Furnivall Kate Rosyjska konkubina

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Powiedział to lekceważąco.- Nie, myli się pan.Oni.- Są skończeni.Generał Czang Kaj-szek wysłał do Junchow elitarnąjednostkę Kuomintangu, żeby się pozbyć tych wszy.Więc nasze soir�esą bezpieczne, nie musi się pani o to martwić.- Nie martwię się.Ale się martwiła.Nagle w sali balowej rozległy się dzwięki quickstepa, muzyki pełnejżycia i energii.Pod wpływem impulsu Lidia spytała:- Ma pan ochotę zatańczyć?- Z panią?- Tak.- Tutaj?- Tak.Miał taki wyraz twarzy, jakby go poprosiła, żeby wskoczył na mio-dowy wózek.- Raczej nie.Jest pani zbyt młoda.Poczuła się dotknięta.- A może to pan jest za stary? - odcięła się i znów zaczęła tańczyćsama, nie zwracając uwagi na jego obecność.Kręciła się w koło, zirytowana, że Aleksy Sierow nie okazał dośćwychowania, żeby sobie pójść.Przymknęła oczy i nie patrzyła na nie-go, wypierając go z myśli i pozwalając się wziąć w ramiona Changowi.Płynęła w delikatnym powiewie wiatru z jednego końca tarasu na dru-gi, jej ciało kołysało się i obracało w rytm muzyki, który zdawał siękierować pulsem jej krwi.Jej oddech przyspieszył, skóra stała się takwrażliwa, że czuła każde muśnięcie wieczornej mgiełki i każde drgnię-cie skrzydeł ćmy lecącej w stronę światła.- Ja tiebia iskata, Aleksy.Lidia zatrzymała się, choć jej umysł wirował dalej.Koło AleksegoSierowa stała młoda kobieta, w jednej i drugiej ręce trzymała kieliszekRLTz czerwonym winem i mówiła coś, czego Lidia nie rozumiała.Prosteblond włosy miała uczesane w gładką czapeczkę koloru kukurydzy.Nosiła nowoczesną sukienkę, taką, która kończyła się tuż za kolanami,jak suknia Lidii, ale naszytą setkami jaskrawoniebieskich koralików.To była sukienka z paryskiego domu mody.Podkreślała błękit jej oczu,które przez krótką chwilę wpatrywały się z zaskoczeniem w Lidię.Taskinęła grzecznie głową i minęła ich, zadzierając wysoko podbródek.Szeptali coś do siebie po rosyjsku, ale kiedy wchodziła do sali balowejusłyszała, jak Aleksy Sierow, specjalnie przechodząc na angielski, po-wiedział:- Ta dziewczyna jest jak jej ojciec.On też miał temperament.Razwidziałem, jak cisnął do ognia skrzypce, ponieważ nie mógł z nich wy-dobyć określonego dzwięku.Lidię paliły uszy.Ale szła dalej.*Chang An Lo obserwował ją.Z wilgotnej ciemności rozłożystejwierzby płaczącej.Patrzył, jak na tarasie porusza się niczym długoogo-niasta jaskółka, która kręci się i nurkuje w powietrzu dla samej radościruchu.Powietrze wokół niej zdawało się wibrować, a jej włosy rozpala-ły noc.Niemal czul ich żar i słyszał trzask płomieni.Oddychał cicho, czując ostre, przenikliwe ostrze gniewu twardnieją-ce gdzieś w głębinach duszy.Taniec i muzyka były dla niego obce, alepostępowanie Lidii Iwanowej całkiem jasne.Prężyła się jak młoda,marcująca się kotka w obecności kocura, gibka i uwodzicielska.Czeka-ła na awanse, gładziła swe ciało, mrucząc i prężąc grzbiet.Mężczyzna udawał niezainteresowanego, jego postać w smudze pa-dającego z okna żółtego światła zdawała się miękka i pozbawiona ko-ści, ale nie odszedł.Oczy wbił w tańczącą dziewczynę w taki sposób,że Chang miał ochotę zatopić w jego piersi włócznię do łowienia ryb ipatrzeć, jak się wije.Nie tylko Czarne Węże podkradały się do niej.Ręce mężczyzny bez kości zapomniały o cygarze, a jego na wpółRLTprzymknięte oczy obserwowały każde wdzięczne wygięcie jej bioder.Wciąż tam tkwił.Podobnie jak cień.Ten przy stopniach prowadzących na taras, mie-szający się z cieniem beczki na wodę, ciemniejsza czerń na tle czerni.Ten, którego oddech wkrótce się skończy.Błysk z okna wydobył blaskostrza shuriken w uniesionej ręce.Chang wyciągnął swój nóż.Czuwał nad nią.RLT25-Mamo, czy to prawda, że mój ojciec grał na skrzypcach?- Gdzie to usłyszałaś?- Na soir�e.Czy to prawda?- Tak.- Dlaczego mi nigdy nie powiedziałaś?- Ponieważ grał fatalnie.- Czy kiedyś wrzucił w gniewie skrzypce do ognia? Walentyna roze-śmiała się cicho do siebie.- O tak, nie raz.- Więc miał temperament?- Da.Tak.- Jestem do niego podobna?Walentyna wróciła do malowania paznokci.Nowa fryzura opadła jejna policzek, zasłaniając twarz przed czujnym wzrokiem Lidii.- Zawsze kiedy na ciebie patrzę, widzę jego.*- Wstawaj.- Nie.- Kochanie, doprowadzasz mnie do szału.Leżysz w łóżku od tygo-dnia.- I co z tego?- Nie rozumiem cię.Zwykle tak ci się spieszy, żeby wyjść i coś ro-bić, a teraz.Och, doczeńka, mam ochotę cię udusić, naprawdę.To, że semestr się skończył i że przyniosłaś sobie górę książek, nieoznacza, że masz czytać przez resztę życia!- Dlaczego nie? Lubię czytać.- Nie bądz podła.Co to za tomiszcze?- Wojna i pokój.RLT- Och, gospodi! Na litość boską, czytaj Shakespeare'a czy Dickensa,czy nawet tę imperialistyczną świnię Kiplinga, ale proszę, nie Tołstoja.Nie Rosjan.- Lubię Rosjan.- Nie bądz niemądra.Nic nie wiesz o Rosjanach-- Właśnie.Więc czas, żebym się czegoś dowiedziała, nie uważasz?- Nie, nie uważam.Czas, żebyś wstała z łóżka i poszła do Polly na tociasto śliwkowe jej matki, które zawsze tak wychwalasz.Idz.Rusz się.- Nie.- Tak.- Nie.- Musisz.- Dlaczego tak ci zależy, żebym wyszła? Bo chcesz wskoczyć dołóżka z Antoine'em?- Lidia!- Czy może z Alfredem?- Lidio, zrobiłaś się niegrzeczna i impertynencka.Chcę tylko, żebyśsię zachowywała normalnie, to wszystko.- Co to znaczy normalnie, mamo?- Poza tym skończyłam z Antoine'em.- Biedaczek.- Phi, zasługiwał tylko na to.- A co z Alfredem? Zdecydowałaś już, na co zasługuje ten Anglik?- Alfred to bardzo uprzejmy i wspaniałomyślny człowiek, a przypo-minam ci, że Bóg powiedział, że tylko cisi posiądą na własność ziemię.- Myślałam, że nie wierzysz w Boga.- To bez znaczenia.No już, mów.Dlaczego siedzisz w tej śmier-dzącej norze i nie chcesz nigdzie iść?- Ponieważ nie chcę.- Jesteś dziwaczna, Lidio Iwanowa.Wiesz co? Każda dziewczyna,która wyleguje się przez cały dzień w łóżku z białym królikiem na pier-si i czyta książkę o wojnie, jest dziwaczna.- Lepiej żebym była dziwaczna niż martwa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki