miłości.A teraz proszę iść spać iobiecać, że jutro rano znowu się zobaczymy.Proszę! Niech pani obieca!- Przysięgam.Tym razem ona musnęła ustami usta Alda, który otwierał przed nią drzwi.Lecz kiedy już miała przekroczyć próg, nagle.znalazła się nos w nos ze swoimojcem.Wydała cichy okrzyk i chciała zamknąć drzwi z powrotem, lecz hrabiaSolmański był już w środku.Aldo spodziewał się wybuchu gniewu, ale nic takiego nie nastąpiło.Solmań-ski zmierzył tylko drżącą jak osika córkę wzrokiem od stóp do głów i rozkazał:- Marsz do siebie! Wanda na ciebie czeka i ma rozkaz nie spuszczać z ciebieoczu w dzień i w noc!- To niemożliwe! - załkała Anielka.- Jest tylko jedna kuszetka.- Wanda będzie spać na podłodze.Jedna noc to nic strasznego, nie umrze odtego, za to jestem pewny, że twoje drzwi więcej się nie otworzą! Do przedziału!Anielka, ze spuszczoną głową, wyszła z kabiny księcia, zostawiwszy ojcatwarzą w twarz z Morosinim, który był bardziej rozluzniony, niż można się spo-dziewać w podobnych okolicznościach.Zapalił papierosa i podjął inicjatywęotwarcia ognia.RLT- Choć oczywiste fakty nie działają na moją korzyść, mogę pana zapewnić,że się pan myli co do tego, co tu przed chwilą zaszło.Mimo to jestem do pańskiejdyspozycji - dodał zimno.Na granitowej, nieodgadnionej twarzy hrabiego pojawił się kpiący uśmiech.- Innymi słowy, jest pan gotów się pojedynkować za zbrodnię, której pan niepopełnił?- W rzeczy samej!- To nie będzie konieczne! Nie każę też panu poślubić mojej córki.Wiem, cosię stało!- Jak to możliwe?- Konduktor mi wszystko powiedział.Przed chwilą chciałem zamienić kilkasłów z Anielką.Udałem się do niej, lecz znalazłszy pustą kabinę, spytałem kon-duktora, czy jej nie widział.Powiedział mi, że uniemożliwił jej pan dokonanienieodwracalnego aktu, a potem, próbował pocieszać.Jestem winien panu podzię-kowanie.A więc składam je panu - dodał tonem jakby anonsował, że przyśleswoich sekundantów.- Chciałbym się tylko dowiedzieć, skąd taki gest u Aniel-ki.- Gesty! - poprawił go Morosini.- To już drugi raz przeszkadzam hrabiance wunicestwieniu się: nie dalej niż przedwczoraj, zwiedzając Wilanów, powstrzyma-łem ją w ostatniej chwili, kiedy miała się rzucić do Wisły.Sądzę, że powinienpan poświęcać jej więcej uwagi; popycha ją pan do małżeństwa, które ją przera-ża.- To nie potrwa długo.Mężczyzna, którego dla niej wybrałem, posiadawszystko, co powinien mieć doskonały mąż, i wcale nie jest odpychający! Póz-niej córka przyzna mi rację.Na razie zakochała się w studencie nihiliście, po któ-rym można się spodziewać wszystkiego, co najgorsze.Wie pan, jakie potrafiąbyć te miłostki dorastającej młodzieży?RLT- Bez wątpienia, ale mogą prowadzić do tragedii.- Może pan być pewien, że żadna tragedia się nie powtórzy! Jeszcze raz dzię-kuję!.Ach! Czy mogę pana prosić, aby nie rozgłaszał tego, co się tu stało? Jutromoja córka będzie spożywać posiłki w przedziale, dzięki czemu uniknie panniewygodnych spotkań.- Nie musi mnie pan prosić o dyskrecję - odparł sztywno Morosini.- Nie je-stem plotkarzem.A teraz, jeśli nie ma pan nic więcej do powiedzenia, możemyzakończyć naszą rozmowę.- Też bym sobie tego życzył.Dobrej nocy, książę!- Dobrej nocy.* * *Kiedy Nord-Express wjechał na dworzec główny Berlin--Friedrichstrasse,gdzie miał pół godziny postoju, Morosini włożył pantalony, buty i pelisę, i wy-szedł na peron.Pociąg, z pozasuwanymi zasłonami wydawał się cichy.Noc, o tej godzinienajczarniejsza, była zimna, wilgotna i mało zachęcająca do spaceru.Jednak, niemogąc przegnać z umysłu niepokoju, Morosini szedł po peronie, śledząc ruch, araczej brak ruchu w poszczególnych przedziałach, kiedy konduktor zawiadomiłgo, że za chwilę będzie odjazd.Książę z prawdziwą satysfakcją wrócił do swoje-go przedziału i komfortowej kuszetki, w którą się wślizgnął z westchnieniemulgi.Anielka powinna mocno spać i postanowił pójść w jej ślady.Poza rozrywką w postaci przekraczania punktów celnych, przejazd przezNiemcy, Hanower, Dusseldorf i Akwizgran, następnie przez Belgię, przez Li�ge iNamur, a wreszcie północną Francję: Jeumont, Saint-Quentin i Compi�gne podszarym, zaciągniętym chmurami niebem wydał mu się wielce monotonny.WRLTwagonie restauracyjnym, dokąd udał się na śniadanie, było niewielu pasażerów, aponieważ zamówił obiad podczas drugiego serwisu, żeby dłużej posiedzieć, niespotkał Solmańskich.Usłyszał tylko, jak młody Zygmunt kłóci się na korytarzu zjakimś Belgiem.Młokos był w podłym humorze: jeśli tej nocy grał w karty, tomusiał przegrać.Co do Anielki, pozostawała niewidoczna zgodnie z wolą ojca.Szkoda, odczuwał taką radość, patrząc na jej zachwycającą twarz.Dlatego kiedy pociąg zakończył swój długi bieg na Dworcu Północnym w Pa-ryżu, spieszno mu było wysiąść.Zająwszy pozycję na początku peronu pod jed-nym z potężnych filarów, czekał, aż przewali się pierwsza fala pasażerów.Miałnadzieję, że będzie mógł śledzić Solmańskich.Jedna rzecz go intrygowała: na-zwisko przyszłego męża Anielki, jednego z najbogatszych ludzi w Europie" -jak powiedziała dziewczyna.Chyba nie chodziło o Rothschil-da? Jako dobra Po-lka dziewczyna powinna pozostać katoliczką.Rozmyślania te skróciły mu oczekiwanie.Ci, na których czekał, nie śpieszylisię.Nagle zobaczył, jak nadchodzą, a za nimi Bogdan, pokojówka oraz chmarabagażowych, a także ciekawskich, których przyciągnęła niespotykana elegancjatego towarzystwa, jakiej się nie spotyka na co dzień.Panowie nosili żakiety i cy-lindry.Anielka miała na głowie trójrożny, welurowy kapelusz otoczony zwiewnąwoalką i futro z błękitnych lisów.Była tak zachwycająca, że Al-do przyśpieszyłkroku, aby mocją podziwiać.Nagle zamarł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki